เด็กดื้อของคุณอา

2 ทำไมถึงดื้อกับอา

2

ทำไมถึงดื้อกับอา

วันนี้คือวันที่ภามบอกว่ามีธุระที่ต้องพาคัพเค้กไปธุระสำคัญแต่คัพเค้กกลับไม่ยอมเชื่อฟังในสิ่งที่ภามบอก

“ไหนแกบอกว่าแกจะไปธุระกับอาไม่ภามสุดหล่อไม่ใช่หรือไงทำไมถึงมาตามนัดฉันได้ล่ะ” เพื่อนสาวของคัพเค้กอย่างมีมี่ถามเธอด้วยความสงสัย

“ฉันก็แค่ไม่ไปแล้วก็เลือกที่จะมาหาแกยังไงล่ะ” คัพเค้กพูดพร้อมกับหัวเราะร่วนอย่างพอใจที่กล้าขัดใจภาม

“ถ้าอย่างนั้นเราไปแรดกันดีกว่า” คัพเค้กจูงมือของมีมี่ไป เดินเข้าไปในห้างเพื่อซื้อของที่พวกเธอจะใช้ในการแต่งตัวในงานคริสมาสต์ที่กำลังจะมาถึง

ภามที่ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงนาฬิกาปลุกหลังเพื่อที่จะไปธุระสำคัญกับคัพเค้ก แต่เมื่อเขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วเดินไปที่หน้าห้องของคัพเค้กกลับพบว่าคัพเค้กออกจากบ้านไปแล้ว

“ทำไมดื้ออย่างนี้นะคัพเค้ก บอกว่าธุระสำคัญก็ไม่เชื่อ เมื่อไหร่จะเชื่อฟังกันสักที ไม่เข้าใจคำว่าเป็นห่วงและหวังดีเลยหรือไง” ภามบ่นพึมพำคนเดียวก่อนจะออกไปข้างนอกเพื่อทำธุระสำคัญครั้งสุดท้ายให้กับพ่อของคัพเค้ก

หลังจากไปทำธุระข้างนอกเสร็จภามก็กลับมาที่บ้านก็ยังไม่เห็นว่าคัพเค้กจะมาที่บ้านสักที ภามโทรตามคัพเค้กโทรติดแต่คัพเค้กก็ไม่มีท่าทีจะรับสายจากเขา

“ทำไมแกไม่รับสายล่ะเค้ก” มีมี่ที่กำลังนั่งข้างๆ คัพเค้กที่กำลังนั่งกินไอศกรีมในห้างอย่างเอร็ดอร่อยพูดขึ้นเมื่อมีสายเรียกเข้าเธอกลับไม่มีท่าทีจะรับสายสักทีทำ

“ไม่รับ ฉันขี้เกียจตอบคำถามของคนที่ชอบห้ามฉันทำอย่างนั้นห้ามฉันทำอย่างนี้” คัพเค้กพูดพร้อมกับตักไอศกรีมเข้าปากอย่างมีความสุข

“มันจะดีหรือเปล่าแกอย่างน้อยๆ อาภามสุดหล่อของแกก็เป็นห่วงและหวังดีกับแกนะ” มีมี่พูดขึ้นมาอย่างนั้นก็ไม่ได้ทำให้คัพเค้กรู้สึกผิดหรือรู้สึกอะไรทั้งนั้น

“พอเถอะแก อาภามนั่นน่ะหรอหวังดีกับฉันถ้าเขาไม่ได้เงินค่าตอบแทนจากพ่อของฉันที่ทิ้งไว้ก็คงไม่มาหวังดีกับฉันอย่างนี้หรอก” คัพเค้กที่เข้าใจว่าภามทำดีกับเธอก็เพราะเงินที่พ่อของเธอให้ไว้แต่ไม่ใช่อย่างนั้นเลยที่ภามทำอย่างนี้เป็นเพราะว่าภามรักและเอ็นดูคัพเค้ก

ภามนั่งรอคัพเค้กที่ห้องนั่งเล่นอย่างรู้สึกร้อนใจที่โทรหาคัพเค้กแต่เธอไม่รับสายและไม่โทรกลับหาเขาจนตอนนี้เวลาสี่ทุ่มครึ่งก็ยังไม่เห็นว่าคัพเค้กจะกลับมาซักที

ภามรอคัพเค้กจนหลับไป ตื่นมาอีกทีก็เห็นคัพเค้กกำลังจะผ่านเขาไปแต่เขารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก่อน

“คัพเค้กไปไหนมา ทำไมอาโทรไปหาแล้วไม่รับแล้วยังไม่โทรกลับมาอีกแล้วทำไมหนีออกไปข้างนอกทั้งๆ ที่อาบอกว่าอามีธุระสำคัญที่ต้องไปทำ” ภามถามคำถามจากคัพเค้กยาวเหยียดแต่ก็ไม่มีคำตอบจากคัพเค้กนอกจากการเดินหนีของคัพเค้ก

“หยุดเดี๋ยวนี้นะคัพเค้กอาพูดอาถามไม่ได้ยินใช่มั้ย เดี๋ยวนี้ไม่อยากฟังไม่อยากพูดกับอาแล้วสินะ” ภามเดินไปขวางคัพเค้กไว้พร้อมกับพูดเสียงที่ดังขึ้นกว่าตอนแรก

“เค้กไม่มีอะไรต้องพูดหรือต้องแก้ตัวเพราะเค้กไปตามนัดที่เค้กนัดกับเพื่อนเค้กไม่อยากผิดนัดกับเพื่อน” คัพเค้กพูดออกมาแค่นั้นและไม่ได้มองที่ใบหน้าของภาม

“อ๋อ! เดี๋ยวนี้เก่งขึ้นโตขึ้นจนแข็งแกร่งแล้วก็เลยอยากออกไปใช้ชีวิตอย่างอิสระคนเดียวสินะ ไม่อยากให้อาคอยห้ามคอยตามสินะ” ภามพูดขึ้นมาพร้อมกับจ้องไปที่หน้าของคัพเค้ก

“ใช่เค้กโตแล้ว เค้กอยากไปไหนก็เรื่องของเค้ก อาไม่มีสิทธิ์มาห้ามเค้กอีกต่อไป ที่อาภามดูแลเค้กก็เป็นเพราะอาภามได้เงินที่พ่อฝากไว้ให้ถ้าไม่อย่างนั้นอาภามก็คงไม่มาสนใจเด็กกำพร้าอย่างเค้กหรอก” ภามได้ยินที่คัพเค้กพูดเขาก็โกรธมากที่คัพเค้กคิดกับเขาอย่างนั้นทั้งๆ ที่เขารักและเป็นห่วงเค้กด้วยความจริงใจไม่ใช่เพราะเงินหรืออะไรทั้งนั้น

“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะคัพเค้ก” ภามตะคอกคัพเค้กเสียงดังเพราะเขาไม่อยากให้เธอพูดอะไรมากไปกว่านี้

“ทำไมเค้กจะพูด...” ไม่ทันที่คัพเค้กจะได้พูดอะไรออกมาอีก ภามจับตัวของคัพเค้กมาก่อนจะใช้ปากของเขาประกบปากของเธอทันทีพร้อมกับดูดปากของเธออย่างแรงด้วยความโกรธ คัพเค้กตกใจตาเบิกโพลงเธอไม่คิดว่าภามจะจูบเธออย่างนี้ ภามดูดริมฝีปากของคัพเค้กไว้นานเมื่อปล่อยให้ปากของเธอเป็นอิสระทำให้ริมฝีปากของเธอบวมเป่งจากการโดนดูด

“อาภามทำอย่างนี้ทำไม อาภามมาจูบเค้กทำไม อาภามใจร้าย” คัพเค้กพูดไปร้องไห้ไปทั้งโกรธทั้งสับสนทั้งไม่เข้าใจว่าทำไมภามทำอย่างนี้กับเธอ คัพเค้กวิ่งขึ้นบ้านไปด้วยความโกรธพร้อมกับใช้มือปิดปากของเธอ

“คัพเค้กอาไม่ได้ตั้งใจ อาขอโทษ” ภามโกรธคัพเค้กจนเผลอใช้ความรู้สึกที่เขามีต่อเธอ

“หยุดพูด คัพเค้กไม่อยากได้ยินเสียงของอาภาม” คัพเค้กหันกลับมาพูดก่อนจะวิ่งขึ้นไปบนห้องแล้วปิดประตูเสียงดังแล้วก็ล็อคห้องไม่ให้ใครเข้าไปในห้องของเธอได้