Alp daha fazla direterek konuyu kıvırmaya çalışmanın boş olduğunu anladı. Elif zeki kızdı ve çoktan olanları anlamıştı. Doğru söylediğini biliyordu. Vicdan azabından ölmek istiyordu. Kendi acısıyla hiç sokmaması gereken şeye burnunu sokmuştu ve Elif'in bildiğini sanıyordu. Bilmediğini bilse ağzını hiçbir şey açtıramazdı. Derin bir nefes aldı ve direksiyonu sıktı.
"Olmaz götüremem. Neyle karşılaşacağını bilmiyorsun. Gerçekler hayaller kadar masum değil."
"Lütfen... Götür... Sadece götür..."
"Bu konuyu babanla konuş. Onunla gitmen daha doğru."
Gözyaşları akarken başını iki yana salladı.
"Hayır.. Olmaz.. Babamla olmaz.. Beni götür.. Lütfen.. "
"Elif bunu yapamam neden anlamak istemiyorsun?"
"Tamam.. Barın adını söyle o zaman.."
"Elif..."
Elif susması için elini Alp'e doğru uzattığınd
