มะนาวมองตาขวางใส่ราเชนทร์เมื่อเห็นการกระทำที่ไม่มีเหตุผลของเขา ส่วนราเชนทร์ก็ได้แต่ยิ้มแห้งให้เธอ ส่วนกลุ่มของเมฆก็ลุกไปทันทีเพราะกินอิ่มพอดี
"นายเป็นอะไรของนาย อยู่ดีๆ มากัดคนอื่นทำไม"
"ก็ฉันคิดว่าไอ้เมฆมันมาจีบเธอนิ ขอโทษได้มั้ยล่ะ ฉันโดนไอ้แดนมันแกล้งนะ"
ราเชนทร์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนจนมะนาวได้แต่ถอนหายใจใส่
"รู้ว่าเป็นคนหวงของ แต่อย่าใช้อารมณ์ตัดสินปัญหาได้มั้ย มีอะไรก็ถามฉันก่อนสิ จะได้ไม่เข้าใจผิดแบบนี้"
มะนาวเอ่ยบอกเสียงเรียบ
"เธอจำคำพูดฉันได้"
ราเชนทร์พูดขึ้นพร้อมกับยกยิ้มเมื่อมะนาวจำได้ว่าเขาเป็นคนขี้หวง
"จำอะไร ฉันแค่สังเกตนิสัยของนายแค่นั้นล่ะ สรุปหิวข้าวมั้ย ถ้าหิวจะไปตักมาให้"
มะนาวเปลี่ยนเรื่องเพื่อกลบเกลื่อนความเขินของตัวเองเมื่อเห็นเขาส่งยิ้มให้
"ยังเช้าอยู่เลยไม่ค่อยหิว แต่อยากกินกาแฟจังครับ"
"จะให้ชงให้ใช่มั้ย แต่เหมือนจะมีแค่กาแฟสำเร็จนะ"
มะนาวเอ่ยถามไปตรงๆ
"
