กับดักรัก นายวิศวะเพลย์บอย

ตอนที่ 8 สัมภาษณ์งาน

หลังจากราเชนทร์ไปมะนาวก็ตั้งใจทำงานต่อจนถึงเวลาร้านปิดจึงเก็บของเตรียมปิดร้าน

"นาวไปแล้วนะคะพี่ฝน พรุ่งนี้เจอกันค่ะ"

มะนาวเอ่ยลาน้ำฝนเมื่อเก็บร้านเสร็จแล้ว

"จ้า กลับดีๆ นะ บอกให้เอารถมอไซส์พี่ไปใช้ก็ไม่ยอมเอาไป"

"เกรงใจค่ะ อีกอย่างนาวไม่อยากตอบคำถามที่บ้านด้วยเดี๋ยวเห็นรถก็จะเอารถพี่ไปใช้อีก นาวไปแล้วนะคะ สวัสดีค่ะพี่ฝน"

มะนาวเอ่ยบอกน้ำฝนด้วยรอยยิ้มบางๆ ส่วนน้ำฝนก็ได้แต่พยักหน้ายอม จากนั้นมะนาวก็เดินออกมาจากร้านทันที

ปิ๊บ ปิ๊บ

ในขณะที่กำลังเดินอยู่ข้างทางก็มีรถสปอร์ตหรูสีดำบีบแตรใส่เธอพร้อมกับจอดเทียบข้างทางที่เธอเดินอยู่ เมื่อเขาลดกระจกลงเธอก็ถอนหายใจทันที

"มีอะไร"

มะนาวเอ่ยถามราเชนทร์ด้วยท่าทางเหนื่อยหน่าย

"จะกลับหรอ ขึ้นรถสิเดี๋ยวไปส่ง"

"ไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้"

พูดเสร็จมะนาวก็เดินเลยรถราเชนทร์ไปทันที ส่วนราเชนทร์ก็ขับเทียบข้างตามเธอไปช้าๆ จนมาถึงป้ายรถเมย์ที่เธอยืนรออยู่ จากนั้นเขาก็ยิ้มมุมปากลงจากรถเดินไปหาเธอทันที

"เมียครับ ขึ้นรถเถอะครับหายงอนได้แล้ว ผัวมาง้อแล้ว นะครับเมีย"

คำพูดของราเชนทร์ทำเอามะนาวอ้าปากค้างตกใจ

"นายเป็นบ้าอะไร ใครเป็นเมียนาย กลับไปเลยนะ"

มะนาวตวาดใส่ราเชนทร์เสียงดัง ส่วนราเชนทร์ก็ตีหน้าเศร้าพูดต่อไปอีก

"ขึ้นรถเถอะครับเมีย ผัวผิดไปแล้วจริงๆ รถมันติดมากผัวเลยมารับช้า"

ราเชนทร์ยังทำหน้าซึมพูดกับมะนาวจนคนอื่นหันมามองเธอจนหมด

"ขึ้นรถไปกับผัวเถอะแม่หนู มาง้อขนาดนี้ป้าขึ้นรถกลับไปนอนกอดตั้งนานแล้วนะ"

เสียงป้าที่รอรถเมย์กับเธอพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม จนมะนาวต้องรีบแก้ตัว

"ไม่..."

"นั่นสิครับเมีย เห็นมั้ยขนาดป้ายังเห็นความพยายามของผัวที่มาง้อเมียเลยนะ ขึ้นรถเถอะครับ"

ในขณะที่มะนาวกำลังจะเอ่ยปฏิเสธว่าเธอไม่ใช่เมียของเขา ราเชนทร์ก็เอ่ยตัดบทเธอก่อน เมื่อเธอหันไปมองคนที่รอขึ้นรถกำลังส่งสายตามาทางเธอจนหมด เธอจึงถอนหายใจแล้วยอมเดินขึ้นรถไปกับเขา ส่วนราเชนทร์เมื่อเห็นมะนาวขึ้นรถก็รีบวิ่งไปที่รถทันที

"นายเป็นบ้าอะไรของนาย ทำแบบนี้ทำไม ไอ้บ้าๆๆๆๆ"

เมื่อราเชนทร์ขึ้นรถแล้วขับออกมาได้ซักพักมะนาวก็โวยวายตีที่แขนเขาไม่หยุด

"โอ๊ย! อย่าเพิ่งตี ฉันขับรถอยู่เห็นมั้ยเนี่ย"

มะนาวพยายามสงบสติอารมณ์นั่งนิ่งไม่พูดไม่จาจนราเชนทร์หันไปมอง

"ขอโทษ ถ้าไม่ทำแบบนี้เธอก็ไม่ยอมขึ้นรถ"

"แล้วทำไมนายถึงต้องมาวุ่นวายกับฉันด้วย"

มะนาวถามด้วยความไม่พอใจ

"เห็นมันเริ่มมืด ฉันก็แค่อยากไปส่งเพราะมันทางผ่านคอนโดฉัน"

"งั้นก็ส่งฉันแค่หน้าปากซอยได้มั้ย"

มะนาวเริ่มใจเย็นลงเมื่อราเชนทร์พูดใจเย็นใส่เธอ

"อืม"

ระหว่างทางทั้งสองไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย มะนาวก็ได้แต่คิดว่าราเชนทร์มาวุ่นวายกับเธอเพราะอะไร ส่วนราเชนทร์ก็ได้แต่คิดว่าจะต้องทำยังไงถึงจะให้เธอมาเป็นของเขา ซักพักก็ถึงหน้าปากซอยบ้านของมะนาว

"ขอบคุณนะที่มาส่ง"

"มะนาว"

เสียงเรียกชื่อทำเอามะนาวตกใจเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าเขาจะรู้จักชื่อเธอ

"นายรู้จักชื่อฉันได้ยังไง"

"ลืมแล้วหรอว่าเราเคยนอนด้วยกัน คิดว่าฉันจะนอนกับคนที่ไม่รู้จักชื่อรึไง"

คำพูดของราเชนทร์ทำเอาตากลมเบิกกว้าง จริงๆ เธอลืมเรื่องนี้ไปด้วยซ้ำเพราะมัวแต่คิดเรื่องปัญหาที่บ้านตัวเอง

"อะ...อ่อ"

มะนาวพูดกุกๆ กักๆ สั้นๆ เพราะทำตัวไม่ถูกจนราเชนทร์ยิ้มเอ็นดูให้กับท่าทางของเธอ

"ฉันชื่อเชนทร์ จำชื่อฉันไว้ด้วย ไม่ใช่เรียกแต่นาย"

"อือออ"

มะนาวตอบรับคำพูดของราเชนทร์แล้วรีบเปิดประตูลงรถวิ่งไปทันที ไม่ฟังเสียงเรียกราเชนทร์เลยแม้แต่น้อย

"เดี๋ยวเธอ เอ้าเฮ้ยยย ไม่ฟังกันให้จบอีกแล้วยัยตัวแสบ จะขอเบอร์ไว้ทำไมมันยากเย็นแบบนี้วะ"

พูดจบราเชนทร์ก็ขับรถไปอย่างหัวเสียที่ไม่ได้ช่องทางติดต่อยัยตัวแสบของเขา ทางด้านมะนาวเมื่อเดินมาถึงบ้านก็ได้แต่คิดถึงหน้าราเชนทร์อยู่ๆ ก็ใจเต้นแรงตอนที่เขาเรียกชื่อเธอแล้วก็แนะนำชื่อตัวเองให้เธอรู้จัก

"ชื่อเชนทร์งั้นหรอ จำไว้ก็ไม่เสียหายอย่างน้อยก็ได้รู้จักชื่อผู้ชายที่เราเสียบริสุทธิ์ให้แล้วกัน"

มะนาวเอ่ยพูดกับตัวเองเบาๆ แล้วเดินเข้าบ้านแต่จังหวะที่เข้าบ้านมาก็ต้องหยุดชะงักเพราะเสียงเรียกจากแม่

"นังมะนาว เอาเงินมาซักสองพันซิ กูจะออกไปข้างนอก"

มะนาวถอนหายใจแล้วเดินไปหาแม่ตัวเอง เธอตัดสินใจบอกเรื่องที่ถูกไล่ออกเผื่อแม่จะเห็นใจเธอบ้าง

"แม่ นาวถูกไล่ออกจากงานที่ร้านเหล้าแล้วนะ นาวยังหางานทำไม่ได้ ที่คาเฟ่นาวทำแค่เสาร์อาทิตย์เงินได้แค่ไม่กี่บาทเอง"

"แล้วยังไง มึงไปทำยังไงให้ตกงาน วันนี้มึงรีบไปหาสมัครงานเลยนะ ถ้าวันนี้มึงไม่ได้งานกูจะพังห้องมึงให้เละ แล้วตอนนี้ก็เอาเงินมาให้กูด้วย"

มะนาวได้แต่มองหน้าแม่ตัวเองด้วยความรู้สึกน้อยใจที่แม่เธอไม่ปลอบใจเธอซักนิดจนคิดว่าเธอใช่ลูกแท้ๆ ของแม่รึเปล่า เมื่อเห็นแม่ไม่มีท่าทีจะยอมเธอจึงหยิบกระเป๋าเงินออกมา แต่ก็โดนแม่แย่งไปก่อนพร้อมกับเปิดกระเป๋าหยิบเงินออกมาจนหมด จากนั้นก็โยนกระเป๋าใส่เธอทันที

"หึ วันนี้มีตั้งสามพันห้าร้อยบาทว่ะ มึงก็รีบออกไปหางานตอนนี้เลยไป"

มะนาวเดินออกจากบ้านน้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุด เธอไม่ได้โกรธแม่ที่เอาเงินไป แต่เธอรู้สึกเสียใจที่แม่ไม่เคยถามไม่เคยห่วงเธอเลยทั้งที่เธอเพิ่งเลิกงานมาแท้ๆ เมื่อแม่ไม่ยอมให้เธอเข้าบ้านจึงตัดสินเดินหาสมัครงานอีกครั้ง รอบนี้เธอเดินมาไกลกว่าทุกครั้งเพราะร้านใกล้ๆ ไม่เปิดรับสมัครงานเลย จนเวลาเกือบสองทุ่มเธอเดินมาด้วยความเหนื่อยล้ากะจะกลับบ้านแล้วแต่ก็หยุดเดินเมื่อสายตามองเห็นป้ายรับสมัครพนักงานเสิร์ฟที่หน้าผับ MDR เธอจึงตัดสินใจเดินเข้าไป

"เอ่อ ขอโทษนะคะพอดีเห็นป้ายรับสมัครเด็กเสิร์ฟ ยังรับสมัครอยู่มั้ยคะ"

มะนาวเดินไปถามการ์ดที่ดูแลอยู่ทางเข้าร้าน

"รับสมัครอยู่ครับ งั้นเดินไปหลังร้านเลยครับเดี๋ยวผมพาไปหาผู้จัดการ"

"ขอบคุณค่ะ"

มะนาวเดินตามการ์ดไปยังหลังร้านจนมาหยุดที่หน้าห้องที่มีป้ายติดไว้ว่าห้องผู้จัดการ การ์ดให้เธอยืนรอข้างนอกแล้วเขาก็เปิดประตูเข้าไปทันที

"ขอให้ได้ทีเถอะ สาธุ"

มะนาวเอ่ยขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ตัวเองได้งาน ซักพักการ์ดก็เดินออกมาพร้อมกับชายตัวโตแต่งตัวมีภูมิฐานบ่งบอกว่าเป็นผู้จัดการแน่นอน เธอจึงยกมือไหว้เขา

"สวัสดีค่ะ"

"มาสมัครเป็นเด็กเสิร์ฟหรอครับ"

ภูภูมิเอ่ยถามหญิงตรงหน้าอีกครั้ง

"ค่ะ"

"จริงๆ หน้าตาอย่างคุณควรมาเป็น PR จะดีกว่านะครับ"

ภูภูมิเสนองานให้มะนาว เพราะด้วยหน้าตาที่สวยคม บวกกับหุ่นของเธอมันไม่เหมาะกับการไปเป็นเด็กเสิร์ฟแม้แต่น้อย

"คือฉันไม่ถนัดงานแบบนั้นค่ะ"

มะนาวเอ่ยบอกไปตามตรง

"ครับ งั้นผมจะพาไปหาเจ้าของร้านนะครับ เพราะที่นี่เจ้าของร้านจะเป็นคนสัมภาษณ์พนักงานเองทุกคน"

"ค่ะ"

เมื่อมะนาวรับคำภูภูมิจึงพาเธอเดินขึ้นมายังชั้นสองซึ่งฝั่งหนึ่งเหมือนจะเป็นโซนวีไอพีของลูกค้าแต่อีกฝั่งหนึ่งเหมือนจะเป็นห้องทำงานแต่ก็มีอยู่สามห้อง เพราะท่าทางหน้าสงสัยของมะนาวภูภูมิจึงอธิบายให้เธอฟัง

"ผับนี้มีเจ้าของสามคนครับ ห้องทำงานเลยแบ่งเป็นสามห้อง"

"อ่อค่ะ"

มะนาวหายสงสัยทันทีแล้วเดินตามภูภูมิไปหยุดที่ห้องหนึ่ง

"คุณยืนรอสักครู่นะครับ ผมจะเข้าไปแจ้งคุณราเชนทร์ก่อนว่าสะดวกสัมภาษณ์คุณมั้ยเพราะไม่ได้นัดไว้"

ชื่อเจ้าของผับทำเอามะนาวคิ้วขมวด ได้แต่คิดว่าคงไม่ใช่คนเดียวกันมั้ง

"ค่ะ"

มะนาวตอบสั้นๆ แล้วรอข้างหน้า ซักพักภูภูมิก็เดินออกมา

"คุณเข้าไปข้างในได้เลยครับ คุณราเชนทร์รอสัมภาษณ์ข้างใน"

"ขอบคุณค่ะ"

มะนาวโค้งขอบคุณภูภูมิจากนั้นก็เดินเข้าห้องไป แต่ก็ยังไม่เห็นหน้าเจ้าของผับเพราะตอนนี้เขานั่งหันหลังให้เธออยู่ที่โต๊ะทำงานเขา

"สวัสดีค่ะ ฉันมาสัมภาษณ์งานค่ะ"

"เธอ/นาย"

เสียงหวานคุ้นหูทำเอาราเชนทร์รีบหันมาดูก็ตกใจไม่น้อยที่เป็นยัยตัวแสบมาสัมภาษณ์งาน เช่นกันกับมะนาวที่ตกใจไม่ต่างเขาจึงอุทานเรียกพร้อมกัน