6
1174 Words
6
“พี่วินโกรธมากเลยนะ เชื่อสิว่าเรื่องมันไม่จบง่ายๆ พี่สาวเธอเตรียมตัวเน่าได้เลย”
รัฐรวิศกล่าวอย่างรู้นิสัยพี่ชาย ศุภวรรณไม่ได้นึกห่วงเกวลินสักนิด เพราะคนที่กำลังโดนรัฐรวินทร์เอาคืนไม่ใช่เธอ แล้วจะเดือดร้อนไปเพื่ออะไร และไม่คิดจะเตือนเกวลินด้วย
“เรามาคุยเรื่องของเราดีกว่าค่ะ เรื่องพี่ชายคุณก็ให้เขาจัดการกันไป” ศุภวรรณตัดบท
“เท่าไหร่” รัฐรวิศเหมือนรู้ว่า เธออยากคุยเรื่องอะไร
“สามพันห้าค่ะ”
“ราคานี้ทำอะไรบ้าง”
“ยกเว้นออรัลเซ็กซ์ค่ะ ถ้าคุณอยากให้ฉันทำต้องจ่ายเพิ่มอีกพันห้า” ศุภวรรณบอกราคา
“ฉันเพิ่มให้เป็นหนึ่งหมื่น ถ้าทำให้ฉันพอใจ” รัฐรวิศบอก “ฉันชอบนอนกับผู้หญิงตัวสะอาด ตัวหอมๆ เธอต้องอาบน้ำก่อน”
“ค่ะ ไม่มีปัญหาค่ะ ว่าแต่จะให้หวานอาบน้ำห้องไหนคะ”
“ห้องนี้” เขาชี้ไปยังห้องที่อยู่ใกล้ที่สุด “เราจะนอนกันที่ห้องนี้”
“แล้วห้องนี้ใครอยู่คะ”
“ห้องนั้นเป็นห้องส่วนตัวของฉัน ฉันเอาไว้นอนพักผ่อน ไม่ได้มีไว้หาความสุข” รัฐรวิศแยกห้องนอนกับห้องหาความสุขเป็นสัดส่วน ไม่ปะปนกัน ศุภวรรณยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนั้น อาบน้ำล้างตัวให้สะอาดสะอ้านตามความต้องการของผู้ซื้อ แล้วออกมาทำหน้าที่ของตัวเองทันทีที่ออกจากห้องน้ำ
ตอนที่อยู่ในร้านอาหารบ้านชบา เพียงแค่มองตาศุภวรรณเพียงแวบเดียว เขาก็รู้แล้วว่า เธอเป็นผู้หญิงที่ซื้อได้ด้วยเงิน เขาจึงหาข้ออ้างให้เธอพาไปห้องน้ำทั้งที่ก็รู้ว่าห้องน้ำไปทางไหน เพื่อให้นามบัตรและนัดหมายให้ศุภวรรณโทรหา แล้วเมื่อเธอโทรมา เขาจึงบอกให้เธอมาที่นี่
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในร้านอาหารบ้านชบา กำลังเป็นจุดเริ่มต้นของเพลิงพยาบาท ความพยาบาทที่รัฐรวิศเองก็คาดไม่ถึงว่า การที่เขาไม่เอ่ยขอโทษและรู้จักคำว่าสำนึกผิด จะทำร้ายคนหลายคนเป็นห่วงลูกโซ่ หากเขารู้อนาคตล่วงหน้า รัฐรวิศอาจแสดงความรับผิดชอบในการกระทำของตัวเอง เพราะแค่พูดคำว่า ขอโทษ คำง่ายๆ ที่จะทำให้สถานการณ์ทุกอย่างเปลี่ยนไป เรื่องแย่ๆ คงไม่เกิดขึ้น
กระแสในโซเชียลไวเหมือนไฟลามทุ่ง คลิปที่รัฐรวินทร์ถูกเกวลินสาดไวน์และตบหน้าถูกลูกค้าคนหนึ่งบันทึกภาพไว้ และนำคลิปลงในเฟซบุ๊กส่วนตัวแถมยังตั้งเป็นสาธารณะ ส่งผลให้คลิปนี้มีคนกดดูนับหมื่นคน และถูกแชร์ต่อๆ กันไปร่วมหนึ่งพันครั้ง มีหรือที่เรื่องนี้จะไม่รู้ถึงหูรัฐรวินทร์ พอเขารู้เรื่อง พายุอารมณ์ก็โหมใส่ทันที มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดราคาเหยียบสามหมื่นห้าพันบาทถูกปาลงบนพื้น
“โธ่โว้ย!...ปัง” คำสบถตามมาด้วยเสียทุบโต๊ะดังปัง คนที่อยู่ในห้องถึงกับสะดุ้ง รู้อารมณ์เจ้านายหนุ่มเลือดร้อนดีว่า ตอนนี้อยู่ในระดับใด...ระดับปรอทแตก
“ผมจัดการเรื่องเจ้าของคลิปเรียบร้อยแล้วครับ เขาลบคลิปนั้นออกไปแล้วครับ”
มนูรายงานเจ้านาย หวังว่าอีกฝ่ายจะอารมณ์เบาลง ก่อนหน้าที่เขาจะนำคลิปที่บันทึกไว้มาให้รัฐรวินทร์ดู มนูได้ทำหน้าที่ลูกน้องที่ดี ติดต่อไปยังเจ้าของภาพให้ลบคลิปดังกล่าวออก โดยขอร้องแต่โดยดี ซึ่งก็ได้รับความร่วมมืออย่างดี อีกฝ่ายยอมลบคลิปหลังจากสนทนาเสร็จ
“คนที่ฉันอยากจัดการไม่ใช่คนที่เอาคลิปไปลง แต่เป็นคนที่ทำให้ฉันต้องอายขายขี้หน้ามากกว่า” เสียงเขาเหี้ยม ดวงตาลุกโชนด้วยแรงโทสะ บอกกให้รู้ถึงความโกรธ “มนู นายไปสืบประวัติของผู้หญิงคนนั้นมาให้ฉัน ฉันให้เวลานายถึงห้าโมงเย็น”
เวลานี้เก้าโมงครึ่ง มนูมีเวลาไม่ถึงสิบชั่วโมงในการหาข้อมูลที่เจ้านายจอมเอาแต่ใจต้องการ มนูจึงไม่รีรอ เขาตอบรับคำสั่ง แล้วรีบออกจากห้องทำงานทันที ช่วงที่เดินออกจากห้องสวนทางกับภคพรที่เดินเข้ามาหาคู่หมั้น
“พี่วินได้เห็นคลิปหรือยังคะ” ภคพรถามคู่หมั้นด้วยความร้อนใจและเป็นห่วง
“พี่เห็นแล้ว คลิปถูกลบแล้วด้วย แต่พี่เจ็บใจผู้หญิงคนนั้นมากกว่า มันน่านัก”
แววตาและกระแสเสียงของรัฐรวินทร์ เหมือนกับคนที่อยู่ในน้ำวนแห่งแรงโทสะ เธอกลัวแทนผู้หญิงคนนั้นเหลือเกิน กลัวว่าเขาจะเอาคืน
“พี่วินใจเย็นๆ นะคะ อย่าจองเวรกันเลยค่ะ มันจะเป็นกรรมต่อกันเปล่าๆ เรื่องมันแล้วก็ให้มันแล้วไปเถอะคะ ผูกใจเจ็บไปพี่วินก็มีแต่เป็นทุกข์ อีกอย่างคลิปก็ถูกลบไปแล้วด้วย เลิกรากันเถอะค่ะ ปล่อยวางนะคะพี่วิน” ภคพรไม่อยากให้รัฐรวินทร์คิดแค้น เพราะเธอรู้ดีว่า ไม่ส่งผลดีกับหญิงสาวคนนั้นแน่นอน อีกทั้งเรื่องที่เกิดขึ้นจะโทษฝ่ายนั้นคนเดียวก็ไม่ถูก “จะว่าไป เรื่องนี้โทษผู้หญิงคนนั้นฝ่ายเดียวก็ไม่ถูก พี่วินก็รู้ดีนี่คะว่า อะไรเป็นอะไร” รัฐรวินทร์ตวัดสายตามองภคพรที่กล้าพูดความจริงอันแสนระคายหูต่อหน้าตน เขารู้เต็มอกว่า นิสัยของรัฐรวิศเป็นอย่างไร และเหตุการณ์เมื่อวานนี้เกิดอะไรขึ้น แต่ด้วยความรักน้อง ไม่อยากให้น้องเสียหน้า ถูกใครต่อใครมองว่าเป็นคนฉวยโอกาส เขาถึงออกโรงปกป้องรัฐรวิศ แล้วเป็นตัวเขาเองที่ถูกอีกฝ่ายลงโทษ
“พี่เข้าใจ พี่ไม่คิดทำอะไรหรอก” รัฐรวินทร์โกหกคำโต เขาน่ะหรือจะหยุดแค้นคนที่ทำร้ายเขาต่อหน้าคนอื่นหลายสิบคน แถมคลิปเหตุการณ์นั้นว่อนอินเตอร์เน็ต พร้อมกับเปลี่ยนเรื่อง “ขอบใจนะที่เตือนพี่ ว่าแต่วันนี้ไม่มีถ่ายละครเหรอถึงได้มาหาพี่แต่เช้า”
“ตาลมีถ่ายละครตอนบ่ายค่ะ มีหลายคิวด้วยกว่าจะเสร็จคงดึก”
“ให้พี่ไปรับไหมครับ กลับบ้านดึกๆ อันตราย เหนื่อยกับการถ่ายละครด้วย ขับรถเดี๋ยวหลับใน”
“ไม่เป็นไรค่ะ วันนี้คุณพ่อให้พี่กฤตย์ขับรถให้ตาลค่ะ”
กฤตย์คือลูกชายอุ่นเรือน คนรับใช้ของบ้านภคพร ที่ทำงานกับครอบครัวเธอมามากกว่าสี่สิบปี ระยะหลังมานี้ภคพรมีงานชุกและบางวันก็กลับดึกดื่น ๆ ด้วยความเป็นห่วงบุตรสาวอันเป็นทีรัก ทัดเทพผู้เป็นบิดาจึงให้กฤตย์คอยดูแลภคพร คนในกองถ่ายหรือตามงานต่างๆ ก็เห็นกฤตย์ไปนั่งคอยยืนคอยภคพรจนชินตา
- Writer
