เจ้าอรุณเดินไปที่โต๊ะซึ่งอยู่ด้านหน้าห้องประชุม จัดการเสียบทรัมพ์ไดรฟ์ เชื่อมต่อข้อมูลการนำเสนอเข้ากับคอมพิวเตอร์ให้ฉายขึ้นยังจอโปรเจ็กเตอร์ด้านหลัง จัดการเสร็จก็ลอบสังเกตเดวีเล็กน้อย เห็นอีกฝ่ายนั่งสงบนิ่ง ทำท่าทางตั้งใจฟังเขาดี เจ้าอรุณก็เปิดปากจะเริ่มอภิปราย
“อันดับแรก ผมต้องขอออกตัวก่อนว่าระยะเวลาการศึกษาวิจัยของผมนั้นค่อนข้างน้อยและต้องมานำเสนอในระยะเวลากระชั้นชิด ทำให้ข้อมูลที่ได้มาอาจจะไม่ครบถ้วนนัก แต่ก็พอที่จะทำให้ทุกท่านทราบถึงข้อมูลพื้นฐานได้ จากการศึกษาพบว่า...อ๊ะ”
พูดอยู่ดีๆ จู่ๆ เจ้าอรุณก็หลุดอุทานเล็กน้อยเมื่อจู่ๆ บั้นท้ายก็รู้สึกถึงแรงกระทบจากบางสิ่งไม่แรงนัก กลิ่นลางสังหรณ์ไม่ดีลอยฉุยขึ้นมาทันที พอเหลือบหางตาไปมองทางด้านหลังก็เห็นว่าเป็นเถาวัลย์เถาเล็กๆ กำลังฟาดก้นเขาอยู่ เท่านั้นก็รีบส่งสายตาข่มขู่ให้หยุดไปยังเดวีทันที
ไอ้เวรเอ๊ย อุตส่าห์บอกแล้วว่าอย่าเล่นอะไรแผลงๆ ยัง
