ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยโกรธใครหัวฟัดหัวเหวี่ยงขนาดนี้มาก่อน ไม่ใช่แค่โกรธด้วย เหมือนจะเริ่มเข้าขั้นเกลียดแล้ว ปกติแค่เห็นหน้าไอ้เถาวัลย์บ้านั่น เจ้าอรุณก็หงุดหงิดเอาได้ง่ายๆ แต่พอมาถูกทำอย่างนี้ แทบไม่ต้องบอกเลยว่าเขาอยากฆ่าอีกฝ่ายแค่ไหน
เผาดีไหม? หรือจะเอาขวานจาม จะได้หมดเรื่อง!
ระหว่างนั่งสงบสติอารมณ์ก็เอาแต่คิดถึงวิธีกำจัดมนุษย์เถาวัลย์เป็นพัลวัน ดีที่พอเริ่มใจเย็นลงได้ความคิดนั้นก็อันตรธานหายไป ไม่อย่างนั้นล่ะก็เขาได้ขึ้นหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งในฐานะฆาตรกรใจโหดเป็นแน่
แต่มันก็น่าโมโหจริงๆ แหละ ต่อหน้าคนหมู่มากขนาดนั้น มาทำกับเขาอย่างนี้ได้อย่างไร มันไม่ใช่แค่เรื่องไม่มีกาลเทศะไร้มารยาท แต่เป็นเรื่องของการทำให้เขาเสียหน้า ถ้าเกิดคนพวกนั้นรู้ขึ้นมา นอกจากเขาจะต้องมานั่งตอบคำถามว่าเดวีเป็นตัวอะไรแล้ว เขายังจะต้องถูกโจษจันนินทาไปอีกไม่รู้จบอย่างไม่มีข้อสงสัย
นี่สินะที่มาของคำว่าเล่นไม่รู้เร
