"เป็นอะไร? สั่นทำไม" เนมาร์เอ่ยถามเด็กสาวเสียงเรียบ ขณะที่จูงมือเดินลงบันไดมาเพื่อจะไปหาผู้เป็นแม่ที่รออยู่ในห้องนั่งเล่น อาการของเธอเหมือนกลัวไม่กล้าที่จะเข้าไปหาครอบครัวของเขา
"....." ก๋วยเตี๋ยวเงียบไม่ตอบแต่กลับหยุดชะงักแล้วใช้มืออีกข้างกระตุกแขนแกร่ง ทำเอาคนโดนกระทำหยุดชะงักตามพร้อมหันหน้ามองคนข้างๆ
"กลัวเหรอ?" ฝ่ามือหนาอีกข้างตวัดขึ้นไปลูบศีรษะทุยเบาๆ พลางโน้มใบหน้าคมคายลงจูบขมับบางฟอดหนึ่ง "ไม่ต้องกลัวนะ ม๊าฉันใจดี"
"ค่ะ" ก๋วยเตี๋ยวพยักหน้ารับเจือรอยยิ้มจางๆพอได้ยินคำพูดของเขามันทำให้เธอได้อุ่นใจขึ้นมาหน่อย ก่อนเนมาร์จะสอดจับมือเธอมาสอดประสานกันอีกครั้งเดินต่อไปยังห้องนั่งเล่น
ฐานะเธอกับเขาต่างกันเกินไปกลัวว่าครอบครัวของเขาจะรับเด็กสลัมจนๆไม่ได้เท่านั้นเอง ไม่ได้กลัวอะไรมากกว่านี้เพราะเธอไม่ได้หวังอะไรจากเขาอยู่แล้ว รู้ดีมาตลอดว่าไม่คู่ควรกับคนอย่างเขา
แกร๊ก|
มือหนาดึงบาน
