15
เขาเงียบไปกับคำถามของฉัน มันคงแปลว่าเขายอมรับความจริง ถึงแม้ตอนนี้เขาจะรู้สึกกับฉันมากแค่ไหนและไม่ได้คิดอะไรกับยัยนั่นแล้ว แต่ความรู้สึกของฉันยังเจ็บจนไม่อยากให้อภัย
"ฉันขอโทษ"
เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินคำขอโทษจากเขา แต่มันไม่ได้แปลว่าคนอย่างเขาจะไม่กระทำอะไรแบบเดิมๆกับฉันหรอก ฉันมั่นใจว่าคนอารมณ์ร้อนอย่างเขาต้องรุนแรงกับฉันอีกแน่ๆ
"รู้มั้ยตั้งแต่เจอนายฉันก็ไม่เคยมีรอยยิ้มดีๆอีกเลย ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ฉันเป็นคนร่าเริงมาตลอด" ฉันพูดออกมาเสียงสั่น พยายามจะไม่ร้องไห้อีก
"ต่อให้ฉันพูดขอโทษไปมันก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นหรอกฉันรู้ แต่จะให้ย้อนเวลากลับไปฉันก็ทำมันไม่ได้ไง รู้แค่ว่าฉันปล่อยเธอไปไม่ได้จริงๆ"
"ฉันโคตรเกลียดนายเลยฮอร์ก"
"อืม ไม่ต้องย้ำหรอก ฉันรู้ตัว" ทำไมถึงเอาแต่ใจขนาดนี้นะ
"ได้ถ้านายปล่อยฉันไปไม่ได้ ก็รั้งฉันไว้ให้ได้แล้วกัน" ฉันพูดออกไปด้วยความรู้สึกคับแค้นในใจ ใจหนึ่ง
