"เดี๋ยวก่อนหนูดา"
รัญชิดาหยุดกึกก่อนจะหันมาถอนหายใจใส่จิราพรผู้เป็นแม่เลี้ยง
"มีอะไรอีกคะคุณน้า?"
"น้าจะไม่บอกพ่อของหนู ถ้าหนูบอกน้ามาตรงๆว่ามาทำอะไรที่หาดใหญ่"
ขู่เหรอ! กลัวซะที่ไหนจ้างให้ก็ไม่บอกอยากจะฟ้องก็ฟ้องไปอย่างมากก็แค่กลับกรุงเทพฯ แต่ให้ฉันยอมคนอย่างคุณไม่มีวัน
"มาทำงานค่ะ"
ตอบออกไปสั้นๆด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง หน้าเชิ่ดขึ้นอย่างคนที่ไม่ยอมก้มหัวให้ใคร
"ทำงาน ทำไมไม่กลับไปทำงานที่บริษัทที่กรุงเทพล่ะคะ คุณพ่ออยากจะให้หนูเจอพี่.."
"หยุดค่ะ อย่ามายุ่งเรื่องของดา"
รัญชิดาโพล่งแทรกขึ้นโดยที่อีกฝ่ายยังพูดไม่จบประโยค
"ดาจะกลับไปตอนไหนก็ตอนนั้น ขอดาใช้ชีวิตต่อที่นี่อีกสักพักเถอะนะคะ เรื่องแต่งงานที่คุณพยายามยัดเยียดก็เหมือนกัน ดาจะไม่แต่งกับคนที่คุณเลือกให้หรอกอยากจะฟ้องคุณพ่อก็เชิญค่ะ"
ท้าทายออกไปจริงจังแต่ลึกๆแล้วก็แอบหวั่นใจ ถ้าพ่อรู้เข้าเรื่องทุกอย่างก็คงจบ เธอยังไม่พร้อมจะ
