หนึ่งเดือนต่อมา
“อ้วกกก!”
เช้าวันใหม่ของชญานีได้เริ่มต้นขึ้น พร้อมกับการอาเจียนตั้งแต่เช้ายังไม่หยุด เจ้าหล่อนยังคงนั่งอยู่ข้างชักโครกด้วยความอ่อนเพลีย น้ำท่าก็ยังไม่ได้อาบ ทำให้วันนี้ยังลงไปข้างล่างช้าจนผิดปกติ
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“ชญานี เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมวันนี้ลงมาช้านักล่ะ” คริสยืนกอดอกรอให้หญิงสาวมาเปิดประตูให้ สีหน้ายุ่งด้วยความเป็นห่วง เพราะช่วงที่ผ่านมาเธอมักมีอาการแปลก ๆ แต่ก็ปฏิเสธว่าไม่มีอะไร แถมไม่ยอมไปโรงพยาบาลอีกต่างหาก
ชญานีหอบร่างอันอ่อนแรงเดินมาเปิดประตูให้เขา เมื่อเห็นใบหน้าอันซีดเซียวของเธอคริสก็ตกใจ รีบเบียดตัวเข้าไปในห้องทันที
“คุณคริสมีธุระอะไรไหมคะ พอดีฉันยังไม่สะดวกตอนนี้”
“เธอเป็นอะไร ทำไมหน้าซีด ๆ อย่างนั้น”
“เอ่อ...ฉันไม่เป็นไรค่ะ”
“ไม่จริง! เธอเป็นแบบนี้มาเป็นเดือนแล้วนะ รีบแต่งตัวฉันจะได้พาไปหาหมอ” กล่าวจบก็จูงมือเธอไปที่ตู้เสื้อผ้า
“คุณคริส! ปล
