มีโอกาสเมื่อไหร่

1311 Words

“อย่าพูดอย่างนี้ได้มั้ยคะ รตียังอยากมีเปรมอยู่แบบนี้นะ” หญิงสาวสวมกอดเขาจากด้านหลังอย่างอาวรณ์ อย่างไรผู้ชายพวกนี้ก็ไม่มีทางทันมารยาหญิง “...” ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากของเปรมภพ เขาคิดดีแล้วว่าวันนี้เขามาเพื่อตัดความสัมพันธุ์บ้าๆนี้ให้มันขาดเสียที “อย่าไปจากรตีเลยนะคะ พระรามไม่เคยเข้าใจรตีเหมือนเปรมนะคะ” ฝ่ามือเรียวที่ตะกรองกอดเขาไว้ทีแรกค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตสีกรมของเขาอย่างใจเย็น พรึ่บ ริมฝีปากบางที่เคลือบลิปสติกสีชมพูอ่อนยกยิ้มอย่างผู้ชนะเมื่อเธอได้โยนเสื้อของเขาออกไปจนพ้นตัว จุ้บ หญิงสาวบรรจงประทับเรียวปากที่แผ่นหลังแน่นหนั่นของเปรมภพ มือเรียวสวยลูบไล้ตั้งแต่หน้าอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามก่อนจะเคลื่อนต่ำลงจนถึงเข็มขัดราคาแพงและในจังหวะที่เธอกำลังจะปลดมันออก... ปัง! “ปั่นหัวกูกันสนุกมากมั้ย” ทั้งสองคนที่ยืนอยู่ในห้องตัวชาวาบ เมื่อจู่ๆพระรามก็ถีบประตูอย่างแรงจนมันกระแทกกับผนังห้องเสียงดัง “ไอ้ราม!/พระราม!” ผว๊ะ!ผว๊ะ!ผว๊ะ!ผว๊ะ! กรี๊ดดดด พระรามปรี่เข้าปล่อยหมัดใส่หน้าเพื่อนอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่ โดยที่เปรมภพไม่สู้เขาแม้สักนิด รตีรีบพาตัวเองออกห่างจากคนบ้าคลั่ง “มีใครจะอธิบายอะไรกับกูมั้ย!” พระรามตะโกนลั่นด้วยความเจ็บใจก่อนจะผลักเปรมภพที่สภาพใบหน้าแตกยับเยินออกไปให้ห่างจากตัว นัยน์ตาของเขาแดงกล่ำจนรตีกลัวว่าเขาจะทำอะไรที่ขาดสติ “คะ...คือ พระรามคะ รตีโดนบังคับนะ” เปรมภพหันขวับเมื่อได้ยินคำพูดของรตีก็ในเมื่อเธอเองที่เข้าหาและให้ท่าเขาก่อนจนเขาห้ามใจเอาไว้ไม่อยู่เผลอไผลไปกับเธอ หญิงสาวโกหกคำโตแล้วยังแสร้งร้องไห้ให้พระรามเห็นใจ “เลิกตอแหลได้แล้วรตี” “ไอ้รามกู...ขอโทษ” “มึงทำกับกูกันได้ยังไง ทำกันได้ยังไง ไอ้เหี้ยเปรมมึงเห็นกูเป็นเพื่อนอยู่มั้ย!” โคร่มมมเพล้งงง กรี๊ดดด รตีทรุดตัวนั่งที่พื้นสองมือยกขึ้นบังใบหน้าเมื่อพระรามอาละวาดถีบโต๊ะจนขวดไวน์ร่วงหล่นระเนระนาดเศษขวดแตกกระจายเต็มพื้น “ไอ้รามกูขอโทษเพื่อน กูผิดไปแล้ว กูขอโทษ” เปรมภพพร่ำบอกเมื่อเขากลับตัวตอนนี้ไม่ทันเสียแล้ว “มีครั้งไหนที่กูไม่เต็มร้อยกับมึงบ้างวะ มีครั้งไหนที่มึงมีปัญหาแล้วมึงไม่เจอกูมั้ย ไอ้เปรม!” พระรามตะโกนเสียงดังลั่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ “กูจะไม่เจ็บขนาดนี้เลยถ้าคนที่เป็นชู้เมียกูไม่ใช่มึง ถ้าเป็นคนอื่นกูจะไม่เจ็บขนาดนี้เลยไอ้เหี้ยเปรม!” ความรู้สึกผิดเกาะกุมหัวใจของเปรมภพจนน้ำตาหลั่งไหลอย่างไม่ขาดสาย เขาไม่น่าแตะต้องของๆเพื่อนด้วยซ้ำ เพื่อนที่เป็นเพื่อนรักและเพื่อนตายของเขา พระรามใช้หลังมือเช็ดน้ำตาที่มันไหลออกมาเพราะความคับแค้นใจ เขามองไปที่เปรมภพด้วยแววตาที่เจ็บปวดที่สุด ยิ่งเขารักเพื่อนคนนี้มากเท่าไร ความเสียใจมันยิ่งทวีคูณ “มึงอยากได้ใช่มั้ยผู้หญิงคนนี้” “กูไม่ได้คิดอะไรกับรตี” “เหอะ” พระรามยกยิ้มมุมปากทั้งน้ำตา “มึงเอาเล่นๆแต่มาเอาเมียกูเนี่ยไอ้เปรม!” เขาตวาดลั่นใส่เพื่อนรักพร้อมกับชี้ไปที่รตีก่อนจะถอยหลังออกห่างจากคนทั้งสองเล็กน้อย “มึงกับกูต่อไปนี้ไม่ใช่เพื่อนกัน” “ส่วนมึงรตี ที่ผ่านมากูถือว่าทำทานให้หมา” เขามองทั้งสองคนด้วยความเจ็บปวดและเป็นฝ่ายเดินหนีออกมาก่อนที่เขาจะคุมตัวเองไม่ให้ทำร้ายเปรมภพไม่ได้ ... บรื้นนนนน ชายหนุ่มขับรถด้วยความเร็วสูงตามอารมณ์ที่มันแทบจะบ้าคลั่งเสียให้ได้ ทั้งความผิดหวัง ทั้งความเสียใจ มันสั่งให้เขาระบายมันด้วยการเหยียบคันเร่งจนมิด เอี๊ยดดดด รถยนต์คันหรูขับมาจอดที่สนามแข่งรถที่เขา ตะวัน และเปรมภพเป็นเจ้าของร่วมกัน พระรามกำหมัดแน่นทั้งน้ำตาที่ยังหลั่งไหล พวกเขาฝ่าฟันตั้งแต่ที่นี่ยังไม่เป็นที่ยอมรับ จนกระทั่งมันทำเงินให้พวกเขาอย่างมหาศาลในวันนี้ “โว๊ยยยยยยยย” ปึก พระรามปล่อยหมัดหนักๆใส่ด้านหน้าของรถสุดรักสุดหวง เขาต้องบ้าตายแน่ๆหากไม่ได้ระบายมันออกมา “ไอ้เปรม มึงทำกับกูได้ยังไง ไอ้เพื่อนเหี้ย!” พระรามทรุดตัวพิงแผ่นหลังกับรถที่เขาเพิ่งออกแรงทำลายมันเมื่อครู่ น้ำตาที่มันไม่เคยไหลไม่ว่าเจอเรื่องหนักหนาขนาดไหน แต่วันนี้เขาเข้มแข็งเหมือนเดิมไม่ได้จริงๆ ... บรื้นนนๆ ตะวันรีบมาหาพระรามที่สนามแข่งรถของพวกเขาหลังจากที่เปรมภพโทรมาบอกว่าพระรามรู้เรื่องของมันกับรตีแล้ว “เฮ้อ” ตะวันผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่พระรามเลือกระบายอารมณ์ด้วยการเหยียบคันเร่งบนสนาม มือล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาโทรหาเปรมภพ “เออ กูเจอมันแล้ว อยู่ที่สนาม” หลังจากวางสายเปรมภพ ตะวันก็เกิดความวิตก หลังจากนี้ไปมิตรภาพของพวกเขาคงไม่เหมือนเดิม เขาไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้นเลย เพียงชั่วครู่รถของเปรมภพก็ขับมาจอดข้างรถของตะวัน พระรามที่เห็นว่าเปรมภพมาจึงหยุดระบายอารมณ์กับความเร็วมาระเบิดอารมณ์กับเพื่อนชั่วแทน เอี๊ยดดดด ปึง เขาปิดประตูรถเสียงดังลั่นก่อนจะเดินดุ่มๆมาซัดที่หน้าของเปรมภพเต็มแรง ผว๊ะ! “เฮ้ยยย ไอ้รามมึงใจเย็นๆดิ” “เย็นเหี้ยอะไรไอ้เต ลองเป็นมึงดูมั้ย ถ้าเมียมึงมาเอากับกูมึงจะทำยังไง” “...” “กูขอโทษจริงๆไอ้ราม กูผิดไปแล้ว” เปรมภพคุกเข่าลงตรงหน้าพระราม ปึก เปรมภพหงายหลังลงไปนั่งกับพื้นเพราะถูกถีบเข้าที่อกเต็มแรง เขาไม่แม้แต่จะขยับลุกขึ้นปล่อยให้ตัวเองนั่งอยู่แบบนั้น “ไอ้รามตอนนี้กูรู้ว่ามึงโกรธมาก แต่กูไม่อยากให้ความเป็นเพื่อนของเรามันจบลงเพราะผู้หญิงคนเดียวนะเว้ย แล้วรตีหน่ะ นอกจากมึง เขาก็ยังมีอีกหลายคน มันไม่ใช่แค่ไอ้เปรม” “มึงเคยเอากับรตีมั้ยไอ้เต” พระรามถามมกลับตะวันแววตาแข็งกร้าว “เห้ย ไม่เคย” “เพราะอะไร” “...” ตะวันกับเปรมภพสะอึก ผู้หญิงอย่างรตีมีผู้ชายคนไหนไม่อยากลองบ้าง แต่ตะวันไม่เล่นด้วยทั้งที่มีโอกาสที่หญิงสาวเปิดให้บ่อยๆ แต่เพราะเธอขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนของเพื่อนไง ตะวันจึงไม่คิดจะแตะต้อง แต่กับเปรมภพไม่ใช่แบบนั้น “แต่..ไอ้ราม มึงก็ไม่ได้รักรตีมากขนาดนั้น” “แต่มันขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนกูไง” “กูไม่มีอะไรจะแก้ตัวหรอกไอ้ราม กูพูดได้แค่กูขอโทษ” “วันนี้มึงจะไม่ต้องมาพูดคำว่าขอโทษเลยไอ้เปรม ถ้ามึงไม่เคยคิดหักหลังกู” พระรามมองหน้าเพื่อนรักทั้งสองแววตาแสนเจ็บปวด ก่อนจะเอ่ยบางอย่างออกมา “มึงกับกูพอแค่นี้ แต่จำเอาไว้ว่าเมื่อไหร่ที่กูมีโอกาสกูเอาคืนมึงแน่ ไอ้เปรม”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more