“คิดถึง...” พิมพ์ไปเองก็เขินเอง ฐากูรในห้องพักแพทย์นั้นเขินจนใบหูขึ้นสีแดงระเรื่อ การตามจีบแม่ของลูกนี่เป็นความรู้สึกที่ต่างจากตอนที่จีบกันใหม่ ๆ โดยสิ้นเชิง กระนั้นมัดไหมก็ยังไม่ตอบกลับมาเช่นเดิม
ฐากูรเอนแผ่นหลังใส่พนักพิงเก้าอี้ มีหลายอย่างเกิดขึ้นเมื่อสี่ปีที่แล้ว สี่ปีที่ไม่ได้เจอมัดไหมเลย เขาพยายามที่จะลืมเธอ ขณะเดียวกันก็พยายามให้ความสนใจน้ำฝนมากกว่าเดิม เพื่อจะได้ทำตามความรู้สึกจริง ๆ ของตัวเอง ทว่ามันก็ไม่ได้ออกมาสวยงามอย่างที่คิด
หรือนี่...เป็นเหตุผลของพระเจ้า ท่านอาจจะเปิดโอกาสให้เขากลับมารักกับมัดไหมก็ได้ เปิดโอกาสให้ได้สร้างครอบครัวด้วยกัน
ถ้าเป็นอย่างนั้น...เขาจะไม่ทำให้ผิดหวังเลย
แต่แล้ว
แกร็ก~
แอ๊ด...
อยู่ ๆ บานประตูห้องพักก็ถูกเปิดพรวดเข้ามาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำเอาคนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิดนั้นสะดุ้งโหยง ฐากูรหันขวับไปมองทันที
“ทาดา...เซอร์ไพรส์!!!” เ
