กับดักรัก นายวิศวะเพลย์บอย

ตอนที่ 5กระวนกระวายใจ

หลังจากราเชนทร์แต่งตัวเสร็จก็รีบขับรถมายังบ้านของยัยตัวแสบที่เขาเคยตามเธอมา เมื่อมาถึงเขาก็จอดรถไว้หน้าบ้านแล้วลงรถทันที

"บ้านหรือรูหนูวะ เล็กฉิบหาย"

"มาหาใครหรอพ่อหนุ่ม"

ในขณะที่ราเชนทร์กำลังงุนงงหาวิธีเข้าบ้านเพราะกริ่งหน้าบ้านก็ไม่มีจะตะโกนเรียกก็ไม่รู้จะเรียกใครเพราะไม่รู้ชื่อยัยตัวแสบด้วยซ้ำ ก็มีป้าบ้านตรงข้ามเดินเข้ามาถามเขา

"สวัสดีครับป้า เอ่อ พอดีผมมาหาเพื่อนที่อยู่บ้านหลังนี้ครับ ไม่ทราบว่าเธออยู่รึเปล่าครับ"

ราเชนทร์เอ่ยถามผู้ใหญ่ด้วยท่าทางนอบน้อม

"มาหาหนูมะนาวหรอลูก"

"มะนาว?"

ราเชนทร์เอ่ยเรียกชื่อยัยตัวแสบของเขา

"เพื่อนพ่อหนุ่มใช่หนูมะนาวหรือเปล่าล่ะ ถ้าบ้านหลังนี้ก็มีแค่หนูมะนาวคนเดียวนะ"

"ใช่ครับ แล้วมะนาวอยู่มั้ยครับ"

ราเชนทร์เอ่ยถามป้าอีกครั้ง

"หนูมะนาวเพิ่งออกไปเรียนเมื่อตอนเที่ยงนี้เอง กว่าจะเลิกเรียนแล้วมาถึงบ้านก็เกือบห้าโมงมั้ง เอ่อ พ่อหนุ่มสนิทกับหนูมะนาวมากมั้ย"

ราเชนทร์คิ้วขมวดทันทีเมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของป้าคนนั้น

"ก็สนิทครับ ป้ามีอะไรรึเปล่าครับ"

ราเชนทร์เอ่ยโกหกไปเพราะอยากรู้ว่ายัยตัวแสบของเขามีปัญหาอะไร

"ป้าแค่อยากให้พ่อหนุ่มลองโน้มน้าวหนูมะนาวให้ย้ายออกจากแม่ของเธอน่ะ"

"ทำไมต้องให้ย้ายห่างจากแม่ด้วยครับ"

ราเชนทร์เอ่ยถามด้วยความสงสัย

"ไปนั่งคุยที่บ้านป้าเถอะ อ้อ แล้วย้ายรถมาหน้าบ้านป้านะ เดี๋ยวแม่ของหนูมะนาวมาจะบ่นโวยวายว่าจอดรถขวางทางเข้าบ้านมัน"

"ครับป้า"

ด้วยความที่อยากรู้เรื่องของยัยตัวแสบ ราเชนทร์จึงยอมย้ายรถไปจอดตรงข้ามแล้วไปนั่งคุยกับป้าที่หน้าบ้านของท่าน

"คือหนูมะนาวตอนที่พ่อยังอยู่ครอบครัวก็ดีอยู่หรอก แต่พอพ่อของเธอเสียชีวิตก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ หลังจากพ่อของหนูมะนาวเสียได้ไม่นานแม่ก็เอาผัวใหม่แถมทั้งสองยังไม่ยอมทำงาน หนูมะนาวต้องมารับผิดชอบภาระทุกอย่างในบ้านตั้งแต่อายุสิบเจ็ด เลิกเรียนแล้วยังต้องไปทำงานตอนกลางคืนป้าสังเกตเห็นบางวันกลับมาเกือบตีสามเพราะได้ยินข่าวว่าเดินไปทำงาน เสาร์อาทิตย์ยังต้องไปทำงานร้านคาเฟ่อีก ถ้าแค่ทำงานหาเงินมาใช้จ่ายในบ้านป้าก็ไม่อยากจะยุ่งอะไรหรอก แต่นี่แม่ของหนูมะนาวมันก็ชอบผลาญเงินลูกทุกวัน ป้าได้ยินเสียงตะโกนด่าหนูมะนาวทุกครั้งที่หนูมะนาวบอกไม่มีให้หรือบางทีถึงขั้นพังข้าวของจนเสียงดัง พอหนูมะนาวยอมให้เงินก็เดินออกจากบ้านไปเล่นพนันทั้งผัวทั้งเมีย เฮ้อ ป้าล่ะสงสารเคยบอกหนูมะนาวให้หนีไปแต่เธอก็ยืนยันว่าเธออยู่ได้ ช่วยเตือนหนูมะนาวหน่อยนะพ่อหนุ่ม"

ราเชนทร์นั่งฟังเรื่องราวของมะนาวอย่างตั้งใจ ยอมรับว่าตกใจมากที่ผู้หญิงตัวคนเดียวต้องมาแบกภาระแบบนี้ แถมยังทำงานหามรุ่งหามค่ำอีก

"ขอบคุณนะครับป้าที่บอกผม ไว้ผมจะคุยกับมะนาวอีกทีนะครับ งั้นผมลานะครับ"

"ฝากด้วยนะพ่อหนุ่ม"

ราเชนทร์ยกมือไหว้กล่าวลาแล้วขึ้นรถกลับคอนโดทันที ตอนแรกเขาว่าจะถามป้าคนนั้นว่ามะนาวเรียนที่ไหนแต่ก็ต้องเปลี่ยนใจเพราะเดี๋ยวป้าจะสงสัยว่าเป็นเพื่อนกันยังไงถึงไม่รู้ว่าเรียนที่ไหน วันนี้เขาไม่มีเรียนจึงกลับมาที่คอนโดตัวเอง

"ทำไมต้องมาคิดเรื่องยัยตัวแสบด้วยวะ"

เมื่อกลับมาถึงคอนโดราเชนทร์พยายามทำตัวให้ไม่ว่างหานุ่นหานี่ทำเพื่อไม่ให้คิดถึงเรื่องของมะนาว แต่ยิ่งพยายามทำตัวไม่ว่างยิ่งทำให้เขาว้าวุ่นคิดเรื่องเธอไม่เลิก ในขณะที่ราเชนทร์กำลังหัวเสียให้ตัวเองเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

"มึงโทรมาทำไมไอ้สัสแดน"

ราเชนทร์รับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงอารมณ์ไม่ดี

(ใครเหยียบหางมึง ทำไมอารมณ์ไม่ดี)

"ไม่มีใครเหยียบหงเหยียบหางอะไรกูทั้งนั้นล่ะ มึงมีอะไร"

(มีเหล้าใหม่เข้า อยากให้มึงเข้าไปชิมดู)

"เออ ไปตอนนี้ล่ะกูกำลังอยากดื่ม"

(ไอ้สัสเชนทร์ มึงจะไปทำเชี่ยอะไรเพิ่งบ่ายสามกูยังอยู่คอนโดอยู่เลย ห้าโมงเย็นมึงค่อยไป"

"เออ"

ราเชนทร์วางสายทันทีหลังตกลงกับดินแดนเสร็จ จึงหาอะไรทำไปเรื่อยจนห้าโมงเย็นจึงออกไปที่ผับทันที

ณ ผับ MDR

ราเชนทร์ขับรถมาถึงผับตัวเองก็เดินเข้าไปห้องประจำของพวกเขาทันที เมื่อเปิดประตูเข้ามาก็เห็นดินแดนกำลังนั่งเช็คตัวอย่างเครื่องดื่มล็อตใหม่อยู่

"เหล้าใหม่เป็นยังไงวะไอ้แดน โอเคมั้ย"

ราเชนทร์เอ่ยถามดินแดนพร้อมกับนั่งลงยังโซฟาข้างๆ

"ยังไม่ได้ชิม กูรอมึงนี่ล่ะ"

"งั้นเอามากูจะชิมเอง"

ว่าจบราเชนทร์ก็รีบรินเหล้าเพียวๆ ใส่แก้วแล้วยกดื่มจนหมด

"มึงมีเรื่องเครียด?"

ดินแดนเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะตั้งแต่เห็นราเชนทร์เดินเข้ามาก็ทำหน้าไม่รับบุญ

"เปล่า"

ราเชนทร์เอ่ยตอบสั้นๆ แล้วยกเหล้าดื่มนับครั้งไม่ถ้วนโดยมีดินแดนดื่มไปด้วยจนเวลาหกโมงเย็นเศษๆ ราเชนทร์จึงโทรตามมาวิน

(มีอะไร)

มาวินเอ่ยผ่านโทรศัพท์สั้นๆ ตามประสาเขา

"พอมีแฟนหายเงียบเลยนะมึง"

(ถ้าไม่ใช่ธุระด่วนกูวาง)

"เดี๋ยวสิไอ้สัส เอะอะจะวางอย่างเดียวเลยนะมึง วันนี้ออกมาดื่มหน่อยมาคุยงานในผับด้วย ตอนนี้ไอ้แดนก็อยู่ด้วย"

(แล้วเมย์มาด้วยรึป่าว)

มาวินเอ่ยถามหาน้องสาวตัวเอง ราเชนทร์จึงหันไปถามดินแดนแล้วก็ให้คำตอบกับมาวิน

"ไอ้แดนบอกว่าวันนี้เมย์ไปนอนที่บ้านเลยไม่มา มึงก็มาไอ้สัส ห่างน้องเพลงบ้างทำตัวติดน้องขนาดนี้น้องใจขาดแล้วมั้ง"

ราเชนทร์เอ่ยบ่นเพื่อนอย่างหัวเสียที่ติดแฟนมากเกินไป

"ไอ้สัสเงียบ มึงจะมามั้ยเนี่ย กูมานั่งลองเครื่องดื่มใหม่กับไอ้แดนจนได้ฟิวแล้ว"

(มึงจะดื่มตั้งแต่หกโมงเย็นรึไง)

"ดื่มยันเช้าก็ทำมาแล้วแค่นี้มึงกลัวอะไร ว่าไงจะมามั้ย"

(ถามหนูขวัญก่อน)

(ไปเถอะค่ะ ไปเจอเพื่อนบ้างหนูไม่หายไปไหนหรอก)

เมื่อราเชนทร์ได้ยินเสียงเพลงขวัญก็รีบเอ่ยตัดบทเพื่อนตัวเองทันที

"สรุปน้องเพลงอนุญาต เพราะฉะนั้นให้เวลาไม่เกินสามทุ่มมึงต้องถึงร้านนะครับไอ้คุณเพื่อน"

(อืม)

เมื่อมาวินพูดจบก็วางสายราเชนทร์ทันที ราเชนทร์และดินแดนนั่งดื่มเรื่อยๆ จนเวลาสามทุ่มก็เห็นมาวินเดินเข้ามา

"สัส ตรงเวลาฉิบหาย มาก่อนเวลาก็ได้ครับเพื่อน"

ราเชนทร์เอ่ยบ่นมาวินเมื่อเห็นมาตรงเวลาเหมือนประชดเขา

"อ้าว ทำไมน้องเพลงมาด้วยล่ะครับ นึกว่าจะปล่อยให้ไอ้วินมาคนเดียวซะอีก กลัวมันนอกลู่นอกทางหรอครับ"

ดินแดนเอ่ยแซวเพลงขวัญเมื่อเห็นเธอเดินตามเพื่อนเขามา

"สวัสดีค่ะ พี่ราเชนทร์ พี่ดินแดน เพลงไม่ได้อยากมาหรอกค่ะ พี่วินบังคับให้มาด้วย"

"มึงกลัวน้องเค้าหายรึไงไอ้วิน"

"เออ"

คำตอบสั้นๆ ของมาวินทำเอาราเชนทร์และดินแดนส่ายหน้าเอือมระอา เป็นครั้งแรกที่เห็นเพื่อนตัวเองติดสาวแบบนี้ มาวินพาเพลงขวัญมานั่งโซฟาของตัวเอง

"วันนี้มึงไม่เรียกเด็ก?"

มาวินหันไปถามราเชนทร์สั้นๆ เพราะปกติถ้ามาดื่มจะมีแค่ราเชนทร์ที่มักจะเอาสาวๆ มานั่งด้วยตลอด"

"วันนี้คุยงานไม่มีอารมณ์นั่งคลอเคลียใคร"

ราเชนทร์เอ่ยตอบเพื่อนด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

"มึงคิดเรื่องอะไรอยู่"

คำถามของมาวินทำเอาดินแดนยกยิ้มไม่คิดว่ามาวินก็มองออกเหมือนกัน เพราะเขาเองก็ถามราเชนทร์ไปแล้วแต่เจ้าตัวยังปากแข็งไม่ยอมบอก

"ขนาดไอ้วินคนไม่สนโลกยังดูมึงออกเลยไอ้เชนทร์ สรุปมึงเครียดอะไร"

ดินแดนเอ่ยถามราเชนทร์อีกครั้ง จนราเชนทร์ถอนหายใจออกมาแล้วมองหน้าเพลงขวัญ

"เอ่อ ถ้าเป็นเรื่องส่วนตัวให้เพลงออกไปก่อนมั้ยคะ พวกพี่จะได้คุยกันสะดวก"

เพลงขวัญพูดขึ้นเมื่อเห็นราเชนทร์มองมาที่เธอเหมือนเค้าอยากจะคุยกับเพื่อนแต่ไม่อยากให้เธอรู้

"มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรครับน้องเพลง แต่พี่แค่อายที่จะพูดแค่นั้นเอง"

ราเชนทร์เอ่ยบอกด้วยเสียงเบา จนเพื่อนทั้งสองสงสัย

"เรื่องผู้หญิง?"

มาวินเอ่ยถามสั้นๆ ตามประสาคนพูดน้อย เมื่อโดนเพื่อนจับทางถูกราเชนทร์จึงตัดสินใจเล่าให้เพื่อนฟัง

"เออ กูแม่งโคตรหัวเสีย เมื่อคืนนอนกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ พอตื่นเช้ามาก็ไม่เห็นเธอ แต่ที่ทำให้กูของขึ้นคือบนโต๊ะข้างเตียงเสือกมีเงิน 500 บาทวางอยู่พร้อมกับกระดาษโน้ตข้อความว่า 'ค่าตัวมีให้แค่นี้ค่ะ' มึงคิดดูว่ากูจะรู้สึกยังไง แม่งอยู่ดีๆ ก็กลายเป็นผู้ชายขายตัว แถมค่าตัวแค่ 500 บาทอีก"

ราเชนทร์พูดขึ้นด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว เขาไม่เคยเจอผู้หญิงมาทำแบบนี้ มีแต่เขาที่ให้แต่เงินผู้หญิงเวลาเสร็จสมแล้ว

"ฮ่าๆๆ กูละอยากเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นจริงๆ อยากจะตบรางวัลให้งามๆ ที่ทำให้พ่อหนุ่มเพลย์บอยเสียหน้าได้ขนาดนี้"

ดินแดนหัวเราะซ้ำเติมเพื่อนทันที เขาเข้าใจเราเชนทร์ ถ้าเป็นเขาก็หัวเสียไม่ต่างกันที่มาโดนผู้หญิงทำแบบนี้เพราะมันเสียศักดิ์ศรีผู้ชายอย่างพวกเขาเป็นอย่างมาก

"อย่าให้กูเจอนะมึง แม่งจะจับทำเมียจริงๆ ซะเลย"

ราเชนทร์สะบดออกมาอย่างอารมณ์เสีย

"อ้าว นี่มึงยังไม่ได้เค้าหรอ"

ดินแดนเอ่ยถามเพื่อนด้วยความสงสัย

"เกือบจะทำ แต่ทำไม่ลง เธอเมาจนไม่รู้สติ แม่งรุกกูจนกูขึ้น แต่พอจะทำจริงๆ เหมือนเธอยังไม่เคย กูเลยหยุดเพราะกะจะทำกับเธอตอนเธอมีสติ แต่แม่งดันหนีกูไปก่อน"

เมื่อราเชนทร์เอ่ยพูดจบทั้งสามก็เปลี่ยนบทสนทนาไปคุยเรื่องงาน จนเพลงขวัญขอมาวินลงไปข้างล่าง ไม่นานลูกน้องก็มารายงานว่าเพลงขวัญมีเรื่องหน้าห้องน้ำทั้งสามจึงลงไปดูแล้วเห็นเพลงขวัญกำลังนั่งคร่อมตบกับพะพายแฟนเก่าของมาวิน ราเชนทร์และดินแดนยืนดูมาวินจัดการอยู่เงียบๆ จนลูกน้องลากพวกแฟนเก่าของมาวินไปสั่งสอน ดินแดนจึงเอ่ยบอกให้มาวินพาเพลงขวัญกลับแล้วเขาสองคนจะจัดการทางนี้เอง

"คุณเชนทร์ครับ สั่งสอนเสร็จจะให้พาสามคนนี้ไปไหนดีครับ"

ลูกน้องเอ่ยถามราเชนทร์หลังจากตบสั่งสอนผู้หญิงทั้งสามคนจนสภาพน่วมไปหมด

"เอามันไปส่งโรงพยาบาล ขืนทิ้งมันไว้นี่ตำรวจก็จะมากูขี้เกียจเคลียร์ กูกลับล่ะไอ้แดน"

"ครับคุณเชนทร์"

หลังสั่งงานลูกน้องเสร็จราเชนทร์ก็หันไปบอกดินแดนว่าจะกลับ ส่วนดินแดนก็พยักหน้าตอบแล้วทั้งสองก็แยกย้ายกัน ราเชนทร์ตัดสินใจขับรถมายังบ้านมะนาวอีกครั้งเพราะอยู่ดีๆ ก็รู้สึกกระวนกระวายอยากเจอเธอ เมื่อขับรถมายังไม่ถึงซอยเข้าบ้านก็เห็นมะนาวนั่งซึมอยู่หน้าป้ายรถเมย์ เขาจึงจอดรถห่างป้ายรถเมย์เล็กน้อยแล้วเดินไปหาเธอทันที