“เวอจิ้นอยู่จริงๆ”
เสียงกระซิบทุ้มได้ยินอยู่ข้างๆ หู ทำให้สติที่ขาดหายกลับมาในทันที ความร้อนวูบวาบส่งผ่านไปทั้งตัว ทั้งอาย ทั้งตกใจ ทั้งโกรธกับคำพูดของเขา แรงทั้งหมดที่มีจึงดันไปที่แผงอกกว้างให้คลายอ้อมแขนรัดรึงนั้นทว่ามันไม่เพียงขยับแต่ไม่สามารถทำให้เขาสะท้านได้เลยต่างหาก
“ปล่อย.. ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้” เสียงหวานดัดต่ำอย่างสะกดกลั้นความโกรธ และลดความดังของเสียง เพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นด้านใน
“ทำไมล่ะ ก็มันจริง เธอยังเวอจิ้นอยู่หรือว่าจะปฏิเสธ”
“นาย..นายมันบ้า! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะร้องเรียกให้คนช่วย”
“ไม่กล้าหรอกมั้ง ไม่งั้นคงไม่แต่งตัวแบบนี้เข้ามา ว่าไง..”
“ปล่อยฉัน ฉันต้องรีบไปทำงานต่อ”
“ข้อเสนอของฉันเธอเก็บไปพิจารณาหรือเปล่า อ่ะ..ยังไม่
