หวนรักร้ายนายวิศวะ

เช้านี้

ธีร์เป็นวิศวกรไฟฟ้าประจำอยู่ในโรงงานผลิตกระแสไฟฟ้าเอกชนแห่งหนึ่งในอำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา ที่ว่าเป็นโรงงานเอกชนเพราะว่าป็นโรงไฟฟ้าชีวมวลที่ใช้เชื้อเพลิงวัตถุดิบธรรมชาติจากไม้ยางพารา อาทิเช่น ไม้ฟืน ปีกไม้ ขี้เลื่อย(ของยางพารา)มาเข้ากระบวนการเผาและผลักดันส่งต่อไปในขั้นตอนต่างๆเมื่อผลิตออกมาเป็นกระแสไฟฟ้าก็ถูกส่งต่อไปยังการไฟฟ้าส่วนภูมิภาคที่เป็นหน่วยงานของรัฐวิสาหกิจซึ่งเป็นลูกค้าผูกขาดเพียงรายเดียวเท่านั้น

ธีร์เป็นวิศวกรไฟฟ้าที่คอยดูแลซ่อมแซมระบบไฟฟ้าทั้งหมดในโรงงานรวมไปถึงการทำงานของเครื่องจักรต่างๆโดยมีทีมช่างไฟฟ้าเป็นลูกทีมประมานสิบกว่าคน เขาทำงานที่โรงงานแห่งนี้มาตั้งแต่เรียนจบและสอบได้ใบอนุญาตการประกอบวิชาชีพวิศวกรรมควบคุมมาใหม่ๆ

นับเวลาอายุงานได้ตอนนี้ก็น่าจะย่างเข้าสู่ปีที่สี่แล้วพร้อมกับอายุของเขาที่ย่างเข้าสู่ปีที่ยี่สิบเจ็ดปีพอดี เผลอแป๊บเดียวเขารู้สึกว่าตัวเองอายุเข้าใกล้เลขสามแล้วเต็มที

ความจริงแล้วธีร์แปลนแต่งงานไว้ตอนอายุสามสิบ แต่เมียในอนาคตของเขาตอนนี้ยังหาไม่เจอไอ้ที่เจอก็โหลยโท่ยเต็มที จะว่าไปแล้วในอดีตเขาไม่เคยคิดเลยสักนิดว่าจะต้องเลิกลากับรัญชิดาแต่ก็นะ เมื่อมาถึงจุดๆหนึ่งที่ไปต่อไม่ได้ต่างคนต่างก็ต้องแยกย้ายกันไปและการแต่งงานก็ใช่ว่าจะเป็นจุดจบของชีวิต แต่งกันไปอยู่ไม่ถึงครึ่งปีก็มีถม สู้เลิกกันไปในตอนที่ยังไม่ทันได้ถลำลึกไปมากกว่านี้จะดีกว่ามาก

รถยนต์ford rangerสี่ประตูสีขาวมุกขับเลี้ยวเข้าซอยของโรงงาน วันนี้รถไม่ค่อยติดเท่าไหร่เขาเลยใช้เวลาเดินทางไม่นานมากนักและวันนี้ก็มาถึงเร็วเป็นพิเศษกว่าทุกๆวัน

ธีร์มีใบหน้าหล่อตี๋ผิวพรรณขาวสะอาดสะอ้านไม่เหมือนหน้าตาคนใต้แท้ๆเพราะเขามีเชื้อจีนผสมอยู่ด้วย ออกแนวหนุ่มจีนมากกว่า ซึ่งแตกต่างจากคนใต้จริงๆที่ส่วนมากจะออกแนวคมเข้มอย่างธีร์ถ้าไม่เดินสายนี้ไปเดินสายบันเทิงยังมีสิทธิ์แจ้งเกิดให้ดังเปรี้ยงปร้างได้ไม่ยาก

"คุณธีร์ครับ มีคนฝากของไว้ให้ครับ"

เสียงเรียกจากรปภ.ในป้อมยามดังขึ้นทันทีที่เขาลดกระจกรถลงเพื่อทักทายพี่ยามเป็นปกติของทุกวันที่มาถึง

"อะไรครับ?"

ธีร์มองถุงกระดาษที่พี่รภป.หน้าเข้มชูให้ดู

"คนเดิมครับ..น่าจะเป็นขนมหรือไม่ก็อาหารเช้า"

เห็นพี่ยามยิ้มกรุ่มกริ่มเขินๆแบบนั้น ธีร์รู้ได้ในทันทีว่าใครเป็นคนฝากมา เมษานั่นแหล่ะไม่ใช่ใครอื่นที่ไหน เมษานั่งประจำอยู่ในออฟฟิศที่ดูแลเกี่ยวกับระบบน้ำ เธอต้องฝึกงานที่นั่น..แต่ไม่วายจะมาตามติดขอข้อมูลจากเขาอยู่เสมอ แรกๆเขาก็เฉยๆแต่พอคุยไปๆน้องเขาก็ออกจะน่ารักดี

"เอาไปกินเลยครับ ผมเรียบร้อยมาจากบ้านแล้ว แต่ว่า..."

"โอเคครับเข้าใจแล้ว"

'แต่ว่า'ของธีร์ก็หมายถึงห้ามบอกเมษาว่าเขาไม่ได้เอาไปกินเอง ซึ่งก็เป็นแบบนี้ทุกๆครั้ง ธีร์ไม่ชอบรับของกินจากใครง่ายๆ นอกจาก....เฮ้อ!สมองก็วกกลับไปคิดถึงแต่ยัยนั่นอีกแล้ว รัญชิดาทำเอาเขาหลอนใช้ชีวิตลำบากไปหมด

ธีร์เคลื่อนรถไปจอดที่ลานจอดรถของโรงงานก่อนจะหยิบช็อปวิศวะแขนยาวสีเขียวมิ้นที่มีตราสัญลักษณ์ของโรงงานมาใส่ ข้างในใส่เป็นเสื้อยืดสีเทา เขาเปิดกระจกออกตรวจตราความเรียบร้อยอีกครั้งหนึ่ง

หมวกเซฟตี้สีขาวกับรองเท้าบูทเซฟตี้หัวเหล็กยาวถึงเข่า ดูเผินๆชุดยูนิฟอร์มของเขาก็คล้ายๆกับเจ้าหน้าที่การไฟฟ้าทั่วๆไปอาจจะแตกต่างกันตรงที่ทำงานกันคนล่ะองค์กร

"พี่ธีร์คร้าบ"

เสียงเรียกของผู้ช่วยวิศวะลูกน้องคนสนิทดังมาแต่ไกล

"มีอะไรเหรอเล็ก?"

เล็กชื่อเหมาะสมกับตัวเองมาก เพราะเล็กเป็นผู้ชายตัวเล็กๆสูงไม่ถึงร้อยเจ็ดสิบแต่เรื่องงานโคตรเก่ง ดังคำสำนวนที่ว่าเล็กพริกขี้หนูหมายถึงเล็กแต่มีความสามารถเกินตัว, เล็กแต่มีพิษสงมาก ซึ่งธีร์ชอบลูกน้องคนนี้มากเรียกว่าขาดกันไม่ได้เลยทีเดียว

"วันนี้วันที่หนึ่งต้องไปเช็คไฟกับเจ้าหน้าที่การไฟฟ้า พี่ธีร์จะไปกับผมมั้ยครับ?"

"นายไปคนเดียวเลยพี่ต้องเข้าประชุมสิบโมงเช้า แต่ว่า..ตอนนี้ยังไม่แปดโมงเช้าเลยนายจะรีบไปไหนไปหาอะไรให้ปอดกินก่อนเถอะ"

ธีร์ตบบ่าเล็กพรางกลั้วหัวเราะ เพราะเล็กชอบสูบบุหรี่มากๆเขาเคยเปรยๆให้เลิกหลายครั้งแล้วแต่เล็กก็ยังดื้อ หลังๆเลยเปลี่ยนมาสนับสนุนซะเลย

"แฮ่ๆแก้เครียดนิดหน่อยครับ"

เล็กยิ้มแห้งๆรู้ดีว่าโดนประชด

"ตามสบายเลย งั้นพี่เข้าออฟฟิศก่อนนะ"

"ครับพี่"

แผนกช่างแบ่งออกเป็นสามส่วน ช่างไฟ ช่างซ่อมบำรุงและช่างยนต์ มีวิศวกรประจำโรงงานเพียงแค่สองคน คือวิศวกรไฟฟ้าและวิศวกรเครื่องกล ทั้งหมดทำหน้าที่เป็นสามทีม ธีร์คุมแค่ระบบไฟฟ้าตามที่ได้เรียนมาเด้ะ นอกนั้นเป็นหน้าที่ของวิศวกรเครื่องกล

ในออฟฟิศของแผนกซ่อมบำรุงมีโต๊ะทำงานอยู่ห้าโต๊ะด้วยกัน คือตำแหน่งผู้ช่วยสองโต๊ะ ตำแหน่งธุรการหนึ่งโต๊ะ และตำแหน่งวิศวกรสองโต๊ะ ส่วนทีมช่างจะมีห้องพักรวมให้พัก

"หืม?"

ธีร์เข้ามาถึงในออฟฟิศทำงานเขาชะงักงันไปเล็กน้อย เมื่อเห็นเมษามานั่งคุยงานอยู่กับธุรการของเขาก่อนแล้ว

"พี่ธีร์น้องเมษามานั่งรออยู่ค่ะ เห็นว่าจะมาคุยเรื่องงานกับพี่ธีร์"

ธุรการสาวรีบแจ้งเขาทันทีที่เข้ามาถึง เมษาหันมายิ้มหวานให้ธีร์ ธีร์คลี่ยิ้มให้เล็กน้อยตอบกลับไปกะว่าจะเตรียมข้อมูลงานเข้าประชุมซะหน่อยไม่คิดว่าจะเจอเมษาซะก่อน แล้วของฝากเมื่อครู่ก็ไม่ได้ถือมาด้วยหวังว่าเธอคงไม่ทันเห็น

คนอื่นๆอาจจะมองว่าการมาของเมษามันเป็นเรื่องปกติเพราะไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคุยอยู่กับเมษา

"เชิญที่โต๊ะพี่เลยครับ น่าจะได้ประมาณยี่สิบนาที"

ธีร์ยกข้อมือขึ้นมองดูเวลา ก่อนจะพยักหน้าเชิญให้เมษามาหาเขาที่โต๊ะทำงาน ร่างอวบนิดๆแต่สมส่วนผิวขาวเหลือง ใบหน้าสวยคมบาดใจตามสไตล์สาวใต้รีบลุกขึ้นมุ่งตรงไปตามคำเชิญทันที