ฟ่านรั่วเจี๋ยไม่ได้โมโหอย่างนี้มานานแล้ว นางถือไม้ไผ่ลำขนาดพอดีเอาไว้ในมือ พอเห็นมู่ชิงซานโผล่หน้ามาก็หวดเข้าใส่ที่บั้นท้ายเขา อีกฝ่ายรู้ว่าผิดจึงยืนนิ่งๆ ให้นางได้ระบายโทสะอยู่หลายที แต่ออกแรงตีไปสักพัก นางก็ต้องหวีดร้องอย่างหัวเสีย
“จะ...เจ้ามันหนังหนา ตีไปข้าก็เจ็บมือและเสียแรงเปล่า”
เอ่ยจบนางจึงจับที่หูข้างหนึ่งของเขาบิดพอให้หายมันเขี้ยว แล้วลากพาเข้าไปในเรือน
“อาบน้ำให้เรียบร้อย เนื้อตัวมอมแมมเยี่ยงนี้ใครเขาจะอยากให้อยู่ด้วย” นางเอ่ยเช่นนั้นและทำจมูกย่น ด้วยกลิ่นที่ลอยจางๆ ติดตัวมู่ชิงซานมันช่างประหลาด ไม่ถึงกับหอมหากมันชวนให้ใจสั่น ซึ่งกลิ่นดังกล่าวนี้กำซาบเข้าสู่หัวใจหญิงสาว
“จะ...เจ้ามันซุกซน เจ้าเป็ดเหลือขอสกปรก”
ดวงตาคมทอแสงอ่อน มองหญิงสาวด้วยความอยากให้นางเข้าใจเขาและพอริมฝีปากบางหยักสวยสีสดเตรียมจะเผยอขึ้น ฟ่านรั่วเจี๋ยก็หวีดใส่
“ห้ามเถียง!”
“ตะ...แต่ ขะ...ข้า...”
