คุณพระ! ฝันร้ายชัดๆ!

2539 Words

หนุ่มหน้าหนวดไม่ได้อธิบายต่อด้วยคำพูด หากแต่เป็นการกระทำ สิ้นเสียงก็ยื่นมือข้างหนึ่งออกมาตรงหน้า ฉับพลันปลายนิ้วชี้ก็มีเถาวัลย์เถาเล็กๆ งอกออกมาก่อนจะยาวขึ้นเรื่อยๆ ทำเอาเจ้าอรุณเบิกตาค้างที่การคาดเดาของเขาเมื่อครู่เป็นความจริง ไม่น่าเชื่อ! เป็นไปไม่ได้! ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อในเมื่อสิ่งที่ได้เห็นมันคือความจริงซึ่งเขาได้พิสูจน์มันกับตา เจ้าอรุณไม่เคยหัวสมองตื้อตันอย่างนี้มาก่อน เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป ปฏิกิริยาต่อไปหลังจากรู้เรื่องนี้ยังคิดไม่ออกเลยว่าควรจะแสดงออกอย่างไร จึงปล่อยให้ชายแปลกหน้าพูดอยู่คนเดียว “จะว่าไปเมื่อวานฉันก็ทำกับนายค่อนข้างหยาบคายไปหน่อย พอดีขาดน้ำน่ะ เลยต้องหาที่พึ่งพิง” ไม่ค่อนข้างหยาบคายแล้วล่ะ โคตรหยาบคายเลยเถอะ! “แล้วนายจะหาที่พึ่งพิงทำไม” ถามออกไปโดยไม่ทันคิด ทำเอาคนถูกถามย่นหน้า “เอ้า เป็นพืชนี่” เจ้าอรุณนึกขึ้นได้ในตอนนี้ว่าเถาวัลย์เป็นพืชที่ดำรงชีพได้โดยวิธีใด พันโอบรัดต้นไม้อื่นเพื่อดูดน้ำและสารอาหาร วิธีการนี้เรียกว่าการพึ่งพิง แต่ทำไมต้องมาพึ่งพิงเราวะ ทำไมไม่ไปพึ่งพิงต้นไม้ด้วยกันเล่า! จะบอกว่าคนตรงหน้าเป็นพืชก็พูดได้ไม่เต็มปาก บอกว่าเป็นมนุษย์ก็ไม่เต็มปากอีกเช่นกัน จะอะไรก็ไม่รู้ล่ะ ตอนนี้ถือว่าผู้ชายคนนี้เป็นตัวอันตราย หนีออกไปตั้งหลักก่อนท่าจะดีกว่า เขาไม่ควรเอาชีวิตมาเสี่ยงกับอะไรแบบนี้ “ถอยออกไปห่างๆ ฉันเดี๋ยวนี้เลย!” คิดได้ก็รีบตะเบ็งเสียงออกไป ของในมือที่ใช้เป็นอาวุธก็ยื่นออกไปตรงหน้า คนหน้าหนวดยกมือขึ้นในอากาศเป็นเชิงปรามให้ใจเย็นๆ “ไม่เอาน่า อย่าวู่วาม วางกรรไกรลงก่อน” มีมันอยู่ตรงหน้า ใครจะไปกล้าวางกรรไกรลง อันตรายจะตาย! “อย่าตามมานะ” เห็นคนตรงหน้าไม่ขยับเขยื้อน เจ้าอรุณก็ค่อยๆ ถอยร่นไปยังประตู มือยังคงถือกรรไกรตัดกิ่งอยู่ สายตาจับจ้องไปยังอีกฝ่ายด้วยความหวาดระแวง พอเห็นอีกฝ่ายไม่ขยับ ไม่ตามมา เขาก็รีบหันหลังตั้งท่าจะวิ่งออกไปข้างนอก หากแต่ไม่ทันจะได้ก้าวพ้นธรณีประตูก็สะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างจนล้มคะมำไปกับพื้น ก่อนจะต้องร้องลั่นเมื่อจู่ๆ ข้อเท้าก็ถูกพันธนาการ หันไปมองก็เห็นว่าถูกเถาวัลย์สีน้ำตาลเข้มพันอยู่ “ปล่อย! ปล่อยนะเว้ย!” แหกปากร้องเสียงดังลั่น กะว่าเสียงตัวเองคงจะดังลอดออกไปข้างนอกให้คนอื่นได้ยินบ้าง แต่คิดผิดเพราะทันทีที่เขาร้อง เถาวัลย์อีกเถาที่เล็กกว่าก็ถูกส่งมาปิดปากเขาทันที “อย่าเสียงดังน่า” เจ้าของเถาวัลย์พวกนั้นว่าก่อนจะขยับปลายนิ้ว เพียงนิดเดียว เถาวัลย์ก็จัดการลากเจ้าอรุณเข้าไปหาทันที เหมือนกับพวกพืชกินคนตามภาพยนตร์ที่เคยดูไม่มีผิด เป็นการค้นพบครั้งยิ่งใหญ่ของมวลมนุษยชาติ แต่ทำไมเหยื่อคนแรกในการค้นพบของมวลมนุษยชาติจะต้องเป็นเราด้วย!? เจ้าอรุณคร่ำครวญในใจ ดิ้นทุรนทุรายทันทีที่มาอยู่แทบเท้าของมนุษย์เถาวัลย์ ก่อนจะถูกอีกฝ่ายโถมกายทาบทับไม่ต่างจากเมื่อคืนเลยแม้แต่น้อย “ขอดูดหน่อยนะ ไม่ไหวแล้วจริงๆ” คุณพระ! ฝันร้ายชัดๆ! เจ้าอรุณส่ายหน้าพรืด เหลือบเห็นเถาวัลย์ที่พันรอบริมฝีปากเขามีดอกตูมสีแดงๆ งอกออกมาทีละน้อยก่อนมันจะค่อยๆ ผลิบาน เขาไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไรแต่จิตใต้สำนึกบอกรัวๆ ว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่ “มันทำให้นายอยู่นิ่งๆ น่ะ สักชั่วโมงนึงก็หมดฤทธิ์แล้ว” แค่นี้ยังนิ่งไม่พออีกหรือไง โดนรัดไปทั้งตัวอย่างนี้เนี่ย! ดิ้นรนขัดขืนสุดชีวิต เคราะห์ดีที่ทุกอย่างไม่ง่ายเป็นไปดั่งใจของไอ้หนวดเพราะทันทีที่ดอกตูมเริ่มบานออก เสียงของใครบางคนก็ดังแว่วมาให้ได้ยินฉับพลัน “อรุณ!” เสียงของด็อกเตอร์โจเซ... เถาวัลย์ที่ปิดทับริมฝีปากของเจ้าอรุณอยู่รีบคลายตัวออกอย่างรวดเร็วพอๆ กับที่ผู้ชายคนนั้นยกตัวเองออกจากเจ้าอรุณ ซ้ำยังมีการใช้เถาวัลย์ดึงตัวเจ้าอรุณขึ้นมายืน จัดแต่งเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายให้เข้าที่เรียบร้อยอีกต่างหาก ตบท้ายก็การกระซิบเสียงแผ่ว “อย่าบอกเชียวนะว่าฉันอยู่ที่นี่ ไม่อย่างนั้นนายเดือดร้อนแน่” เจ้าอรุณที่เพิ่งจะได้สติเสียวสันหลังวาบไปทั้งตัว เป็นคำขู่ที่ไม่ได้จริงจังแต่กลับทำให้เจ้าอรุณเชื่อฟังได้ชะงัด ก่อนเขาจะหันไปมองโจเซ พลันปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด “คะ...ครับ” ถึงจะพยายามแล้ว น้ำเสียงก็ยังสั่นอยู่ดี ดีที่โจเซไม่ได้สังเกตเพราะเขามีเรื่องให้สนใจมากกว่า “เมื่อเช้าฉันส่งรายงานที่นายบันทึกไว้เมื่อวานไปให้ศาสตราจารย์แล้ว เขาสนใจมาก เมื่อกี้เลยโทรมาบอกว่าอาทิตย์หน้าอยากจะเข้ามาฟังรายงานจากปากนายด้วยตัวเองน่ะ ฉันเลยมาบอกให้นายเร่งมือมากกว่าเดิมหน่อย” ศาสตราจารย์ที่ว่าก็คือคนที่มีอิทธิพลในวงการพฤกษศาสตร์ เขาสนใจถึงขนาดออกปากให้เร่งมือเองเท่ากับว่าเป็นโอกาสที่ดีทีเดียวที่เจ้าอรุณจะได้แสดงศักยภาพแล้วรีบหลุดพ้นจากการชดใช้ทุนสักที เขาควรจะดีใจที่ได้รับความไว้วางใจและความสนใจจากผู้ใหญ่อย่างนี้ หากแต่วินาทีนี้เขากลับไม่อยากทำแล้ว อยากจะไปให้พ้นไอ้เวรหน้าหนวดที่นั่งหมอบอยู่กับพื้น ใช้กระถางต้นไม้ใกล้ๆ เป็นที่กำบังมากกว่า ปฏิเสธไปเลยก็แล้วกันว่าไม่อยากทำงานนี้ต่อแล้ว “ด็อกเตอร์ครับ คือผม...” “เอ้อ ศาสตราจารย์ฝากมาบอกนายด้วยนะว่าหลังจากฟังรายงานแล้ว เขาจะทำเรื่องขอยกเลิกการชดใช้ทุนของนายให้เลย ตั้งใจเข้าล่ะอรุณ อย่าให้เสียโอกาส ฉันแวะมาบอกแค่นี้แหละ” แวะมาบอกแค่นี้จริงๆ มาถึงก็เอาแต่พูดๆๆ แล้วก็โบกมือลา เดินกลับออกไปเสียอย่างนั้น ทำเอาเจ้าอรุณที่ยังพูดไม่จบอ้าปากค้าง ไอ้เวรด็อกเตอร์เอ๊ย! จะรีบไปไหนของมันวะ! เป็นปกติของโจเซซึ่งเจ้าอรุณก็ชินแล้วและไม่ได้ใส่ใจสักเท่าไหร่นัก แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ เขาอยากให้โจเซอยู่ก่อน ...ก่อนที่ไอ้เถาวัลย์มันจะเริ่มรัดเขาอีกระลอกเนี่ย! ประตูเรือนกระจกถูกปิดลง คนที่หมอบอยู่กับพื้นก็ลุกพรวดขึ้นมา “หมอนั่นลุกลี้ลุกลนดีเนอะ รีบไปไหนล่ะน่ะ” แม้แต่คนนอกยังคิดอย่างนั้น เจ้าอรุณเหลือบมองคนพูดตาขวาง เหนื่อยหน่ายกับสถานการณ์ที่ประสบอยู่เหลือเกิน “ถามตรงๆ นะ นายต้องการอะไร” ด้วยความที่อยากจะจบเรื่องนี้เต็มแก่เลยพูดออกไปอย่างนั้น การถูกถามโดยไม่ทันตั้งตัวทำให้คนฟังหน้าเหวอ แต่แล้วก็ตอบในตอนสุดท้าย “ก็ไม่ได้ต้องการอะไร แค่ขอรัดแล้วก็ขอดูด” โอเค พอจะตีความได้ว่าขอพึ่งพิงแล้วก็ขอดูดน้ำตามประสาพืชกาฝาก งั้นถามอีกอย่างก็แล้วกัน “นายดูดน้ำไปหล่อเลี้ยงตัวเองใช่ไหม” คนถูกถามดีดนิ้ว พยักหน้ารับรัว “งั้นก็แสดงว่าน้ำอะไรก็ได้งั้นสิ” “อื้อ” “แต่ที่ต้องไปรัดไปพันสิ่งมีชีวิตอื่นก่อนเป็นเพราะสัญชาตญาณตามธรรมชาติ?” อีกฝ่ายนิ่งคิดไปแล้วก็พยักหน้า “ประมาณนั้น” เท่านั้นเจ้าอรุณก็ใจชื้นขึ้นมา เห็นทางรอดของตัวเองขึ้นมาทันควัน บอกว่าต้องการน้ำ งั้นก็เอาน้ำธรรมดาที่ไม่ได้มาจากร่างกายเขาให้ก็ได้ ก็พืชนี่นะ น้ำจากไหนก็หล่อเลี้ยงได้ทั้งนั้นแหละ ถ้าต้องการที่พันเกี่ยวก็หาเสาหาอะไรมาให้พันก็ได้ แค่นี้เอง ไม่เห็นจะยาก ชายหนุ่มนึกขอบคุณความฉลาดของตัวเองไม่น้อยที่คิดแผนการนี้ออก ก่อนจะร่ายยาว “ได้ ฉันจะได้น้ำกับนาย เท่าไหร่ก็ได้ ไม่อั้น” “จริงเหรอ?” คนฟังเบิกตาโต สีหน้าเก็บอาการไม่มิดว่าดีใจ ทว่าก็ต้องหุบยิ้มเมื่อเจ้าอรุณเสริมขึ้นมา “แต่มีเงื่อนไข” “อะไร” “นายจะต้องให้ข้อมูลฉันเกี่ยวกับเถาวัลย์แล้วก็ตัวนาย...อย่างละเอียด” หนุ่มหน้าหนวดเม้มริมฝีปาก พอจะเข้าใจได้ว่าทำไม ก็เมื่อกี้ผู้ชายที่ใส่เสื้อกาวน์เหมือนกับคนตรงหน้าเข้ามาพูดปาวๆ นี่นาว่าอยากได้ข้อมูล ก่อนหน้านี้ก็ให้ศึกษาเขาจะเป็นจะตาย เขาถึงมีโอกาสได้กอดกระหวัดรัดเกี่ยวเจ้าอรุณนี่ไง “ว่าไง ตกลงหรือเปล่า” เจ้าอรุณถามย้ำอีกครั้งพอเห็นว่าไม่มีการตอบรับจากอีกคน ชายหนุ่มหน้าหนวดเห็นท่าทางใจดีสู้เสือของคนตัวเล็กกว่าแล้วก็นึกสนุกขึ้นมา “ได้สิ แต่มีข้อแม้เหมือนกันนะ” “อะไร” เจ้าอรุณถามเสียงขุ่นทันควันที่โดนเล่นลิ้นกลับคืนบ้างขณะที่คนเสนอยิ้มกริ่ม “ให้น้ำหนึ่งครั้ง เท่ากับบอกข้อมูลหนึ่งอย่าง วันนึงฉันต้องรับน้ำสองครั้ง เท่ากับว่าวันนึงบอกข้อมูลได้แค่สองอย่างนะ” ถึงกับกลอกตา เป็นเงื่อนไขที่น่ารำคาญชะมัด แต่พอคิดดูแล้วมันก็น่าจะใช้เวลาสั้นกว่าการที่เขาต้องศึกษาด้วยตัวเอง อีกอย่าง ถ้าศึกษาด้วยตัวเองก็ไม่มีอะไรรับประกันได้เลยว่าเขาจะได้ข้อมูลทั้งหมด อีกทั้งยังความปลอดภัยจากการถูกคุกคามของไอ้ตัวเถาวัลย์หน้าหนวดนี่อีก “ตกลง วันละสองครั้ง แต่ข้อมูลที่นายให้ต้องเป็นประโยชน์นะ” ตอนนี้ความกลัวเกือบจะหมดไปแล้ว เจ้าอรุณนึกถึงแต่ผลประโยชน์ของตัวเองมากกว่า ซึ่งมันดีกับคนที่ยังแก้ผ้าอยู่เป็นอย่างมาก พอเห็นเจ้าอรุณตกปากรับคำก็ยื่นมือมาตรงหน้าทันใด “ฉันชื่อเดวี ยินดีที่ได้รู้จัก นาย...?” เจ้าอรุณไม่ยื่นมือไปจับ เพียงแค่เหลือบมองด้วยสายตารังเกียจแล้วเอ่ยชื่อตัวเองออกมา “อรุณ” เดวีดึงมือตัวเองกลับคืนมา ยิ้มแก้เก้อเล็กน้อยที่เจ้าอรุณไม่จับมือทักทายด้วย พลันเปลี่ยนเรื่องใหม่ “แล้วนี่จะเอาข้อมูลเลยไหม ฉันจะแห้งหมดแล้ว” พูดพลางเอามือลูบท้อง เจ้าอรุณปรายตามอง ไม่เห็นมันจะแห้งตรงไหน ไม่เห็นมีส่วนไหนบ่งบอกเลยว่าแห้ง ปราดตามองไปยังส่วนกลางลำตัว... เห็นแต่เหี่ยว ก่อนทำหน้าเหม็นเบื่อ หันหนีให้คู่สนทนาเห็นชัดเจนเลยว่ารังเกียจที่จะคุยด้วย ทว่าหันได้ครู่เดียวก็ต้องหันกลับไปมองหน้าคนพูดอีกเมื่อหูทั้งสองได้ยินเสียงเรียก “นี่ ฟังอยู่หรือเปล่า” เดวีร้องท้วงทันทีที่ถูกเมิน เจ้าอรุณเหลือบมองอีกครั้ง เขาได้ยินเต็มสองหูเลยว่าถูกเรียกอยู่ แต่ยังไม่มีอารมณ์จะคุยด้วยตอนนี้ ก็จะให้เขาทำเหมือนทุกอย่างเป็นปกติได้อย่างไร ถึงตอนนี้จะพอทำใจได้แล้ว แต่ก็ขอเวลาให้เขาได้ปรับตัวสักหน่อยก่อนเถอะ ตั้งใจจะบอกว่าขอเวลาไปตั้งสติข้างนอกแป๊บหนึ่ง ยังไม่ทันจะได้พูดก็ต้องนิ่วหน้าเป็นสุนัขพันธุ์บูลด็อก “อรุณที่รัก” ที่รงที่รักอะไร! อย่ามาเรียกอย่างนี้ ขยะแขยง! เจ้าอรุณหันขวับมามองตาขวาง แสดงออกทางสีหน้าว่าไม่ชอบแต่ไม่ยอมพูด อีกฝ่ายรู้แต่ไม่สน เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่เห็นคนตัวเล็กกว่าหันกลับมา “ขอดูดหน่อย” คำพูดคำจาขัดหูเจ้าอรุณยิ่งนัก อยากจะด่าพ่อล่อแม่เหลือเกินแต่ก็อดกลั้นเอาไว้ด้วยอุปนิสัยพื้นฐานไม่ใช่คนหยาบคาย และเขาก็ไม่ค่อยชอบใช้คำหยาบเท่าไหร่นัก ทว่ายิ่งมองหน้าเดวีก็ยิ่งขัดใจ นอกจากขัดหูแล้วยังขัดตา ขัดใจเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นหนวดเคราปราศจากการโกนของอีกฝ่ายเต็มสองตา ตอนแรกก็ไม่สนใจหรอก ทว่าพอเริ่มคุ้นชินก็อดรำคาญตาอย่างเสียไม่ได้ นี่เป็นเถาวัลย์หรือสาหร่ายสไปรูรินา!? หนวดเครายุ่บยั่บเยอะแยะขนาดนี้ จะปลูกป่าดงดิบอีกที่หรือไง!? อยากจะไล่กลับป่าให้ไปอยู่กับทาร์ซาน แต่มันไม่ใช่เรื่องของเขา จะมีหนวด จะโกนหรือไม่โกนก็ไม่เกี่ยวกับเขา เจ้าอรุณเลยแสร้งทำเมิน มองไปอีกทางเพื่อหลีกหนีความขัดใจนี้ ทว่าก็ได้ครู่เดียวก็ต้องขนลุกเกรียวไปทั้งตัวเมื่อจู่ๆ ไอ้คนเครายุ่บก็เอาเคราใต้คางมาสีที่ข้างแก้มเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว “ขอดูดหน่อยน้า” ดูดพ่อง! อา... หลุดคำหยาบออกไปแล้ว กลายเป็นคนหยาบคายโดยสมบูรณ์ เคยเจอแต่สำนวนที่ว่า ‘น้ำเปลี่ยนนิสัย’ สำหรับเจ้าอรุณคงเป็น ‘เคราเปลี่ยนนิสัย’ สินะ แต่หนวดนั่นมันช่างน่าขยะแขยงสิ้นดี! เจ้าอรุณผลักหน้าเดวีออกห่างเต็มแรง แหวออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด “ก่อนที่นายจะขอฉันทำอะไร ไปจัดการกับผมเผ้านายซะก่อน เครานั่นด้วย แล้วค่อยมาคุย” สั่งเจ้ากี้เจ้าการจุกจิกตามนิสัยส่วนตัว เดวีจับปอยผมหยักศกของตัวเองที่ปรกอยู่ข้างแก้มม้วนไปมา เขาก็มีสภาพอย่างนี้มาตั้งนานแล้วตั้งแต่ออกมาจาก ‘ที่นั่น’ มันก็ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไรกับการใช้ชีวิตเลย ดันมามีปัญหากับสายตาของชายใส่แว่นตรงหน้าเสียอย่างนั้น “ให้ทำอะไรล่ะ” ถึงอย่างนั้นก็ยอมจำนน ถามเสียงแผ่วให้เจ้าอรุณสั่ง “ไปตัดกับโกนมันทิ้งซะ” “ทำไม่เป็น” เดวีย่นปาก เขาทำไม่เป็นจริงๆ ตั้งแต่มีชีวิตมาก็มีคนทำให้ตลอด จู่ๆ มาถูกสั่งให้ทำอย่างนี้ เขาก็ไปต่อไม่ถูก เจ้าอรุณพ่นลมหายใจออกมาเต็มแรง รำคาญเสียจนแทบทนไม่ไหว กะว่าอีกวินาทีเดียวก็จะเดินหนีออกไปจากที่นี่แล้ว สงบสติลงได้เมื่อไหร่ค่อยกลับมาคุยใหม่ ทว่าสายตาก็ดันเหลือบไปเห็นกรรไกรตัดกิ่งที่วางอยู่บนพื้นเสียก่อน เท่านั้นก็โพล่งออกมา “ฉันจะทำให้” “จริงเหรอ? นายใจดีจังอรุณ” เดวีทำท่าทางดีใจเหมือนเด็กๆ ไม่ทันได้สังเกตเลยว่าใบหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์ของนักพฤกษศาสตร์หนุ่มอาบไปด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย อะไรที่มันรกสายตาจะตัดให้ไม่เหลือตอเลยไอ้หนวด!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more