พรึบ!
ร่างฉันถูกไอ้พี่บ้านั่นกระชากลากเหวี่ยงเข้ามาภายในห้องพักของเขา
"เป็นบ้าอะไร! พาฉันมาที่นี่ทำไม" ฉันมองหน้าถามคนตรงหน้าออกไปด้วยท่าทีเอาเรื่องพร้อมทำท่าจะเดินหนีออกจากห้องไป ทว่าก็ต้องถูกมือแกร่งของอีกคนเอื้อมเข้ามาคว้าข้อมือฉันไว้ดึงให้กลับไปยืนที่เดิม
"โอ๊ย! เป็นบ้าอะไรของพี่!!" ฉันตะคอกถามอย่างหัวเสียสุดขีด แต่แล้วก็ต้องชะงักไปเมื่อเหลือบไปเห็นสายตาคมของคนตรงหน้าที่มองตรงมาที่ฉัน นัยน์ตาเรียบเฉยคู่นั้นฉายถึงความชวนขนลุกบอกไม่ถูก
ให้ตายเถอะ...น่ากลัวชะมัด
"พี่เคยบอกแล้วใช่ไหม ว่าไม่ชอบคนพูดไม่รู้เรื่อง"
"..." ฉันก็ยืนนิ่งไม่กล้าต่อปากต่อคำอะไร ไม่รู้สิ แต่สายตาของอีกคน มันดูน่ากลัวชวนขนลุกจริง ๆ นะ มันไม่เหมือนทุกครั้ง ครั้งที่แล้วที่ว่าเขาดูดุ แต่ครั้งนี้ มันยิ่งกว่า
"หรือว่าพี่ดูใจดีกับเรามากเกินไปเหรอครับ..."
"...เราถึงได้ไม่มีความเชื่อฟังหรือเกรงใจอะไรกันเลย" สิ้นเสีย
