ดวงตาหวานที่เจือไปด้วยคราบน้ำตาค่อยๆ เผยขึ้นสบดวงตาคมเข้มอย่างกล้าๆ กลัวๆ ก่อนที่จะพยายามฝืนดันร่างตัวเองให้ออกจากอ้อมกอดที่มีแต่จะรัดแน่นนั้นด้วยความรู้สึกที่ทั้งสับสนทั้งหวามไหวและไม่แน่ใจ แต่จะให้เธอไปกับเขานั้นคงไม่มีทาง
“ไม่นะ! ปล่อยฉัน อย่ามายุ่งกับฉัน ปล่อย!”
“ผมขอโทษนะ..ลิล” ฝ่ามือใหญ่ปิดริมฝีปากที่ร้องประท้วงก่อนจะใช้เท้ากระแทกประตูให้สัญญาณคนภายนอกให้เปิดออก
ยอดตะลึงมองชั่วครู่ก่อนจะรีบหลีกทางให้เจ้านายที่ทำท่าเหมือนจะลักพาตัวคนร่างบางที่ยังอยู่ในชุดนอนขึ้นรถ เขารีบปิดประตูบ้านโดยเร็วก่อนจะรีบวิ่งมาที่รถเพื่อเปิดรอเจ้านายที่กำลังรบกับสาวน้อยที่ออกฤทธิ์ดิ้นรนไปมาทั้งที่ไม่สามารถจะทำอะไรได้มากไปกว่าดิ้นอุกอักอยู่ในอ้อมกอด
ดวงตาหวานหลบสายตาคุณหมอที่กำลังตรวจร่างกายของเธออย่างอายๆ คุณหมอที่ดูยังหน
