ร่างสูงสง่าแผ่ไอสังหารไปถึงทุกคน เสียงหัวเราะหึๆ ขับให้เขาดูเหมือนปีศาจร้ายที่กำลังโหยหาเลือดเนื้อมนุษย์
สายตาทุกคู่จับจ้องเขา และคนซึ่งตกอยู่ในอ้อมกอดชายหนุ่มอย่างฟ่านรั่วเจี๋ยก็สั่นสะท้านทั้งร่าง
ยามนี้เกิดคำถามผุดขึ้นในใจ นางตอบไม่ได้ว่าดีใจหรือเสียใจกันแน่เมื่อมู่ชิงซานฟื้นกลับมามีสติเช่นเดิม เพราะอ๋องปีศาจที่ผีเห็นยังหวั่นคือคนซึ่งนางไม่ควรเกี่ยวข้องที่สุด
“อย่าดิ้น ไม่อย่างนั้นข้าจะกัดจมูกหมูโตๆ ของเจ้าต่อหน้าทุกคน”
ดวงตากลมโตเบิกค้างกว่าเดิม นางโกรธและตื่นตระหนก
“จะ...เจ้าเป็ดน้อย เจ้าหลอกลวงข้า!” ฟ่านรั่วเจี๋ยร้าวไหวทั้งใจ
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจร้อนผ่าวใส่ใบหน้านาง แล้วเอ่ยว่า
“ฮึ ผู้ใดเป็นเป็ดน้อยของเจ้า”
ฟ่านรั่วเจี๋ยได้ยินเสียงเข้มๆ กับท่าทีถือเนื้อถือตัวของเขา นางก็นึกตำหนิความโง่เขลาตน เหตุใดนางจึงไม่ฝังเข็มเงินและทำให้เขาสูญเสียความทรงจำเสียตั้งแต่แรก เพื่ออ๋องปีศ
