นางบำเรอในมือมาร

ตอนที่ 6

น้ำเสียงปนหยันที่จับได้ ทำให้ภควัฒน์ต้องเงยหน้าขึ้นมองลูกชายคนเดียว “ภคิน บริรักษ์” บุตรชายเพียงคนเดียวที่ขณะนี้อำนาจการบริหารงานในบริษัททั้งหมดเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว เพราะนับตั้งแต่วางมือ เขาก็ไม่เคยเข้าไปยุ่มย่ามในบริษัทหรือในโรงงานอีกเลย และนั่นก็เป็นเหตุผลที่ภคินจะไม่มายุ่งเกี่ยวในเรื่องส่วนตัวของเขาด้วย

“คิน.. ทำไมถึงพูดอย่างนั้น โอกาสของคินและของพ่อมันไม่ได้แตกต่างกันนะ โอกาสในเชิงธุรกิจกับโอกาสที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับใครสักคน”

“พ่อครับ!”

“อย่ามาคุยกันเรื่องนี้เลย แค่พ่อยอมให้เจ้ายอดมันขับรถรับส่งให้ทุกวัน มันก็เป็นสิ่งที่คินต้องการแล้วไม่ใช่รึ ถ้าคินรู้แล้วก็อย่าถาม นอกเสียจากคินอยากรู้ความจริงจากปากพ่อ”

แววตาที่มองสบมาเขารู้ว่าพ่อทำจริง สิ่งที่เขารู้พ่อจะทำจริงๆ แต่จะให้เขายอมรับคงไม่มีทาง ผู้หญิงดีๆ มีถมเถและทำไมต้องเป็นผู้หญิงพรรค์นั้น ผู้หญิงที่บินสูงเกินตัว

“คิน.. กินข้าวมาหรือยัง พ่อให้ยายนุ่มเตรียมอาหารไว้ให้ คงจะยังร้อนๆ อยู่”

ภคินหันหลังก้าวเดินทว่าเสียงทุ้มที่เอ่ยบอกขณะที่ดวงตายังคงจับจ้องมองฝูงปลาในน้ำอยู่เช่นเคยทำให้ภคินชะงักฝีเท้าอีกหน ใบหน้าหล่อคมสลดวูบก่อนจะปรับสีหน้าเป็นเคร่งขรึมดังเดิม

“ขอบคุณครับ”

เรือนหลังเล็ก หรือ บ้านหลังน้อย บ้านที่ภคินตั้งใจสร้างให้คุณนิ่มภรรยาผู้ล่วงลับไปแล้ว แม่ลูกที่ช่วยกันตั้งชื่อบ้านและก็ยังตกลงกันไม่ได้ว่าจะให้ใช้ชื่อไหน แต่สุดท้ายคุณนิ่มเองกลับไม่มีโอกาสได้อยู่ ภควัฒน์มองตามเบื้องหลังแกร่งที่เดินลับไปตามแนวกกบาหลีที่ปลูกเรียงรายไว้ตามสะพานไม้ที่ทอดยาวสู่ตัวบ้าน ดวงตาคมเข้มที่ทอดแบบให้ลูกชายได้ไม่ผิดเพี้ยนมีแววยิ้มในสีหน้า

“ปัญหาเล็กน้อยต้องฝ่าไปให้ได้”

ภควัฒน์ยิ้มเมื่อนึกไปถึงชายหนุ่มที่เขาอุ้มชูไม่ต่างจากลูกชายอีกคน “นุติ” จะต้องช่วยได้ หากภคินหัวดื้อไม่ยอม เขาก็จะใช้เจ้านุตินี่แหละให้เป็นประโยชน์ ภคินจะต้องรู้และยอมรับลินลดาไม่ต่างจากเขา เพราะปัญหาอันดับแรกของเขาก็คือ ลินลดาไม่ยอมรับในข้อเสนอนั้นต่างหาก

“ยายจ๋า.. นะจ๊ะยาย ลิลอยากไปฝึกงานกับแม่”

เสียงหวานออดอ้อนพลางคลอเคลียใบหน้าไปมาบนหน้าอกอุ่นยวบของผู้เป็นยาย เสียงเว้าวอนน่าสงสารเพราะไม่ว่าอย่างไร ยายมุกดาก็ไม่อนุญาตให้เธอลงไปฝึกงานที่ร้านอาหารของมารดา

“ลิล ไม่ได้หรอก ลิลรู้หรือลูกว่าร้านของแม่เขาน่ะอยู่ตรงไหน ถ้ายายปล่อยให้ลิลไปแล้วไปหลง หรือมีใครมาฉุดไปขาย ยายจะทำยังไง”

เสียงแหบชราเอ่ยออกมาอย่างเป็นห่วง ทั้งห่วงและหวง ห่วงทั้งร่างกายและห่วงทั้งความรู้สึกถ้าลลิลได้รู้ความจริงว่าร้านอาหารที่ลินจงบอกนั้นไม่ใช่แบบที่วาดฝันไว้หลานสาวจะมีสภาพเป็นอย่างไร

“โธ่! ยายจ๋า ลิลน่ะอายุ 20 แล้วนะ อีกไม่กี่เดือนก็จะบรรลุนิติภาวะแล้ว แค่สมุทรปราการลิลไปถูก มีแค่ที่อยู่กับเบอร์โทรศัพท์ของแม่ก็พอแล้ว ไม่มีใครเคยบอกยายเลยหรือจ๊ะว่าหลานยายมุกดาน่ะฉลาดเป็นกรด ฉลาดมาก..”

“และก็ฉลาดแกมโกงด้วย”

“โธ่! ยายจ๋า นะนะ..ให้ลิลไปนะ ลิลอยากลองไปอยู่ที่อื่นบ้าง ลิลต้องฝึกงานก่อนจบนะจ๊ะ”

“โรงงานแถวบ้านเราก็มีนี่ลูก ฝึกแถวนี้ก็ได้ เดี๋ยวยายจะไปคุยกับผู้ใหญ่ให้เขาช่วยฝากเข้า เงินเดือนเราไม่เอาก็ได้ แค่ได้ฝึกงานก็พอ นะลูกนะ ฝึกที่บ้านเรานี่แหละ ไม่ต้องไปไกลถึงที่นั่นหรอก”

มือเหี่ยวย่นลูบศีรษะหลานสาวไปมา ทำไมแกจะไม่รู้ว่าที่ลลิลต้องการจะไปฝึกงานนั้นเป็นเพราะว่า “คิดถึง” 3 ปีแล้วที่ลินจงไม่กลับมาบ้าน “ฉันงานยุ่งนะแม่” สิ่งที่มักจะบอกออกมาเสมอ แต่คนเป็นแม่เหมือนกันทำไมจะไม่รู้ เพราะว่าลลิลโตเป็นสาวแล้วน่ะซิ สิ่งที่เห็นอาจจะทำให้เข้าใจในงานของลินจงได้ไม่ยาก เสียงร้องไห้ของลูกสาวที่ส่งผ่านตามสายโทรศัพท์มันสะท้อนใจแกอย่างแรง

“แล้วเมื่อไรแกถึงจะเลิก เมื่อไร เงินทองเราก็พอมีพอกินแล้วนี่ ลิลเองมันก็จะเรียนจบแล้ว มันจะเลี้ยงแม่เลี้ยงยายได้แล้ว เลิกเถอะลินจง อย่าให้ลิลมันรู้เลยว่าแม่ของมันทำงานอะไร”

คำที่แกบอกลูกสาวมีเพียงเสียงร้องไห้ที่ตอบกลับมา ยายมุกดาโอบกอดหลานสาวไว้แนบอก หัวอกคนเป็นแม่คนเป็นยายสั่นสะท้านเพราะแกเองก็ไม่เข้าใจเหตุผลที่ลินจงไม่ยอมเลิกกิจการทั้งที่ก็กลัวลูกจะรู้

“เชื่อยายนะลิล ฝึกงานที่บ้านเรานี่แหละลูก ว่าแต่จะเริ่มฝึกกันเดือนไหนล่ะ ยายจะได้ไปคุยกับผู้ใหญ่เขาไว้เนิ่นๆ”

“เอ่อ..อีก 2 เดือนจ้ะยาย”

“เอ..แต่เห็นผู้ใหญ่แกบอกว่านังผึ้งมันจะฝึกสิ้นเดือนนี้แล้วนะ”

“ก็มันไม่เหมือนกันนี่จ๊ะ ผึ้งเขาเลือกคนละคณะกับลิล ก็เลยฝึกไม่เหมือนกันจ้ะ”

ลลิลซบใบหน้าลงกับอกอุ่นของยาย น้ำเสียงอู้อี้เอ่ยบอกขณะที่หัวใจเต้นรัวเร็ว “โกหก” เพราะเธอโกหก ยังไงเธอก็ต้องลงไปหาแม่ให้ได้ เสียงยายที่พูดโทรศัพท์กับแม่ไปร้องไห้ไปยังก้องอยู่ในหู อะไรคือสิ่งที่แม่ต้องเลิก เธอจะต้องรู้ให้ได้และงานที่แม่ทำมันคืออะไร เธอยังมีเวลากว่าครึ่งเดือนที่จะแจ้งอาจารย์ที่ปรึกษาถึงสถานที่ฝึกงาน ไปดูก่อนคงไม่เป็นไร