ถึงจะเหม็นขี้หน้าแต่ก็ใช่ว่าจะเป็นคนใจร้าย รู้ว่ามนุษย์ทดลองอันตรายทว่าก็มีชีวิตจิตใจเหมือนกับเขาทุกประการ การปล่อยให้เดวีต้องทนทุกข์อยู่อย่างนี้ เจ้าอรุณก็รู้สึกอยากจะทำหน้าที่เป็นนักบำบัดช่วยเยียวยาปมปัญหาขึ้นมา หากแต่เขาจะทำอะไรได้ล่ะ ไม่ใช่จิตแพทย์หรือนักบำบัดทางจิตอะไรสักหน่อยนี่ ก็แค่นักพฤกษศาสตร์นิสัยเสียคนหนึ่ง ความจริงเรื่องของเดวีก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาด้วย แต่พอเหลือบมองใบหน้าคร้ามที่ไร้ซึ่งความทะลึ่งทะเล้นอย่างที่เคยเห็นเป็นปกติ หัวใจที่แข็งเป็นหินตอนเดวีขอร้องให้พากลับเข้าป่าก็อ่อนยวบเป็นเทียนไขต้องไฟโดยพลัน
หมอนี่...น่าสงสารชะมัด
“นายอยากให้ฉันทำยังไง”
“หมายความว่ายังไง”
จู่ๆ ถูกถามไม่ทันตั้งตัว เดวีก็ทำหน้าฉงน
“ฉันหมายถึงนายอยากให้ฉันช่วยยังไง” เจ้าอรุณขยายความ
“ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากกลับเข้าป่า”
ไม่ใช่เรื่องที่น่าจะถามหรอก รู้อยู่แล้วว่าสิ่งที่เดวีต้องการที่สุดในตอนนี้คื
