“อ่ะ.. แม่คะ มานานแล้วเหรอ ลิลไม่ได้ยินเสียงเลยค่ะ”
ลลิลที่สะดุ้งตื่นในทันทีที่รับรู้ได้ถึงความอุ่นวาบสัมผัสที่ใบหน้า ลินลดาปาดน้ำตาทิ้งอย่างเร็วพลางแหงนหน้าขึ้นไล่หยาดน้ำตาที่จะรินไหลให้ย้อนกลับลงไป น้ำตาที่หยดลงบนใบหน้าทำให้เธอตื่น ตื่นขึ้นมาพบว่าแม่กำลังนั่งร้องไห้อยู่ข้างๆ ลลิลโผเข้าหาอ้อมอกอุ่นแห่งมารดา เธอรู้ดีว่าแม่ต้องผ่านเรื่องราวมากมายเพียงเพื่อให้เธอนั้นสุขสบาย แล้วลูกอย่างเธอจะทำอะไรได้บ้างให้แม่คนนี้สบายใจกันล่ะ
“แม่คะ ลิลรักแม่นะคะ”
“จ้ะ แม่ก็รักลิล”
“ลิลอยากทำอะไรให้แม่บ้าง แม่ให้ลิลไปช่วยงานที่ร้านนะคะ”
“ลิล! ไม่ได้ลูก ไม่ได้อย่างเด็ดขาด” ลินลดาตกใจกับสิ่งที่ลูกขอ ลลิลยังเด็กเกินไปที่จะรู้ว่าโลกแห่งความเป็นจริงนั้นมันโหดร้ายมากมายขนาดไหน และเธอก็บริสุทธิ์เกินไปที่จะไปแปดเปื้
