ความอ่อนล้าจากการเดินทางและการถูกรุกรานด้วยความสุขสมทำให้เจ้าอรุณผล็อยหลับไปอย่างง่ายดาย รู้สึกตัวอีกทีก็ช่วงเช้ามืดของวันใหม่ ถึงจะเหนื่อยแค่ไหน แต่นาฬิการ่างกายก็ปลุกให้เขาตื่นตามเวลาปกติโดยอัตโนมัติ เขาค่อยๆ แกะเถาวัลย์ที่พันร่างและท่อนแขนใหญ่ของเดวีซึ่งกอดก่ายร่างกายตัวเองอยู่ออกอย่างเบามือ ก่อนจะดันใบหน้าของเดวีที่เกยอยู่บนไหล่ออกห่าง เอื้อมมือไปคว้าแว่นตาที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงมาสวม คลำทางไปยังประตูและออกไปล้างหน้าล้างตา จัดการธุระเสร็จก็ไม่ยอมกลับเข้าห้องด้วยไม่อยากเจอกับเดวีในสภาพจิตใจอย่างนี้ มันไม่ใช่ความรู้สึกในแง่ลบหรอก แต่เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันดีหรือเปล่าเพราะเจ้าอรุณรู้สึกว่าการกลับเข้าไปเผชิญหน้ากับเถาวัลย์หนุ่มค่อนข้างจะเป็นเรื่องยาก
ก็จะให้มองหน้าอีกฝ่ายเป็นปกติได้อย่างไรในเมื่อหัวใจเขาเองเต้นไม่เป็นปกติเวลาได้เห็นใบหน้าของเดวีน่ะ ขนาดเดวีหลับอยู่ก็ยังทำให้เจ้าอร
