ตอนที่ 17 โกลาหล
แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้อง ร่างบางลืมตาตื่น ที่หน้าท้องมีอะไรหนักๆ ทับอยู่จนไม่สามารถพลิกตัวได้ มันคือท่อนแขนใหญ่ของเดชาธรนั่นเอง เขานอนกอดเธอเอาไว้ทั้งคืนราวกับกลัวว่าเธอจะหายไป
สุดท้ายแขไขก็พ่ายแพ้ให้กับลูกอ้อนของเขาเหมือนทุกที จำนนให้อีกฝ่ายได้นอนค้างที่ห้องด้วย แม้ในใจจะอยากไล่เขากลับไป แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอแอบกังวลเรื่องของอนุชิตไม่น้อย
สายตาที่เขามองเธอตอนที่เดชาธรประกาศกร้าวว่าเธอเป็นผู้หญิงของเขานั้น...น่าขยะแขยงจนทนมองไม่ไหว
“คุณหมอ ตื่นได้แล้วนะคะ ฉันต้องไปทำงานแล้ว” เธอปลุกเขา
ร่างหนาที่ได้ยินเสียงเรียกสั่นหัวปฏิเสธแล้วพลิกตัวมานอนตะแคงกอดหล่อนแน่นกว่าเดิม จมูกโด่งซุกไซ้สูดดมกลิ่นกายหอมที่ลำคอขาว
“ไม่เอา ผมไม่อยากลุกเลย อยากนอนกอดนางฟ้าอยู่แบบนี้”
“ไม่ได้นะคะ วันนี้ฉันต้องลงไร่แต่เช้า ยังมีองุ่นที่ยังไม่ได้ตรวจสอบอีกเยอะเลย ลุกเร็วเข้า”
“ไม่เอาๆๆๆ”
