รักร้อนเพลิงพยาบาท

13

13

“หลินจะพยายามหานะพ่อ หรือไม่ก็ต้องเข้าไปคุยกับเจ๊นอม ให้แกผ่อนผันให้อีกสักหน่อย” เกวลินมองไม่เห็นทางที่จะหาเงินก้อนให้เจ๊นอม นอกเสียจากประนีประนอมหนี้ “เดี๋ยวหลินไปหาเจ๊นอมตอนนี้เลย จะได้คุยกับเจ๊นอมให้รู้เรื่อง หลินจะได้รู้ว่า ต้องทำยังไงต่อ”

กำธรกับชะลอมองตามร่างบุตรสาวคนโตที่เดินออกไปจากบ้านด้วยความรู้สึกผิดและสงสาร หนี้สิน รวมถึงค่าใช้จ่ายภายในบ้าน ส่วนใหญ่เกวลินเป็นคนออก เงินเดือนออกมาก็มาเคลียร์หนี้สินและจ่ายค่านั่นค่านี่ มีเหลือใช้ไม่ถึงสองพันบาท แล้วด้วยค่าใช้จ่ายที่ต้องจ่ายมากกว่ารายรับ เกวลินจึงหาของมาขายทางออนไลน์ มีรายได้อีกช่องทางหนึ่ง ทว่าก็ยังไม่พอรายจ่ายอยู่ดี

ส่วนรายได้ของกำธรก็ไม่ได้มากมายอะไร เขาได้รับเงินเดือนๆ ละเก้าพันบาท หักค่าประกันสังคม ค่าเงินเบิกล่วงหน้าก็เหลือประมาณห้าพันบาท รายได้ของชรัณก็มาให้ครอบครัวเพียงนิด เพราะต้องเก็บเอาไว้ใช้จ่ายเรื่องเรียน และค่าผ่อนมอเตอร์ไซค์

และตอนนี้เกวลินก็มีภาระหนี้สินเพิ่มมาอีกหนึ่งแสนแปดหมื่นบาท เป็นจำนวนเงินหนี้ที่มากที่สุดก็ว่าได้ หนทางหาเงินก็ไม่มี หยิบยืมใครก็คงไม่มีใครให้ ทั้งสองทั้งกลุ้มและเห็นใจ บวกกับสงสารเกวลิน แต่ก็ไม่รู้ว่าจะช่วยเหลือได้จากทางใด

กำธรอยากจะซัดตัวต้นเหตุสักโครม ที่ทำให้เขาและลูกสาวเดือดร้อน คิดไปคิดมาทำไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร เขาจึงเลี่ยงการปะทะด้วยการเดินหนี ส่วนชะลอได้แต่นั่งร้องไห้เงียบๆ คนเดียว

ชรัณเดินเข้ามาในแผนกธุรการเพื่อรับเอกสารที่จะนำไปจัดส่งให้บริษัทคู่ค้าหรือลูกค้า พอเขาเข้ามาในห้องก็พบว่า มีพนักงานคนอื่นนั่งรออยู่ก่อนหน้าแล้ว และบางคนก็เดินสวนตนออกจากห้องเพื่อไปทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย

“โจ้ วันนี้มีไปส่งเช็คให้ลูกค้ากับไปส่งเอกสารสัญญานะ” อุดมหัวหน้าแผนกแจกแจงงานให้ชรัณ

“ครับพี่”

“ส่งตามที่อยู่ที่จ่าหน้านะ อ้อ...ระวังด้วยนะ วันนี้มีเช็คเงินสดหนึ่งใบ ไม่ได้ระบุชื่อด้วย หายไปใครเขียนชื่อก็เอาไปขึ้นเงินได้”

“แล้วทำไมไม่ระบุชื่อล่ะพี่” ชรัณถามด้วยความสงสัย ปกติเช็คทุกใบที่เขาเคยไปส่ง ต่างเขียนชื่อผู้รับเงินทั้งสิ้น ส่วนใหญ่จะเป็นเช็คขีดคร่อมที่บุคคลที่ระบุในชื่อจะเป็นคนขึ้นเงินได้เพียงคนเดียว พอได้ยินว่า เช็คที่ตนไปส่งไม่ได้ระบุชื่อผู้ขึ้นเงิน ไม่แปลกที่เขาจะสงสัย

“ไม่รู้สิ รู้แค่ว่าบริษัทนี้ให้ทำอย่างนี้ เขาจะเป็นคนระบุชื่อคนไปขึ้นเงินเอง แต่ก็ไม่มีปัญหานะ ส่งมาเป็นสิบครั้งแล้ว” อุดมตอบ “พอไปถึงบริษัทโน้น ให้เขาเซ็นรับ แค่นี้ก็ถือว่าเอ็งส่งเช็คถึงมือลูกค้าแล้ว ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้นก็ไม่ใช่ความรับผิดชอบของเอ็ง ขอแค่แกไปส่งเช็คถึงที่แค่นั้นพอ”

“ครับพี่” ชรัณพูดขณะรับเอกสารมาเก็บในกระเป๋าใส่เอกสารที่ตนสะพายอยู่ “ผมไปก่อนนะครับ”

ชรัณพนมมือไหว้อุดม จากนั้นก็เดินออกไปทำหน้าที่ของตัวเอง คล้อยหลังร่างชรัณ อุดมยกหูโทรศัพท์ขึ้นจากแป้น กดเบอร์ภายในและเมื่อปลายทางรับสาย การสนทนาเพียงไม่กี่ประโยคก็เกิดขึ้น

ชรัณขับขี่เครื่องสองล้อคู่ใจไปส่งเอกสารตามที่ได้รับมอบหมาย สองที่แรกเป็นบริษัทที่เขาเคยไปส่งแล้วสองครั้ง ตั้งอยู่ใจกลางเมือง แต่อีกที่ที่ต้องไปส่งเช็คมูลค่าสิบล้านบาทอยู่ห่างจากสองที่แรกมาก อาจพูดได้ว่าอยู่คนละจังหวัดก็ว่าได้ เป็นเพราะบริษัทที่เขากำลังไปอยู่ในอำเภอศาลายา จังหวัดนครปฐม ดีที่ว่าเขาพอรู้จักถนนหนทางพอสมควร จึงเสียเวลาไม่มากนัก และเป็นความโชคดีที่อุดมให้แผนที่ที่ตั้งบริษัทกับตนไว้

“เข้าไปในนี้จริงๆ หรือวะเนี่ย” ชรัณพูดขณะเลี้ยวรถเข้ามาในซอยที่ด้านหน้าปากซอยเป็นร้านสะดวกซื้อ และมีโรงงานกระดาษ โรงงานเหล็กตั้งอยู่ในซอย หากบริษัที่เขากำลังไปอยู่ต้นซอย ชรัณจะไม่บ่นสักคำ แต่นี่ต้องขี่มอเตอร์ไซร์เข้าไปอีกเกือบหนึ่งกิโลเมตร ยิ่งเข้าไปลึกก็ยิ่งเปลี่ยว สองข้างทางเริ่มเป็นทุ่งนา ไม่มีผู้คนสัญจรผ่านไปมาเหมือนหน้าปากซอย “กูมาผิดซอยหรือเปล่าวะ”

เพื่อความแน่ใจ ชรัณจึงจอดรถริมทาง หยิบกระดาษออกมาคลี่ดูแผนที่ มองดูชื่อซอย ซึ่งก็ไม่ผิดเพี้ยน

“ก็ไม่ผิดนี่หว่า” พูดจบเขาก็ขับขี่รถต่อไป เพราะหวังว่าอีกไม่เท่าไหร่อาจจะเจอบริษัทดังกล่าว ระหว่างที่เขากำลังขับขี่รถสองล้อเครื่องอยู่นั้น มีรถยนต์คันหนึ่งจอดอยู่ไหล่ทาง กระโปรงรถเปิดออก มีชายสามคนกำลังก้มๆ เงยๆ ดูเครื่องยนต์รถ

“น้องๆ จอดหน่อย” หนึ่งในสามชายฉกรรจ์โบกมือเรียกชรัณที่จอดรถแต่โดยดี

“มีอะไรพี่” ชรัณถาม

“น้องพอจะมีไขควงไหม พี่จะเอามาไขนอต”

“อ๋อมีครับ รอแปปนะพี่” ชรัณไม่ได้คิดอะไร เขานำรถไปจอดหน้ารถยนต์ ก่อนจะรื้อค้นหาอุปกรณ์ซ่อมรถที่มักพกติดรถไว้เสมอ ขณะที่กำลังหยิบไขควงให้ชายแปลกหน้า ชายทั้งสามฉวยจังหวะที่ชรัณไม่ทันระวังตัว ทำร้ายชรัณทั้งชก ทั้งต่อย ทั้งเตะ ชรัณที่มาคนเดียวแถมไม่ระวังตัว ไม่สามารถต่อสู้กับชายทั้งสามได้ เพียงไม่กี่นาทีที่ถูกทำร้าย ชรัณหมดสติอยู่บนพื้น

“ไปเร็วเข้า เดี๋ยวมีคนมาเห็น”

ชายร่างสูงโปร่งพูด ชายร่างเตี้ยกว่ารีบหยิบกระเป๋าสะพายของชรัณก่อนจะรีบวิ่งไปยังรถยนต์ของพวกเขาที่แกล้งจอดเสียริมข้างทาง จากนั้นก็รีบเร่งออกไปทันที ไม่สนใจชรัณที่นอนหมดสติบนพื้น