SOMETIME ผู้ชายหวงรัก [SM]

SOMETIME14:สายโหดโหมดทรมานเมีย

SOMETIME 14

***************************

รูปที่พี่แทนส่งมาคือรูปที่ฉันนั่งอยู่กับพี่อาร์ที่หน้าโรงหนังอยู่ตอนนี้ ฉันหันมองซ้ายมองขวาเพื่อหาพี่แทน

แสดงว่าเขาจะต้องอยู่ที่นี่ด้วยแน่ๆ ไม่อย่างนั้นเขาไม่มีทางรู้แน่ว่าฉันอยู่กับพี่อาร์ หรือไม่ก็คนของเขาที่อยู่ที่นี่

การที่เขาส่งรูปแบบนี้มามันทำให้ฉันรู้เลยว่าตัวเองต้องเจ็บตัวอีกแน่ และรู้ด้วยว่าตอนนี้เขาจะต้องโมโหมากๆ อยู่แน่และพร้อมที่จะลงมือทำร้ายฉันได้ทุกเมื่อด้วย

หัวใจฉันเต้นรัวเร็วขึ้นมากลัวว่าเขาจะเข้ามาทำร้ายฉันเหมือนวันนั้นอีก มือไม้ฉันสั่นไปหมดน้ำตาคลอ

คือตอนนี้ฉันไม่กล้าแม้แต่จะกลับเข้าห้องด้วยซ้ำ กลัวว่าเขาอาจจะไปดักรอที่ห้อง

การกระทำของฉันทำให้พี่อาร์เอื้อมมือมาจับไหล่ฉันเพื่อที่จะถามว่าฉันเป็นอะไรหรือเปล่า

ฉันไม่สามารถเก็บอาการตัวเองเอาไว้ได้ ฉันในตอนนี้เหมือนนักโทษที่รอรับโทษจากศาล และเป็นศาลที่ไม่ยุติธรรมมากด้วย

“หวานมีอะไรหรือเปล่า?”

ฉันส่ายหน้าทันที พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด ทั้งที่ในใจตอนนี้ร้อนรุ่มไปหมด ก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองจะต้องซวยขนาดนี้ด้วย

แค่มาดูหนังคนหนังแล้วบังเอิญเจอรุ่นพี่แค่นี้ก็ทำให้เรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่

คนอย่างฉันมันจะไม่มีวันได้เจอเรื่องดีๆ บ้างเลยหรือไง ฉันก้มมองมือถือตัวเองก่อนที่ข้อความไลน์ของพี่แทนจะส่งเข้ามาหาฉันอีกครั้ง

TAN_TANA : รออยู่ที่ลานจอดรถ

ฉันหันไปบอกพี่อาร์ให้เขาเข้าไปก่อน เพราะฉันจะต้องไปทำธุระด่วน พี่อาร์เองก็ไม่ได้สงสัยอะไรเขาพยักหน้าแล้วยิ้มให้

แต่สาตาของเขาก็มองลงมามือถือของฉันแต่เขาก็เลือกที่จะไม่ถามอะไร

ฉันเดินมาถึงลานจอดรถก่อนจะมองหารถของพี่แทนและพบว่าเจ้าตัวกำลังยืนพิงประตูรถตัวเองอยู่

ในมือของเขาถือปืนควงเล่นอยู่ ส่วนมืออีกข้างกำลังคีบบุหรี่เข้าปาก เขาไม่รู้หรือไงว่าที่นี่มันเป็นที่สาธารณะเขาจะมาควงปืนเล่นแบบนี้ไม่ได้

ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเดินไปหาพี่แทน ถามว่ากลัวไหมบอกว่าฉันกลัวมาก แต่ถ้าเขาคิดที่จะฆ่าฉันก็ฆ่าฉันให้ตายเลย เพราะในชีวิตนี้ของฉันก็ไม่มีใครอยู่แล้ว พ่อแม่ก็ไม่มี ญาติพี่น้องเป็นใครก็ไม่รู้

คิดดูแล้วกันว่าตั้งแต่ลืมตาดูโลกฉันก็ตัวคนเดียวมาตลอด ถ้าถามว่าอยากตายมั้ยก็คงไม่มีใครอยากตายหรอก

แต่ถ้าอยู่แล้วมันเจ็บมันเหนื่อยแล้วต้องถูกทำร้ายแบบนี้ตลอดบางทีฉันเองก็ไม่ไหวเหมือนกัน

“พี่แทน” ร่างสูงหันมาหาฉัน

เขาทิ้งบุหรี่ลงพื้นก่อนจะใช้เท้าบี้บุหรี่จนแบนก่อนจะพ่นควันบุหรี่ใส่หน้าฉัน

ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรไปมากกว่านี้เขาก็เอื้อมมือมากระชากผมฉันให้เขาไปหาเขาอย่างแรง ทำให้หนังหัวฉันแทบจะหลุดติดมือเขาไปด้วย

ฉันเจ็บมากที่เขาทำแบบนี้เขาไม่คิดถามอะไรฉันสักคำไม่คิดที่จะให้ฉันอธิบายอะไรเลยด้วย มาถึงก็ทำร้ายกันก่อนเลย เพราะเขาเป็นแบบนี้ไงมันเลยทำให้ฉันไม่อยากอยู่กับเขา

เมื่อก่อนเขาไม่เคยสนใจฉันด้วยซ้ำ ไม่ว่าฉันจะทำอะไรยังไงเขาก็เฉยมาตลอด แต่พักหลังๆ เขาเริ่มเยอะกับฉันมากขึ้น เริ่มหวงฉันมากจนถึงขั้นทำร้ายกันแบบนี้

“บอกกี่ครั้งก็ไม่จำนี่คืออยากได้มันจนตัวสั่นว่างั้น?”

พี่แทนใช้ปากกระบอกปืนกระแทกใส่หน้าฉันอย่างแรง ทำให้ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บ

ไม่ว่าจะเป็นแรงกระชากที่เขากระชากผมฉันและปากกระบอกปืนที่เขากระแทกลงมาอย่างแรง

เขาทำรุนแรงกับฉันอีกแล้วทั้งที่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรให้เขาเลย ความรุนแรงของเขาบางทีมันก็ทำให้ฉันไม่อยากทนอีกต่อไปแล้วเหมือนกันแต่สุดท้ายก็ต้องทนเพราะตัวเองก็อยากมีชีวิตรอดเหมือนกัน

“กล้ามากนะที่ทรยศกูแบบนี้”

“...ฮึก”

เขาเปลี่ยนสรรพนามเรียกตัวเองด้วยคำหยาบคายใส่หน้าฉัน เขาไม่แม้แต่จะฟังคำอธิบายจากฉันเลยว่ามาเจอพี่อาร์ได้ยังไง

ฉันได้แต่ร้องไห้พนมมือไหว้ขอร้องให้เขาปล่อยฉัน ตอนนี้ฉันเจ็บมากถ้าเขาทำรุนแรงกับฉันมากกว่านี้ฉันอาจจะตายจริงๆ ก็ได้

“มึงใช้สมองส่วนไหนคิดห้ะหวาน มีกูเป็นผัวดีๆ ไม่ชอบ ชอบให้กูใช้กำลัง หรือมึงชอบลองของ?”

พี่แทนเงื้อปืนขึ้นเพื่อหวังที่จะฟาดลงบนหน้าฉัน แต่แล้วเขาก็ชะงักไป ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบได้ยินแค่เสียงลมหายใจของกันและกัน

จู่ๆ เขาก็ปล่อยมือที่กระชากผมฉันแล้วเก็บปืนเหน็บเข้าที่เอวก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ หลายที เหมือนว่าเขาพยายามข่มอารมณ์เกรี้ยวกราดเอาไว้ไม่ให้มาลงที่ฉันแบบนี้

“...ฮึก” นับวันเขาเริ่มทำรุนแรงกับฉันมากกว่าเดิม

เขาไม่คิดที่จะทะนุถนอมฉันเลย เขาทำเหมือนว่าฉันเป็นกระสอบทรายที่เขาจะใช้ความรุนแรงยังไงก็ได้โดยที่ฉันไม่รู้สึกเจ็บอะไรเลย

แล้วอย่างนี้ฉันจะทนอยู่กับเขาได้ยังไง ปากบอกว่ารักและหวงฉันมากแค่สิ่งที่ทำล่ะมันใช่สิ่งที่คนเป็นแฟนควรทำให้กันหรือเปล่า

“กลับห้องกัน” เขาพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกแล้ว ทั้งที่เมื่อกี้เขายังทำร้ายฉันอยู่เลย

ฉันเกลียดสิ่งที่เขาทำ เกลียดทุกอย่างที่เป็นเขา ฉันไม่ใช่ที่รองรับอารมณ์ของเขานะที่คิดจะทำยังไงกับฉันก็ได้

ฉันมีเลือดเนื้อมีจิตใจเหมือนกับเขา ยิ่งมองหน้าเขาฉันก็ยิ่งเจ็บ เจ็บที่หลงไว้ใจผู้ชายคนนี้

ทำไมนะ ทำไมต้องเป็ฯฉันที่ต้องมาพบเจออะไรแบบนี้ด้วย ชีวิตฉันมันยังบัดซบไม่พออีกเหรอ

หรือต้องให้มันเลวร้ายกว่านี้ถึงจะพอใจ ฉันเหนื่อยนะที่ต้องมาอดทนกับอะไรแบบนี้ อดทนกับความว่างเปล่าที่ไม่เคยได้รับสิ่งดีๆ กลับมาเลย

“มะ... ไม่...ฮึก” ฉันถอยห่างจากพี่แทน

ต่อไปนี้ฉันจะไม่ทนให้เขามาข่มเหงฉันแล้ว อยากฆ่าฉันเหรอเอาเลย หยิบปืนขึ้นมายิงแสกหน้าฉันเลย ฉันพร้อมที่จะตาย เพราะตอนนี้ฉันไม่เหมือนกับคนที่มีชีวิตอยู่เลย

ฉันชี้หน้าคนตรงหน้าอย่างนึกโกรธที่เขาทำร้ายฉันไม่รู้จักจบจักสิ้น และตอนนี้ฉันก็จะไม่ทนเขาแล้วด้วย มันเจ็บ มันแค้น มันโกรธ ที่เขาเห็นฉันเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่รองรับอารมณ์รุนแรงของเขา

“หวานเกลียดพี่”

“...”

คนตรงหน้าแสยะยิ้มมุมปากเหมือนว่าต่อให้ฉันเกลียดเขายังไงฉันก็ไปจากเขาไม่ได้อยู่ดี

ฉันก็เหมือนลูกไก่ในกำมือของเขา จะบีบก็ตายจะคายก็รอด แต่ฉันไม่อยากเป็นแบบนั้นอีกแล้ว

ไม่อยากเป็นสิ่งของมที่ไร้ค่าที่เขาไม่ต้องการ ถ้าต้องเป็นแบบนั้นฉันขอไม่อยู่ร่วมโลกกับเขาเลยดีกว่า พอกันทีกับสิ่งเลวร้ายที่เขาทำกับฉัน

“พี่ไม่ต้องฆ่าหวานให้มือพี่เปื้อนเลือดหรอกนะ เพราะหวานจะตายเอง”

พูดจบฉันก็วิ่งไปที่ถนนเพื่อที่จะให้รถวิ่งมาชน ฉันทนอยู่กับเขาไม่ได้แล้ว ฉันเจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจเขาก็ยังคงไม่สำนึก เชื่อสิต่อให้ฉันตายยังไงคนอย่างเขามันก็ไม่สำนึกหรอก

ยังไม่ทันที่พี่แทนจะได้คว้าตัวฉันได้ทัน ร่างของฉันก็ลอยไปกระแทกกับฟุตบาธอย่างแรง

ก่อนที่สติฉันจะหลุดไปนั้นฉันเห็นว่าพี่แทนวิ่งเข้ามาพยุงร่างฉันเอาไว้พร้อมกับเรียกชื่อฉันอยู่หลายครั้ง

ฉันพยายามลืมตาเพื่อให้เห็นใบหน้าเขาให้ชัดที่สุด ที่ฉันบอกว่าฉันเกลียดเขา ฉันโกหก ฉันจะเกลียดคนที่ฉันรักได้ยังไง

จู่ๆ ก็มีน้ำใสๆ หยดลงบนใบหน้าฉัน มันคือน้ำตาของพี่แทน ฉันรับรู้ได้เพียงเท่านั้นก่อนที่ทุกอย่างจะมืดสนิท

นี่หรือเปล่าที่เขาบอกกันว่าตอนมีอยู่ไม่รู้จักรักษาให้ดี มารู้สึกเสียดายอีกทีก็ต้องที่ของสิ่งนั้นไม่ได้อยู่กับตัวเองแล้ว

“หวาน!!!”