หลายวันผ่านไป..
ครืด~ ครืด~
"อื้อ~" เสียงรบกวนจากโทรศัพท์มือถือแผดเสียงร้องดังอยู่บนโต๊ะโคมไฟข้างเตียง ทำให้ชายหนุ่มที่นอนหลับอยู่บนรู้สึกตัวตื่นขึ้นในช่วงเช้าวันใหม่ มือหนาเอื้อมไปควานหาโทรศัพท์มือถือของตนอย่างงัวเงีย พอเจอก็หยิบขึ้นมากดรับสายทันทีไม่ได้ลืมตาดูว่าเป็นเบอร์ใคร
"โหล" เนมาร์วางโทรศัพท์แนบกับใบหู แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบแห้งเจืองัวเงีย
(นี่มึงยังไม่ตื่นอีกเหรอไอ้เน ไม่ไปเรียนรึไง) ฝ่ามือหนายกขึ้นมาลูบหน้าตัวเองเบาๆ พลางลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงของผู้เป็นพ่อดังอยู่ในสาย
"ป๊า"
(เออป๊าเอง จะแหกปากเรียกเพื่อ?)
"โทรมาหาผมมีอะไรหรือเปล่า?" ขณะที่พูดใบหน้าคมคายก็หันมองคนที่นอนอยู่ข้างๆแต่กลับไม่เจอ เขาหันหน้ากลับมาดังเดิมไม่ได้รู้สึกตกใจอะไร เพราะคิดว่าเธอน่าจะลุกขึ้นไปทำความสะอาดห้องและทำกับข้าวไว้ให้เขาอย่างเช่นทุกวัน
(เอ้าไอ้เวรหนิ โทรหานี่ต้องมีอะไรด้วยรึไง ถ้
