วิจัยเถื่อน nc ++

ไอ้โรคจิต

" มึงไม่เคยสาย มึงเอากับใครอยู่ว่ะ?" เวกัสถามออกมาด้วยความสงสัยหลังจากประชุมเสร็จเหลือแค่สองคนในห้อง เควินปลายตามองเล็กน้อย พลางถอนหายใจและขบกรามแน่นด้วยความเบื่อหน่ายกับคำถามที่อยากรู้ของเวกัส เควินดันเก้าอี้ออกพลางลุกขึ้นยืนไม่สนใจคำถามของเวกัส

" ไม่เสือกสักเรื่องได้ไหมว่ะ? " เควินพูดออกมาเสียงนิ่ง เขาไม่ได้โมโหหรือโกรธแต่เขาไม่อยากให้ใครรู้เรื่องต่างหาก เเค่จะหยอกล้อเล่นกับป้าราก็ต้องบอกกับทุกคนหรือไงว่ะ

" ว้าวๆ ด็อกหงุดหงิดอ่ะ แสดงว่ามึงไม่ได้เสร็จล่ะซิแต่เธอเสร็จ ใครว่ะ?" เวกัสแกล้งแซวและถามออกมาแบบขำๆ แต่เควินไม่ขำ เขาทำใบหน้านิ่งด้านในเริ่มหงุดหงิด แต่เควินแค่ถอนหายใจแรงๆอีกรอบ กรอกตามองบน

" กูกลับแล้ว บอกให้คนเอาเอกสารไปส่งที่ห้องแล็บให้กูด้วย" เควินพูดเรื่องอื่นไม่ได้สนใจคำถามของเวกัส

" ราเม็งหรือเปล่าว่ะไอ้เค เพราะงานแต่งไอ้แกรทุกคนในงานเห็นมึงโยนช่อดอกไม้ให้เธอไม่ใช่เหรอว่ะ?" เวกัสแกล้งพูดแซวออกมา เควินขบกรามแน่นพยายามไม่แสดงอาการอะไรออกมาเพราะเดี๋ยวเวกัสรู้กับเหมือนมาตินอัสรู้และแกรนิคที่มันอยู่ถึงต่างประเทศก็ต้องรู้ เดี๋ยวก็พูดเรื่องไม่จริงกันไป

" ไม่มีแล้วเหรอผู้หญิงดีๆถึงต้องพูดชื่อป้ารา กูไม่ได้โยนดอกไม้ให้แต่กูเตะไอ้เหี้ยเว น่ารำคาญนะมึง" เควินพูดออกมาเริ่มโมโหแล้ว เพราะแค่ได้ยินชื่อราเม็งอารมณ์ด้านในก็เริ่มเดือด เพราะเวลาเธอมองเขาเหมือนเธอไม่กลัวเขาเลย ผู้หญิงพยายามต่อต้านขนาดโดนนิ้วของเขายังมีคิดด่าเขาในใจ ไม่ขอบคุณเขาเลยที่ช่วยให้เสร็จถึงสวรรค์

" อ้าวไอ้เหี้ยเค ราเม็งน่ารักน่ะเว้ย มึงตาถั่วเอง" เวกัสพูดออกมา ราเม็งเธอเก่งหลายอย่าง อย่างเช่นเธอสามารถปลอมลายเซ็นที่ทุกคนที่เวกัสฆ่าเอาอวัยวะและเขาทำเอกสารให้เป็นบริจาคอวัยวะได้เหมือนถึง 98% เลย เพราะแบบนี้เอกสารของโรงพยาบาลถึงไม่โดนจับได้ ถึงแม้ตำรวจจะขอค้นดูเอกสารเวกัสก็เอามาให้ตำรวจดู โดยตำรวจไม่สงสัยอะไรเลยด้วยซ้ำ เควินได้ยินชื่อราเม็งที่เวกัสเอ่ยชมแล้วกรอกตามองบนพลางถอนหายใจแรงๆ

" เห้ย น่ารำคาญไปดีกว่า" เควินพูดออกมาพร้อมเดินออกจากห้องประชุมไปทันทีโดยไม่หันมามองเวกัสเลย

ผับดังของสกาย ( นิยายของไรท์น้อยมากที่จะมีพระเอกมาเที่ยวผับ เฮียเคคนแรก คริคริ)/

เสียงเพลงดังสนั่นในผับดังกรุงเทพ เควินมาเที่ยวแบบนี้บ่อยๆที่สุดเพราะเขาโสดคนเดียวในกลุ่มแล้ว แต่เขาไม่ได้มาออกล่าเหยื่อหรอกน่ะ เขาแค่มาดื่มแต่ถ้ามีเหยื่อที่ผับเขาไม่เอาง่ายๆนอกจากจะหิวจริงๆ ถ้าไม่หิวก็มานั่งดื่มคลายเครียดเฉยๆ เพื่อผ่อนคลายความเครียด

" เอาเพรียวๆมาเลย" เควินบอกกับบาร์เทนเนอร์ที่อยู่ใกล้ๆเขา

" ครับนาย" บาร์เทนเนอร์ตอบรับและยื่นแก้วให้กับเควินอันใหม่ เควินมาที่นี่ประจำสาวๆก็ มองเขาประจำแต่เขาไม่สนใจถึงแม้จะอ่อยจนนมหกตรงหน้าเขาก็ไม่เอาเพราะเขากลัวมากกับเรื่องพลาด เเละเขายังไม่ดื่มเครื่องดื่มจากมือคนอื่นนอกจากบาร์เทนเนอร์คนที่เขาเชื่อใจเท่านั้น เขาระวังตัวมากกับเรื่องพลาดกับผู้หญิง

" ขอนั่งเป็นเพื่อนคุยด้วยคนได้ไหมคะ?" เสียงผู้หญิงที่เดินเข้ามากระซิบเบาๆข้างใบหูหนาของเควิน พร้อมเป่าลมหายใจเข้ารูหูของเขาเบาๆ เควินถึงกับขบกรามแน่นพลางปลายตามอคนที่มากระซิบข้างๆหูของเขา

" ไม่ " เควินตอบออกมาถึงแม้ผู้หญิงคนนี้คือสวย เปรี้ยว เซ็กซี่มากแต่สำหรับเขาก็แค่ผู้หญิงคืนเดียว เขาไม่ได้ต้องการมีเซ็กซ์กับใครก็ได้ไปทั่ว ผู้หญิงที่เดินเข้ามากระซิบเขาถึงอ้าปากค้างหน้าซีดเผือด เพราะรู้สึกเสียหน้า แต่เธอจะไม่ยอมแพ้แค่นี้แน่นอน เพราะเธอได้โม้กับเพื่อนๆแล้วว่าจะเอาเขาให้ได้คืนนี้

" เราทำความรู้จักกันเอาไว้ก็ได้นะคะ บลูค่ะ?" บลูน่าพูดออกมาพร้อมเเนะนำชื่อของตัวเองออกมา เควินขบกรามแน่นด้วยความรำคาญเขาพลางปลายตามองอย่างเบื่อหน่าย เพราะเขาไม่ชอบผู้หญิงแบบนี้

" เช็กบิล " เควินหันไปหาบาร์เทนเนอร์แล้วบอกออกไปโดยไม่สนใจเธอเลย ยิ่งทำให้บลูน่าอายเพื่อนๆที่นั่งมองอยู่ เควินล้วงกระเป๋าตังค์ออกมาพร้อมหยิืบแบงค์พันสองใบให้พนักงานแล้วเขาเดินออกไปทันทีโดยไม่สนใจจะหันมามองหน้าเธอด้วยซ้ำเพราะตอนนี้สิ่งที่เขาพยายามจะลืมให้ได้คือไอ้หน้าอกขาวอันใหญ่คู่หนึ่งที่เมื่อตอนบ่ายเขาพึ่งได้ลิ้มลองรสชาติไปแล้วมันทำให้เขาลืมยาก มันน่ากัดเป็นรอยฟันของเขาให้เต็มไปหมดและน่าดูดให้เป็นสีกุหลาบหลายๆรอย ซึ่งรสชาติก็ถือว่าอร่อยเพราะมันหวานแลงะหอมๆมากๆด้วย

" ซิบ " เควินพลางคิดแล้วเดินออกไปขับรถสปอร์ตคู่ใจกลับไปนอนที่คอนโดหรูของมาตินอัสพี่ชาย เพราะถ้าเขากลับบ้านไปกลัวจะกระโดดเข้าขย้ำยัยป้าเชื้อราไม่ไหว เพราะใบหน้าที่ตื่นกลัวเขามันทำให้เขาแทบคลั่ง เขารู้สึกตื่นเต้นกับของเล่นที่น่าหยอกล้อไม่ไหว

ทางด้านราเม็งหลังจากได้เดินออกจากห้องของเควินแล้วเธอรีบเดินเข้าห้องไปทันที เพื่ออาบน้ำชำระล้างร่างกายให้สะอาดเพราะเธอไม่อยากให้สัมผัสของเขาติดตามตัวของเธอ เพียงแค่เธอถอดเสื้อผ้าออกที่หน้ากระจกห้องน้ำ เธอแทบขาอ่อนเพราะไอ้รอยฟันของเควินที่อยู่บนหน้าอกใหญ่ของเธอ แถมรอยดูดอีกมากมาย รอยที่น้องสาวของเธอเช่นกัน ราเม็งมองสำรวจร่างกายของตนเองแล้วอ้าปากค้างน้ำตาคลอเบ้า

" ไอ้โรคจิต " ราเม็งพูดออกมาพึมพำ พลางคิดถึงใบหน้าอันหล่อเหลาของเควินและพฤติกรรมของเควิน นี้เขาเป็นพวกอารมณ์รุนแรงอย่างงั้นเหรอ ราเม็งน้ำตาไหลออกมาอาบแก้มด้วยความตื่นกลัว มือไม้สั่นเทา เธอพลางคิดถึงแววตาและเสียงหัวเราะของเควิน ราเม็งถึงกับขนลุกขนชันตามร่างกาย มือเล็กลูบตามรอยที่เขาทำไว้แล้วกัดริมฝีปากล่างแน่นๆ พลางปล่อยน้ำตาไหลออกมา เธอต้องอยู่ห่างๆเควินเอาไว้แล้ว เพราะถ้ายิ่งใกล้เธอยิ่งอันตราย เธอจะไม่ปลอดภัยกับตัวเธอเอง

" ไอ้ ผอ. ไอ้ตัวอันตราย" ราเม็งพูดออกมาพึมพำที่หน้ากระจก แต่สมองของเธอกับคิดถึงแววตาอันดุดันน่ากลัวของเควินตลอดเวลา เธอต้องหาอุปกรณ์ป้องกันตัวแล้วสิยิ่งเธอทำงานในห้องแล็บของเขา เธอต้องมีอะไรเอาไว้ป้องกันตัว ราเม็งอาบน้ำไปพลางคิดไปจนอาบน้ำเสร็จ เธอเดินออกมาพร้อมชุดคลุมอาบน้ำเพียงแค่เธอเดินผ่านกระจกในห้องแต่งตัว ราเม็งถึงกับสะดุ้งเพราะตกใจตื่นเงาของตัวเองในกระจก

" อุ๊ย! เงาตัวเอง ราเม็งแกต้องไม่หลอนไปกับไอ้ตัวอันตรายนั้นเด็ดขาด เขาแค่ขู่แกเฉยๆ" ราเม็งพลางพูดออกมาปลอบใจตัวเองเพื่อไม่ให้ตัวเองคิดมากถึงแม้ในใจจะหวั่นๆก็ตาม พอเธอคิดถึงใบหน้าของเควินทีไรหัวใจมันก็พลอยเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ มือเล็กยกขึ้นมาทาบอกด้านซ้ายของตัวเองไว้ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงโดนมือเล็กจนเธอสัมผัสมันได้ ' แค่ไอ้ ผอ. โรคจิตอย่ากลัวไปราเม็ง'

ตอนเช้าของทุกวันราเม็งตื่นขึ้นมาแต่เช้าอาบน้ำชำระล้างร่างกายเสร็จก็แต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วเดินลงมาเพื่อไปช่วยมัมลินทำอาหารเช้าเหมือนทุกวัน ทั้งสองสาวกำลังทำข้าวต้มทะเลที่ลูกชายบ้านนี้ชอบกิน โดยราเม็งเป็นลูกมือหยิบจับนั้นนี้ตลอดเวลา มัมลินก็บอกแล้วพูดคุยกับเธอเป็นปกติ

" มัมทำอะไรครับห๊อมหอม?" เสียงเควินที่ยืนพิงประตูห้องครัวอยู่ถามออกมา เขาขับรถจากคอนโคมาแต่เช้าเพื่อมาทานอาหารเช้าที่บ้าน แถมเขาจอดรถไว้ที่โรงรถเสร็จแล้วก็เดินเข้ามาในบ้านตรงมาที่ครัว เขายืนมองมัมลินและราเม็งช่วยกันทำกับข้าวอยู่ มัมลินหันหน้ามามองหน้าลูกชายคนเล็กแล้วส่ายหน้าเบาๆด้วยความเอ็นดู ราเม็งแค่ได้ยินเสียงของเควินถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย หัวใจทำงานหนักทันทีแถมรู้สึกหายใจไม่ออกเลย เธอพลางกัดริมฝีปากล่างแน่น เควินจ้องมองคนตัวเล็กที่เอาแต่หันหลังให้เขาอยู่เธอทำเป็นไม่สนใจยิ่งทำให้เควินนึกสนุกขึ้นมาเอาแกล้ง ' ป้ารากลัวหรืออายเขาน่า'

" มัมทำข้าวต้มทะเลลูก หิวแล้วเหรอถึงได้มาตามถึงครัวนะ" มัมลินถามลูกชายคนเล็ก เควินเดินเข้าไปสวมกอดมัมลินจากทางด้านหลังพร้อมหอมแก้มเบาๆ เขาปลายตามองราเม็งเล็กน้อย ราเม็งถึงกับอ้าปากค้างเพราะเธอสบตากับเขาพอดี เควินยักคิ้วให้เธอเล็กน้อยพร้อมยกยิ้มเหี้ยมๆที่มุมปาก ราเม็งรีบหันหน้าหนีพอดีกับมีดที่เธอกำลังหั่นต้นหอมอยู่บาดนิ้วเล็กของเธอ

" อ๊ะ " เสียงราเม็งร้องออกมา พร้อมยกนิ้วเล็กขึ้นมาดู มัมลินหันมามองหน้าราเม็งด้วยความตกใจ เควินจ้องมองที่รอยมีดเล็กบาด เลือดสดๆไหลออกมาที่นิ้วเล็ก เขายกยิ้มเหี้ยมๆ' ป้าตื่นเต้น หึหึ'

" ต๊ายแล้ว! ตาเคช่วยหนูราด้วยลูกเดียวมัมไปเอากล่องยามาก่อนลูก " มัมลินบอกพลางเดินออกจากครัวไปทันที เควินยืนมือเรียวไปจับมือเล็กของราเม็งพร้อมดึงมานิ้วเล็กมาหาเขา ปากบางก้มลงไปอมพร้อมดูดที่นิ้วเล็กของราเม็งทันที ราเม็งถึงกับอ้าปากค้าง ปากเล็กสั่นเทา หน้าซีดเผือด

" พะ...พอแล้ว อ๊าๆๆ ไอ้บ้า จะดูดให้เลือดของฉันหมดตัวหรือไง " ราเม็งบอกกับเควินที่ดูดนิ้วเล็กของเธออยู่ เขาเงยหน้ามาสบตาคนตัวเล็กตรงหน้าแล้วยกยิ้มออกมาที่มุมปากเหี้ยมๆขณะที่นิ้วเล็กยังคาปากของเขาอยู่ เควินยิ่งดูดแรงๆพร้อมลิ้นร้อนขยี้เล่นที่นิ้วเล็กในปาก ราเม็งพยายามดึงนิ้วกลับแต่โดนเขาเม้มริมฝีปากไว้แน่น ไม่ให้ดึงนิ้วออกไปได้

" อ๊ะ จะ...เจ็บนะไอ้.." ราเม็งร้องออกมาเสียงสั่นเทา ปากเล็กสั่นไม่หยุด หน้าเริ่มแดงเพราะความโมโห เควินจ้องมองหน้าคนตัวเล็กนิ่ง

" หึหึ " เขาแค่หัวเราะในลำคอเสียงเบาๆ แต่แววตาดุดันน่ากลัว พอดีกันมัมลินเดินเข้ามา

" มาจ๊ะหนูราป้าทำแผลให้ " มัมลินพูดออกมาโดนไม่ได้เงยหน้ามองทั้งคู่เลยว่าทำอะไรกัน เควินใช้ลิ้นร้อนดันนิ้วเล็กออกมาจากปากของเขา ราเม็งดึงนิ้วเล็กออกมาเธอสบตากับเขานิ่งแต่เควินกับยิ้มเหี้ยมๆส่งให้เธอ ราเม็งเดินไปหามัมลินทันทีเพื่อให้มัมลินช่วยทำแผลให้

" หึหึ" เสียงเควินหัวเราะในลำคอเบาๆพร้อมเดินออกไปจากครัวทันที ราเม็งรู้สึกหายใจติดขัดและตื่นกลัวกับเสียงหัวเราะของเควิน หัวใจดวงน้อยเต้นแรงตั้งแต่ได้ยินเสียงของเขาเดินเข้ามาทักแล้ว ' ไอ้โรคจิต'