โจวเฉินและโจวลี่ฉุนหัวใจกระตุกวูบ พวกเขามีดวงหน้าซีดเผือดราวกับพึ่งได้ฟังเรื่องร้ายแรง ท่าทีที่เต็มไปด้วยความตกใจเช่นนี้ โจวลี่หลินล้วนสังเกตเห็น
เมื่อโจวเฉินตั้งสติได้ จึงรีบตอบนางอย่างตะกุกตะกัก "เหตุใดเจ้าจึงถามพ่อเช่นนั้น"
"ท่านพ่อไม่ว่าความจริงจะเป็นเช่นไร แต่ความรู้สึกที่ข้ามีให้ท่านนั้นย่อมไม่สามารถแปรเปลี่ยนได้ ขอเพียง ท่านบอกความจริงกับข้ามาเถิด"
โจวเฉินคล้ายกับ หนักใจกับเรื่องบางอย่างอยู่ ทันใดนั้นน้ำเสียงแหบแห้งของโจวลี่ฉุนผู้เป็นย่าก็เอ่ยออกมาในที่สุด "ในตอนนั้นบิดาของเจ้าได้ออกไปล่าสัตว์ แต่สิ่งที่เขาได้กลับมา ในคืนที่มีพายุ กระหน่ำกลับเป็นเด็กหญิงแรกเกิด ที่มีใบหน้าน่ารักน่าชัง ทั่วดวงหน้ายังมีเลือดเกรอะกรังชะโลมอยู่ทั่วร่าง สีหน้าของเด็กทารกผู้นั้นดูเหนื่อยล้า อาจจะเพราะน่าจะผ่านการร้องไห้มาตลอดทั้งคืน โชคดีนัก ที่ในปีนั้นบิดาของเจ้าได้ไปพบนางเข้า"
หญิงชราระบายยิ้มอย่างอ
