15
1249 Words
15
“เอ็งก็ไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องนี้เกิดขึ้น ก็อย่าโทษตัวเองเลย มันอาจเป็นกรรมของเรา คิดแค่นี้จะได้สบายใจ เอ็งไปพักเถอะ พ่อจะไปรับลมข้างนอกหน่อย”
กำธรลุกเดินไปหน้าบ้าน ไปนั่งสูบบุหรี่ดับความกลัดกลุ้ม ความทุกข์ที่มีอยู่ในใจ เงินจำนวนมากขนาดนี้ไม่มีใครให้กู้แน่นอน หากกู้ได้ก็ต้องมีหลักทรัพย์มาค้ำประกัน ซึ่งเขาและครอบครัวไม่มี เสียงถอนหายใจพรืดยาวดังขึ้นพร้อมกับเสียงเรียกเข้ามือถือของชรัณ ที่เจ้าตัวกดรับมันและพูดคุยกันนานครึ่งชั่วโมง กว่าจะจบการสนทนา
คนที่โทรมาหาชรัณ บอกวิธีหาเงินที่ได้ครั้งละมากๆ และหากทำหลายครั้ง เขาก็จะได้ผลตอบแทนหลักสิบล้าน ชรัณขึ้นไปบนห้องส่วนตัว นั่งคิดว่าจะทำงานที่เพื่อนแนะนำดีหรือไม่ อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา ชรัณโทรศัพท์กลับไปหาเพื่อนคนเดิม บอกตกลงจะรับทำงานพิเศษนี้
มือที่จับพวงมาลัยรถยนต์ของชรัณชื้นไปด้วยเหงื่อ ไรผมปรากฏเม็ดเหงื่อซึมมาจากผิวหนังเช่นกัน แม้ว่าภายในรถยนต์จะเย็นฉ่ำไปด้วยแอร์ ความกลัว ความกังวลตีรวนในจิตใจ หัวใจเขาเต้นแรงจากความตื่นเต้น มองซ้ายมองขวาเลิกลั่ก นั่งแทบไม่ติดเบาะรถยนต์
“ตื่นเต้นหนักเลยนะมึง ไอ้โจ้” พิชัยเพื่อนร่วมงานในบริษัทเดียวกันพูดขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของชรัณ
“ก็กูตื่นเต้นนี่หว่า เพิ่งทำอย่างนี้ครั้งแรก ใครจะใจเย็นอย่างมึงล่ะ”
“กูเข้าใจ ครั้งแรกกูก็เป็นอย่างมึงนี่แหละ แต่ทำไปอีกสักครั้งสองครั้งก็ชินไปเอง” พิชัยบอก ก่อนกล่าวเตือน “แต่มึงอย่ารนมาก ควบคุมสติอารมณ์หน่อย ไม่งั้นมึงจะโดนสอยเอาง่ายๆ”
“กูก็พยายามอยู่เนี่ย ว่าแต่เมื่อไหร่พวกนั้นจะมาวะ” ชรัณหมายถึงลูกค้าที่นัดมารับยาเสพติดที่มีชื่อว่า ยาม้า และย***าคูณสอง ยาเสพติดทั้งหมดมีจำนวนสูงถึงหนึ่งล้านเม็ด มูลค่าของมันหลักสิบล้าน แล้วที่เขามาเป็นเด็กส่งยาในครั้งนี้ก็เพราะ พิชัยที่มีอาชีพเสริมคือเด็กส่งยา เมื่อรู้ข่าวว่า ชรัณทำเช็คหายและคนร้ายได้นำเช็คไปขึ้นเงินเป็นที่เรียบร้อย ส่งผลให้ชรัณต้องจ่ายเงินจำนวนนั้นคืนกับทางบริษัท
พิชัยจึงเสนอให้ชรัณทำงานนี้ เนื่องจากได้เงินเร็วและมากพอที่จะนำไปใช้หนี้บริษัท แม้ว่าจะไม่ได้ทั้งหมดในครั้งเดียว แต่หากทำเรื่อยๆ ก็จะได้เงินจำนวนนั้นเอง ชรัณที่ไม่อยากให้ครอบครัวเดือดร้อน โดยเฉพาะเกวลิน เพราะแค่นี้พี่สาวคนโตก็แบกรับภาระหนักพอแล้ว ชรัณจึงยอมตกลงทำงานนี้ ประเดิมด้วยงานนี้งานแรกที่ได้เงินค่าตอบแทนสูงถึงห้าแสนบาท หากไม่จนแต้มจริงๆ ชรัณไม่มีวันยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้แน่นอน
“ยังไม่ถึงเวลานัดเลยอีกตั้งสิบนาที มึงกับกูก็นั่งฟังเพลงในรถไปก่อนแล้วกัน” พิชัยพูดอย่างใจเย็น ต่างกับชรัณที่นั่งหน้าซีด แววตามีความกังวลเช่นเดิม
“มึงทำงานแบบนี้นานแล้วเหรอ” ชรัณชวนคุยคลายเครียด
“อืม นานแล้ว สองปีได้แล้วมั้ง”
“มึงบอกงานนี้ได้เงินดี ได้ทีเป็นแสน แล้วทำไมมึงยังทำงานเป็นพนักงานส่งเอกสารวะ แถมทำตัวจนอีกต่างหาก เป็นกูนะ กูจะใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย”
ชรัณสงสัยในข้อนี้ พิชัยไม่ได้ทำตัวเหมือนคนมีเงิน ทั้งที่บอกว่าได้ค่าจ้างส่งยาครั้งละหลักแสน หากทำมาสองปีก็น่าจะมีเงินหลักล้าน หรือไม่ก็ต้องมีทรัพย์สินอื่นๆ บ้าง แต่เท่าที่เขารู้มา พิขัยมีหนี้สิน รถมอเตอร์ไซร์ที่ใช้ในการทำงานก็เป็นรุ่นเก่า เก่ากว่าของตนเสียอีก
“คนโง่ไงที่ทำอย่างนั้น ถ้ากูทำตัวรวย มีเงินเยอะ กูก็ถูกจับตามองน่ะสิ กูทำตัวจน ไม่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยเพราะกูไม่อยากให้ใครสงสัย ส่วนเงินที่กูได้มากูก็เอาไปให้แม่ แม่กูก็เก็บไว้ แม่กูงกจะตายไป เงินกูไม่มีกระเด็น” พิชัยตอบให้ชรัณสงสัย
“มึงนี่ฉลาดไม่เบาเลยนะ แล้วกูทำอย่างนี้จะไม่มีคนสงสัยเหรอวะ ที่อยู่ๆ กูหาเงินมาใช้หนี้บริษัทได้เป็นล้าน” ชรัณกังวลอีกแล้ว
“มึงนี่ต้องให้กูสอนทุกอย่างเลยไงวะ เงินสองสามงวดแรกที่มึงได้ มึงก็บอกพ่อแม่พี่มึงว่า มึงซื้อหวยชุดมาชุดนึง ชุดห้าใบ สิบใบก็ได้ แล้วโชคดีถูกรางวัลที่ห้า จากนั้นมึงก็ทำทีเอาลอตเตอรี่ไปขึ้นเงิน แค่นี้ครอบครัวมึงก็ไม่สงสัยแล้ว” ชรัณยิ้มได้กับวิธีแก้ไขของพิชัย
“ขอบใจมึงมากนะ ถ้ากูไม่ได้มึง กูแย่แน่”
“เออๆ ไม่เป็นไร กูก็ช่วยได้เท่าที่กูช่วย” พิชัยพูดขณะปลดเข็มขัดนิรภัย “คนมารับของมาโน่นแล้ว”
สองหนุ่มจึงก้าวลงจากรถและพากันไปยังท้ายรถ หยิบกระเป๋าสองใบออกมาจากท้ายรถ ก่อนจะเดินไปหาสามชายฉกรรจ์ที่เดินมาหยุดยืนข้างรถ
“ของครับพี่” พิชัยกับชรัณส่งกระเป๋าให้ชายทั้งสาม ที่สองในสามรับกระเป๋า ทั้งคู่เปิดดูของในกระเป๋า “เรียบร้อยนะครับพี่”
“อืม เรียบร้อย” คนตัวโตสุดตอบ เมื่อเห็นเพื่อนที่ตรวจดูสินค้าพยักหน้า
“ผมกับเพื่อนไปก่อนนะพี่”
“โชคดี” คนส่งของและคนรับของแยกย้ายกันทันทีที่เสร็จเรื่อง และเมื่อชรัณกับพิชัยเข้ามานั่งในรถ ชรัณถึงกับปาดเหงื่อ หลังเสร็จภารกิจเด็กส่งยาเสพติดครั้งแรกในชีวิต
“แค่นี้เหรอวะ” ชรัณถาม
“เออสิ แค่นี้แหละ”
“ง่ายขนาดนี้เลยเหรอ แล้วเงินค่าของล่ะ เราไม่เอากลับไปด้วยเหรอ”
“เรื่องเงินค่าของ ไม่ใช่หน้าที่เรา หน้าที่กูกับมึงมีแค่นี้ ส่วนเงินค่าจ้าง เจ้าของยาจะโอนให้ทันทีที่กูโทรไปบอกว่า ทุกอย่างเรียบร้อย”
พูดจบก็โทรศัพท์บอกนายจ้างว่า งานเสร็จสมบูรณ์ อีกหนึ่งนาทีต่อมา เสียงข้อความในมือถือของพิชัยกับชรัณดังขึ้น เป็นข้อความเตือนจากธนาคารที่ทั้งสองให้ไว้กับนายจ้างว่า มีเงินเข้ามาในบัญชีจำนวนหนึ่งแสนห้าหมื่นบาท
ชรัณยิ้มกับจำนวนเงินที่ตนเองได้รับ คิดไว้ว่าหากทำงานนี้ไปจนถึงสิ้นเดือนก็คงได้เงินหลักล้าน ยิ่งการส่งสินค้าลอตใหญ่อาทิตย์หน้า เขาจะได้เงินสูงถึงสามล้านบาท รวมกับที่ได้รับก่อนหน้า ก็คงพอจ่ายคืนให้บริษัท แม้ว่าจะไม่ได้ทั้งหมด แต่อย่างน้อยก็พอจะต่อรองกับทางบริษัทได้
ความเดือดร้อนของชรัณ กำลังนำพาเขาให้ล่วงหล่นไปในหลุมพรางหลุมใหญ่ ที่ใครบางคนขุดล่อ แล้วพร้อมจะกลบเขาให้จมดิน ภัยร้ายกำลังคืบคลานเข้ามาหาครอบครัวของเขาทุกขณะ ภัยที่ไม่ได้มาจากพรหมลิขิต แต่มาจากบุคคลหนึ่งที่เป็นคนกุมชะตาของเขาไว้ในกำมือ
- Writer
