“พ่อเลี้ยงนะพ่อเลี้ยง...มันเป็นอย่างที่เกนหลงคิดไว้ไม่มีผิดไอ้ที่สงสัยว่าพ่อเลี้ยงจะมีใจกับน้องเมียท่าทางมันน่าจะเป็นจริงซะแล้ว คงจะหึงละสิ พอมีเพื่อนมาวอแวกับคุณนิ่มก็ทำเป็นไม่พอใจ คิดเเหรอว่าจะหลงจะรู้ไม่ทัน อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่”
เกนหลงพูดกับตัวเองก่อนหันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้านไม้สักหลังใหญ่เพื่อทำงานของตัวเองต่อไป
ตกกลางคืนวันนั้นนภัทสรีย์ต้องประหลาดใจหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วและเมื่อเปิดประตูห้องน้ำออกมาเธอก็พบว่าจเด็จนั่งรออยู่แล้วบนเตียงที่เธอนอน
“ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น เห็นหน้าพี่แล้วมันเป็นยังไงเเหรอนิ่ม?” จเด็จเอ่ยถามขณะลุกขึ้นและเดินเข้าไปหานภัทสรีย์ซึ่งตอนนี้เธอสวมชุดนอน เป็นชุดนอนผ้าซาตินบางเบาและเนื้อผ้าบอบบางก็ลีบลู่แนบไปกับสัดส่วนของเธอจนเห็นได้อย่างชัดเจน เขาเดินเข้ามาอยู่ตรงหน้าขณะที่เธอมีสีหน้าแปลกใจแต่ก็รีบดึงสติให้กลับคืนมาและทำสีหน้าให้เป็นปกติ
“นิ่มคิดว่าคืนนี้พี่เด็จจ
