เมืองคนบาป
939 Words
นุษย์ด้วยกัน
คู่แข่งทางคาสิเกิดขึ้นต้องมีการใช้เล่ห์เหลี่ยมกันเป็นธรรมดา มอร์แกนเป็นอดีตหุ้นส่วนทางธุรกิจของเขาเมื่อหลายปีก่อน แต่เมื่อทางมอร์แกนไม่ซื่อสัตย์เขาจึงยกเลิกสัญญาคู่ค้าทุกอย่างและตัดขาดจากกัน ถือว่าเป็นศัตรูกันก็ว่าได้ตอนนี้ ไทรีสเป็นมาเฟียหนุ่มที่สร้างทุกอย่างมาด้วยสองมือสองกำลังของตนเอง ภูมิหลังของเขาเป็นเพียงชายเร่ร่อนที่รักการเสี่ยงโชคและโชคชะตาก็เข้าข้างเขาให้สร้างทุกอย่างมาจากเงินที่เล่นการพนัน และทุกอย่างก็ค่อยๆ พัฒนามาเรื่อยๆ จากมีหนึ่งธุรกิจก็เริ่มขยายตัวแตกไปหลายแขนง แต่สิ่งที่ไม่เคยคิดจะทิ้งก็คือคาสิโนสกายแห่งนี้ ที่เป็นทุกอย่างให้เขามาตลอดเวลา 11 ปี ที่สร้างและอยู่ด้วยกันมา ทุกอย่างพิสูจน์แล้วว่าเขาสามารถถีบตัวเองจากผู้ชายเร่ร่อนสังคมรังเกียจมาเป็นผู้ชายที่สังคมต้องการและผู้หญิงทุกคนก็ปรารถนาในรสรักของเขาที่ร้อนแรงและแถมเงินมากมายมหาศาลที่จะได้รับหลังจากหลับนอนกับเขานั่นเอง
มาเฟียหนุ่มกระตุกยิ้มมองไปยังจอมอนิเตอร์ที่โต๊ะทำงานของตนเองเพื่อมองดูผู้คนในคาสิโนของตนเอง แล้วสายตาคู่งามสีเขียวมรกตก็สะดุดกับร่างเล็กที่ทำตัวแปลกๆ จึงกดโทรสั่งให้ลูกน้องในคาสิโนจับตาดูชายร่างเล็กใส่หมวกชุดดำให้ดีว่าเป็นใคร มาจากไหน เพราะเขาไม่เคยเห็นลูกค้ารายนี้มาก่อน
ตื๊ด! ตื๊ด! ตื๊ด!
เสียงสั่นเตือนของเครื่องมือสื่อสารดังขึ้นทำให้ละสายตาจากจอมอนิเตอร์มาดูหน้าจอโทรศัพท์ที่เพิ่งวางไว้ก่อนหน้านี้ เมื่อเห็นว่าเป็นนิโคบอดี้การ์ดส่วนตัวของตนเองโทรมาจึงไม่รอช้าจะกดรับสาย
“ว่าไงนิโค”
“เหมือนว่าไทรีสจะได้สิ่งที่ต้องการไวกว่ากำหนดแล้วแหละงานนี้” นิโคเอ่ย
“หมายความว่ายังไง”
“ตอนนี้ลูกแมวน้อยลูกของมอร์แกนอยู่ในกำมือของไทรีสแล้ว”
“อย่าบอกนะว่าหล่อนอยู่ในคาสิโนของฉันตอนนี้นิโค”
“ครับไทรีส”
“นายสองคนรู้นะว่าต้องทำยังไงไม่ต้องให้ฉันพูดเยอะ”
“แน่นอนไทรีส นั่งรอสบายๆ บนห้องเลย เดี๋ยวเราจะจับหนูที่ไม่รู้จักที่ของตนเองไปให้ถึงที่”
หึหึ
“นายสองคนเนี่ยรู้ใจฉันจริงๆ เลย ไปจัดการให้เร็วที่สุด”
“ครับ”
กดวางสายจากนิโคมาจ้องมองจอมอนิเตอร์อีกครั้ง แล้วก็มองไปยังลูกค้าร่างเล็กแปลกๆ ก่อนจะยิ้มแล้วพึมพำกับตนเอง
“เป็นเธอสินะ คิดจะมาถ้ำของมาเฟียโฉดอย่างฉันมันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ ไม่รู้จักประมาณตนเองเอาเสียเลย”
ชญาดา บุญรักษา คาลีย์ หรือ ทิมมี่ วัย 25 ปี ลูกบุญธรรมของนักธุรกิจวัยชราที่เป็นม่ายภรรยาตายจากและลูกก็ตายจากไปเช่นกันจึงเหลือตัวคนเดียว และส่วนหล่อนก็เป็นเด็กกำพร้าที่เคยช่วยเหลือเขาตอนที่โดนไล่ฆ่า เขาจึงตอบแทนด้วยการรับหล่อนมาเป็นลูกบุญธรรมและรับมาอยู่ด้วยที่ลาสเวกัส หล่อนย้ายมาอยู่กับพ่อบุญธรรมได้สิบสามปีแล้ว ใช้ชีวิตปกติแม้ว่าจะเป็นคุณหนูผู้ร่ำรวย มีบอดี้การ์ดเดินตามเป็นพรวนแต่สำหรับชญาดาแล้วหล่อนไม่ชอบ แต่ก็ต้องมีพวกเขาไว้เพราะพ่อบุญธรรมของหล่อนท่านรักและห่วงหล่อนมาก อย่างตอนนี้ที่มาดูคาสิโนของคู่แข่งเธอก็ปลอมตัวเป็นผู้ชาย มีบอดี้การ์ดคนสนิทติดตามมาด้วยเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น
“คุณหนูทิมมี่กลับกันเถอะ” ลูอิสกระซิบคุณหนูของตนเองเมื่อเห็นว่าตอนนี้คนของคาสิโนสกายเริ่มเดินมาทางตนและคุณหนูเยอะมากขึ้น
“อือ อย่าเพิ่งสิลูอิส ขอฉันเดินดูให้ทั่วคาสิโนสกายก่อน ทำไมถึงมีลูกค้าเยอะกว่าเรา ทั้งๆ ที่ของเราก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าเขา” ชญาดาตอบพร้อมกับเดินไปต่อ
“แต่คุณหนู....” แล้วเสียงของลูอิสก็เงียบหายไปเมื่อเขาถูกล็อกตัวปิดปากแน่น แล้วลากออกไปเงียบๆ จากตรงนี้ โดยที่คนเป็นคุณหนูไม่รู้ตัวเลย
“อะไรลูอิส ทำไมเงียบไปล่ะ” หล่อนถามแล้วหันมาหาคนที่เดินตามตนแต่กลับว่างเปล่าไม่มีร่างสูงใหญ่ของบอดี้การ์ดหนุ่ม มีเพียงผู้ชายร่างใหญ่ของคนที่มาเล่นคาสิโนเดินเต็มไปหมด ไร้เงาของลูอิส
“ลูอิสไปไหน” หล่อนพึมพำกับตนเองแล้วล้วงหาโทรศัพท์หมายจะต่อสายหาชายหนุ่ม แต่ช้าไปเสียแล้ว เมื่อมือที่กำลังกดเลื่อนโทรศัพท์นั้นถูกคว้าดึงพร้อมกับมีผ้าผืนบางมาปิดจมูกของหล่อนแล้วทุกอย่างก็ดับวูบไป
“เอเดนเคลียร์ตรงนี้ให้เรียบร้อย และบอดี้การ์ดของเธอด้วย ฉันจะพาคุณหนูตัวเล็กคนนี้ไปให้ไทรีส”
“สบายมาก”
นิโคอุ้มร่างเล็กที่ปลอมตัวเป็นชายได้ไม่เนียนเดินออกไปจากตรงนี้ แล้วปล่อยให้เอเดนจัดการเคลียร์ทุกอย่างเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนคนที่มองจอมอนิเตอร์นั้นได้แต่ยิ้มเหี้ยม มองการเคลื่อนไหวของนิโคที่อุ้มร่างเล็กพาดไหล่เพื่อจะนำมาให้ตนเองบนห้องทำงาน
- Writer
