5 อรุณสวาท ืNC+
2648 Words
“เดี๋ยวเอาของไปเก็บ เธอเลือกเลยว่าจะนอนห้องฉันหรืออยากนอนห้องเล็กนั้น...”
“เอ่อ งั้นไอยนอนห้องเล็ก...”
“หึ! เธอมาอยู่บ้านญาติรึไง เธอเป็นผู้หญิงของฉันทำไมต้องนอนคนละห้อง”
“อ่าว ก็เอ่อ งั้น...ไอยนอนห้องนี้...ก็ได้”
พอมาถึงห้อง เขาก็บอกให้เธอเลือกระหว่างห้องเล็กกับห้องใหญ่และเธอก็อุตส่าเลือกห้องเล็กเพราะเขาอาจอยากมีความเป็นส่วนตัวแต่กลับไม่ถูกใจเขาเสียอย่างนั้นจนสุดท้ายเธอก็หอบกระเป๋าเข้าไปในห้องนอนใหญ่ของเขาจนได้
และพอเริ่มมาอยู่ด้วยกันต่างฝ่ายก็เริ่มทำตัวไม่ถูก เพราะเคยแต่อยู่ตัวคนเดียวมาโดยตลอด พอเขาเดินเข้าห้องเธอก็เดินออกอยู่อย่างนั้นจนดึกดื่น
“นี่เธอจะนอนกี่โมง”
ขณะที่ไอยรินทร์กำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่นอกห้องรนราชย์ที่ทนไม่ไหวเดินออกจากห้องนอนมาแล้วเอ่ยถามขึ้นอย่างไม่พอใจ ทำเอาคนที่อยากนอนอย่างเต็มที่ถึงกับสะดุ้งเพราะเมื่อกี้เธอเผลอนั่งหลับไปแล้วด้วย
“เอ่อ ไอย...ไอยยังไม่ง่วง...”
“งั้นก็ตามใจ!!!”
เสียงที่บ่งบอกว่าไม่พอใจของรนราชย์บอกขึ้นพร้อมกับเดินหันหลังกลับเข้าห้อง เขาไม่เข้าใจว่าเธอจะยังมาเขินอะไรอีกในเมื่อเธอกับเขาเกินเลยกันไปมากกว่าที่จะมานั่งเขินกันแล้ว แล้วนี่ก็เป็นเวลาขึ้นเตียง เธอควรเข้าไปหาเขาได้แล้วแต่ยังมานั่งดูทีวีอยู่อีก
ส่วนไอยรินทร์ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมาอยู่กับคนอื่นหลังจากออกจากบ้านเด็กกำพร้าเลยทำให้รู้สึกไม่ชิน กลัวว่าจะไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจ เธอลุกขึ้นปิดทีวีแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนที่ตอนนี้ปิดไฟไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ไอยขอโทษนะคะที่ทำให้คุณไม่พอใจ ไอยพึ่งเคยอยู่กับคนอื่นเลยทำตัวไม่ถูก”
ไอยรินทร์เดินไปล้มตัวนอนบนเตียงพร้อมทั้งสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกับเขาแล้วยกแขนโอบกอดร่างใหญ่เอาไว้ ทำเอาคนที่โกรธและแกล้งหลับค่อยๆลืมตาขึ้นมา
“ฉันเป็นคนอื่นรึไง”
“ไม่ใช่อย่างนั้น...ไอยแค่กลัวว่าจะทำให้คุณรำคาญ”
“ทีตอนแรกทีเจอกันฉันรำคาญขนาดไหนเธอก็ไม่ไปไหน แล้วพอมามาตอนนี้บอกกลัวว่าฉันจะรำคาญ เธอมันนี่ยังไง”
“อิอิ คนบ้า รำคาญไอยมากเลยสินะ”
“อืม ก็มากอยู่...แต่ตอนนี้ไม่แล้ว”
ความอุ่นวาบเกินขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนไอยรินทร์ต้องกอดกระชับร่างใหญ่ของเขาแน่น ปากเล็กอดไม่ได้ที่จะกดจูบลงไปบนแก้มสากซึ่งพร้อมกันกับที่รนราชย์หันหน้ามาหาเธอสองปากเลยประกบกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
“................”
“จูบไม่ได้เรื่อง คงต้องสอนอีกเยอะ”
“เอ่อ อื้ออออ”
พูดจบรนราชย์ก็กดจูบหนักลงไปบนปากเล็กทันที ทำเอาคนที่โดนเข้าใจผิดถึงกับปฏิเสธไม่ทันเมื่อพออ้าปากลิ้นร้อนของเขาก็ตวัดเข้ามาข้างในเหมือนกับรอท่าอยู่ก่อนแล้ว จากนั้นไอยรินทร์ก็ค่อยๆตอบสนองจูบของเขาเหมือนกับที่เขาสอนเธอมา ร่างเล็กถูกพลิกให้มานานทาบทับอยู่บนร่างใหญ่ที่ไร้ซึ่งเสื้อผ้าอาภรณ์เมื่อปกติแล้วเขาไม่ชอบใส่เสื้อผ้านอน และวันนี้ก็เหมาะด้วยที่จะไม่ใส่ ในเมื่อสิ่งที่เขาคาดหวังคือเซ็กจากเธอ ผู้หญิงที่กล้าเดินเข้ามาในชีวิตของเขา
“อื้อ อ๊า คุณ...อ๊ะ อื้ออออ”
“คุณราชย์ อื้ม จุ๊บๆๆ เรียกฉันว่าราชย์ จ๊วบๆๆ จุ๊บๆๆ อื้ม”
“อ๊ะ คุณราชย์...ไอย..ไอยไม่ไหวแล้ว...”
เสียงแหบกระเส่าของไอยรินทร์บอกขึ้นเมื่อมือใหญ่ที่เอาแต่ลูบไล้ชอนไชเข้าไปในร่างสาวของเธอกำลังจะทำให้เธอเป็นบ้า เมื่อทุกที่ที่เขาลูบไล้ผ่านมันสร้างความซ่านร้อนไปหมดจนเธอต้องบิดเร้าร่างเล็กไปมาจนสุดท้ายต้องร้องขอให้เขาทำมากกว่านี้
ส่วนรนราชย์เขากำลังเพลิดเพลินไปกับปากเล็กที่ตอบสนองดีขึ้นเรื่อยๆเหมือนเด็กหัวไวของเธอ เขาพยายามใช้มือใหญ่ปลุกเร้าลูบไล้ไปทั่วกายเล็กอย่างกระตุ้นความต้องการของเธอและเขาก็ทำได้สำเร็จ เมื่อแตะต้องไปตรงไหนร่างเล็กก็ตอบสนองเขาไปทุกที่
“อ๊ะ! คะ...คุณราชย์ จะทำอะไร อ๊ะ อื้ออออออ”
ไอยรินทร์ถึงกับร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ดีๆเขาก็ยกร่างเธอลอยหวือขึ้นมาแล้วกดให้เธอนั่งลงบนหน้าเขา จากนั้นลิ้นสากก็ตวัดเลียดูดดึงกุหลาบสาวทำเอาเธอถึงกับตัวสั่นขนลุกซู่เมื่อไม่นึกว่าเขาจะกลืนกินเธอด้วยท่านี้ สะโพกผายหดเกร็งอย่างกลัวว่าถ้านั่งลงไปจนเต็มน้ำหนักเขาจะเจ็บ แต่ด้วยลิ้นร้อนอันชำนาญรักเฝ้าสร้างความสยิวซ่านหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆจนในที่สุดเธอก็หมดความอดทนนั่งลงไปอย่างหมดแรง
“อื้ม...อ๊า จ๊วบๆๆ จุ๊บๆๆ”
“อ๊า คุณราชย์...คุณราชย์ อ๊ะ! คุณ...อึก คุณราชย์ อ๊า ไอย อ๊ะ ไอยไม่ไหว ละ...แล้ว อ๊าาาาา”
รนราชย์เฝ้ากลืนกินอย่างไม่นึกรังเกียจน้ำรักที่กำลังหลั่งรินออกมาจากร่างเล็กจนไหลเยิ้มล้นออกมา เขาจัดการจนสะอาดหมดจด ก่อนจะค่อยๆยกสะโพกเล็กขึ้นสูงเพราะตอนนี้เขารู้ว่าเธอสุขสมไปแล้วเรียบร้อย
“พะ...พอแล้ว ไอยอาย...”
ไอยรินทร์พูดขึ้นเสียงสั่นเมื่อเขาเอาแต่จ้องมองร่างเธอนิ่ง ก่อนเขาจะค่อยๆเลื่อนให้เธอลงมานั่งคร่อมร่างใหญ่โดยที่สองกายประสานสนิท
“อ๊าาาาา คุณราชย์...ไอย อื้อออ ไอยเสียว...”
“ฮึ่ม! เสียวก็ขยับสิ ลองขยับดูแล้วเธอจะชอบ ขยับไอย...ขยับ...”
เขาค่อยๆจับร่างเล็กให้ขยับก่อนที่ไอยรินทร์จะเริ่มทำด้วยตัวเอง เมื่อความสยิวที่พึ่งผ่านพ้นไปมันกลับมาอีกครั้ง ร่างเล็กค่อยๆขยับส่ายวนไปมา ปากเล็กกัดเข้าหากันแน่นจนรนราชย์ที่มองอยู่ถึงกับทนไม่ไหวยกตัวขึ้นกดจูบลงที่ปากเล็กแสนเย้ายวนของไอยรินทร์ จากนั้นความร้อนแรงของบทรักก็เริ่มมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อความอายและอารมณ์ถูกปลดปล่อยออกมาอย่างเต็มที่ ซึ่งก็ปล่อยออกมาพร้อมกับความรู้สึกของเขาและเธออีกด้วย สองร่างสลับขยับบทรักให้แก่กันและกันทั้งรุกทั้งรับอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเมื่ออีกคนรักส่วนอีกคนก็เริ่มมีความรู้สึกมากกว่าแค่เรื่องบนเตียงเสียแล้ว
“ผมให้คุณจัดการตั้งนานแล้ว ทำไมมันยังไม่กลับมาอีก!”
“โธ่ คุณคะ ให้เวลาลูกหน่อยเถอะค่ะ คุณก็รู้ว่าลูกงานยุ่งขนาดไหน”
“ถ้าคุณทำไม่ได้ ผมจะจัดการเอง”
“คุณคะ...คุณ!...โธ่ คุณฟังฉันก่อนสิคะ คุณ...”
คุณหญิงกมลรัตน์ มารดาแท้ๆของรนราชย์ได้แต่ตะโกนตามหลัง คุณรนชัย ผู้เป็นสามีอย่างอ่อนใจ เมื่อคุณรนชัยต้องการให้บุตรชายกลับมาเพื่อทำการสู่ขอ ลลนา ลูกสาวของเพื่อนสนิท ที่ทาบทามกันมาตั้งแต่ทั้งสองยังเล็กๆจนตอนนี้ อายุก็สมควรแล้วที่จะต้องทำตามคำสัญญาเพราะทางนั้นก็เริ่มถามถึง เมื่อลูกๆของพวกเขาก็ถึงวัยออกเรือนแล้ว แต่ดูท่าลูกชายหัวแข็งของเขากลับไม่อยากจะทำตามความต้องการของเขา เพราะรนราชย์ไม่ยอมกลับบ้านเลยตั้งแต่ที่คุยกันเรื่องนี้เมื่อหกเดือนก่อน
“แล้วจะให้ทำยังไง พ่อก็ไม่ยอมลูกก็ไม่ยอม โอ๊ย! นี่มันสมัยไหนแล้ว ทำไมต้องมานั่งจับคู่ให้ลูกจนปวดหัวไปหมดอย่างนี้ก็ไม่รู้”
พอพ้นร่างสามี คุณหญิงกมลรัตน์ก็อดบ่นออกมาไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเธอไม่พยายามไปเกลี้ยกล่อมรนราชย์แต่บุตรชายกลับไม่ยอมฟังเลยสักนิดจะให้เธอทำยังไง
“อื้อออ จะไปไหน...”
เช้าวันต่อมา ร่างใหญ่ที่รู้สึกตัวเพราะร่างเล็กในอ้อมกอดกำลังพยายามจะลุกออกจากเตียง เขาเลยตวัดแขนกอดกระชับแน่นจนไอยรินทร์กลับลงมานอนท่าเดิม
“เช้าแล้ว”
“แล้วไง วันหยุดพักต่ออีกสักนิดสิ ไม่เหนื่อยเหรอ”
เสียงแหบพร่าของคนพึ่งตื่นบอกขึ้นพร้อมกับซบหน้าลงไปบนซอกคอของไอยรินทร์เพื่อต้องการนอนต่อ แต่กลับทำให้หญิงสาวแทบกลั้นหายใจเพราะลมหายใจร้อนๆของเขากำลังเป่ารดต้นคอเธออยู่
“ไอยต้องไปทำงาน...”
“ฉันนึกว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้ว”
และเสียงแข็งของเขาก็กลับมาอีกครั้งพร้อมกับการเงยหน้าขึ้นจ้องมองนิ่งจนไอยรินทร์แทบอยากกัดลิ้นของตัวเองเพราะดันลืมไปแล้วว่าจะไม่ไปทำงาน
“แต่ไอยยังไม่ได้บอกที่ร้าน...คงต้อง อื้อออออ”
ไอยรินทร์ยังบอกไม่จบก็ต้องร้องครางออกมาเมื่อเขาดันกดจูบปิดปากลงมาก่อนที่เธอจะพูดต่อ รนราชย์ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นเมื่อคิดว่าเธอจะขัดคำสั่งของเขา จากจูบทำโทษกลับเริ่มร้อนแรงเมื่อสองร่างเปลือยเสียดสีไปมาทำให้ความต้องการที่พึ่งจบไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนเกิดขึ้นมาอีกครั้ง มือใหญ่เอื้อมไปจับขาเล็กอ้าออกกว้างพร้อมกับสอดใส่เข้าไปในร่องรักสาวทันทีเมื่อเขาพร้อมอยู่แล้ว
“อ๊ะ! อื้ออออ คุณราชย์ อ๊ะ อื้อออ เบาๆ อ๊ะ อ๊าาาาา”
ไอยรินทร์บอกขึ้นเมื่อโดนเขาลุกล้ำเข้ามาในร่องสาวที่ยังเจ็บตึงจากเมื่อคืน แต่รนราชย์ไม่ได้สนใจเมื่อตอนนี้ความคับแน่นกำลังเล่นงานเขาจนร่างใหญ่เกร็งหดเมื่อพยายามจะขยับ
“อ๊า ไอย...ฮึ่ม! อย่าเกร็ง อ๊า ไอย...อย่าเกร็ง”
“ไอยเจ็บ อื้อ มันใหญ่เกินไป อ๊ะ อื้ออออ”
“เดี๋ยวก็ชิน”
เขาก้มลงมากระซิบบอกชิดริมหูเล็ก ก่อนจะเริ่มการกระแทกกระทั้นหนักหน่วงเมื่อร่างเล็กค่อยๆผ่อนคลาย ๆไอยรินทร์ยกแขนโอบกอดร่างใหญ่แน่นเมื่อความเจ็บปวดเปลี่ยนเป็นซ่านสยิว เธอค่อยๆตอบรับยกกายขึ้นส่ายประสาน จากนั้นบทรักยามเช้าก็ดังสอดประสานขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อรนราชย์ไม่เคยรู้สึกว่าต้องการมากมายและตลอดเวลาอย่างนี้มาก่อน เขาไม่ใช่พวกฝักใฝ่และขาดเรื่องบนเตียงไม่ได้ แต่กับเธอเขากลับไม่เคยรู้สึกว่าพอเลยสักครั้ง หรืออาจจะเพราะเขาได้เป็นคนแรกของเธอก็เป็นได้ ทำให้เขารู้สึกภูมิใจและมีความสุขแปลกๆเวลาร่วมรักกับเธอแบบนี้
“แค่โทรมาบอกไม่ได้รึไง ทำไมต้องมาเองด้วย”
“นะคะ วันนี้ลูกค้าเยอะถ้าไอยลาออกแบบไม่บอกล่วงหน้า ร้านต้องยุ่งมากๆแน่เลย ยังไงก็ทำแค่ครึ่งวัน นี่ก็อีกแค่ชั่วโมงเดียวเอง...นะคะ”
“ตามใจ”
ตลอดทางที่เขาขับรถมาส่งเธอในวันหยุดที่เขาคิดว่าเธอจะไม่ได้ทำอะไร แต่ไอยรินทร์บอกว่าอยากมาทำงานแล้วจะทำเรื่องแจ้งลาออกด้วยทั้งๆที่เขาบอกว่าให้โทรมาก็พอ แต่ด้วยที่ร้านลูกค้ามักจะเยอะในวันหยุดแบบนี้ถ้าเธอไม่มากลัวว่าทุกคนจะยุ่งและมองเธอไม่ดีได้ แต่อีกคนกลับไม่สนใจเมื่อเขาไม่อยากให้เธอมายืนเป็นเป้าสายตาพวกหนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่อีก แต่สุดท้ายเขาก็แพ้ให้กับความดื้อของเธอ
“แล้วคุณราชย์จะเข้าบริษัทเหรอคะ”
“อืม”
รนราชย์บอกขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ทีแรกเขาก็กะว่าจะหยุดอยู่กับเธอนั่นแหละ แต่เธอไม่อยู่เขาเลยคิดว่าจะเลยเข้าบริษัทเพื่อรอมารับเธอหลังจากเธอเสร็จงานที่นี่
“งั้น...ขับรถกลับดีๆนะคะ เสร็จงานแล้วเดี๋ยวไอยโทรหา”
พอเธอพูดจบเขาก็ขับรถออกไปทันที ทำเอาไอยรินทร์ที่มองอยู่ได้แต่ถอนหายใจออกมา เพราะนี่จะเป็นวันสุดท้ายที่เธอได้ทำงานี่นี่หลังจากเธอทำมาตั้งแต่เข้าเรียนใหม่ๆจนจะจบอยู่แล้ว อยู่ดีๆจะให้หายไปเลยเธอคงทำไม่ได้
“เจ้านายครับ เอ่อ คือว่า...คุณผู้หญิง...”
“อืม นายไปทำงานเถอะ”
พอเข้ามาที่บริษัท เทวารีบเดินหน้าตื่นเข้ามาหาเจ้านายเมื่อตอนนี้คุณหญิงกมลรัตน์มารดาของรนราชย์กำลังรออยู่ในห้องทำงาน
“ราชย์ ทำไมมาทำงานสายจังเลยล่ะลูก หรือว่าเมื่อคืนทำงานดึก”
“สวัสดีครับ ก็ดึก...แล้วคุณแม่...”
“อ้อ นี่น้องน้ำตาล จำน้องได้ไหม”
“สวัสดีค่ะพี่ราชย์”
พอเดินเข้ามาในห้องทำงาน คุณหญิงกมลรัตน์ก็ลุกเดินเข้ามาหาบุตรชายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ก่อนรนราชย์จะเอ่ยสวัสดีแล้วเบนสายตาไปมองคนด้านหลังจนคุณหญิงกมลรัตน์รีบเอ่ยแนะนำออกมา ในเมื่อการบอกให้รนราชย์ไปหาฝ่ายหญิงมันยากมากมายจนเกินความสามารถของเธอ เธอเลยพา น้ำตาล หรือ ลลนา บุตรสาวของเพื่อนสนิทของสามีมาหาบุตรชายถึงที่อย่างนี้
“สวัสดีครับ...แล้วคุณแม่มาที่นี่มีธุระอะไรรึเปล่าครับ”
“แหม ไม่มีธุระจะมาหาลูกชายไม่ได้เลยรึไง แม่น้อยใจนะ”
“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นสักหน่อย”
รนราชย์เดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ทำงานพร้อมกับเริ่มเอาเอกสารขึ้นมาอ่านอย่างไม่อยากสนใจมารดาและผู้หญิงที่มารดาพามา เพราะเขารู้ดีว่าเหตุผลที่แท้จริงนั้นคืออะไร
ส่วนอีกคนที่มาด้วยตอนนี้เหมือนถูกพามาทำให้อับอายขายหน้าอย่างบอกไม่ถูก เพราะไม่เพียงเขาไม่สนใจ เขาแทบไม่มองมาที่เธอเลยสักนิด เหมือนกับว่าเธอไม่ได้อยู่ในห้องนี้เสียด้วยซ้ำ
“แม่ว่าจะชวนไปทานอาหารเที่ยงกับน้อง หวังว่าลูกจะไม่ปฏิเสธนะ เพราะถ้าไม่อย่างนั้นแม่คิดว่าคุณพ่อน่าจะมาเอง”
พอพูดถึงบิดา รนราชย์ก็ค่อยๆเงยหน้ามามองมารดาอย่างเบื่อหน่ายกับความต้องการของบิดา เขาไม่เคยคิดว่าจะโดนคลุมถุงชนในยุคที่บ้านเมืองพัฒนามาหลายพันปีแล้วขนาดนี้ก่อนจะเสไปมองผู้หญิงที่มารดาพามาด้วย เธอไม่ใช่คนขี้เหล่แต่เขาก็ยังไม่ได้รู้สึกชอบเธออยู่ดี
“จะไปหรือไม่ไป”
“เฮ้อ ก็ได้ครับ แต่ขอผมเคลียร์งานสักครึ่งชั่วโมงได้ไหม”
“ตามสบายจ๊ะ แม่กับน้องรอได้อยู่แล้ว ใช่ไหมจ๊ะหนูน้ำตาล”
“ค่ะ...”
ลลนาตอบรับอย่างไม่ค่อยเต็มปากนัก เมื่อบุตรสาวอันมีค่าและเป็นที่รักอย่างเธอ ทำไมต้องมานั่งรอเพื่อที่จะไปทานอาหารกับผู้ชายอย่างนี้ด้วย ยิ่งคิดเธอยิ่งหงุดหงิดแต่ก็ไม่สามารถแสดงมันออกมาได้เมื่อสิ่งที่เธอต้องทำคือจับรนราชย์แต่งงานกับเธอให้จงได้ ตามที่บิดาและมารดาของเธอต้องการ
- Writer
