นิชาดานำกาแฟไปวางบนโต๊ะให้เขา กำลังจะถอยออกอีกฝ่ายรีบรั้งเธอให้นั่งลงบนตักทันที โอบรัดเธอด้วยแขนทั้งสองข้างไม่ให้ขัดขืนหรือลุกหนีไปไหนได้ จมูกโด่งของเขาหอมลงตรงแก้มใสอย่างแสดงความเป็นเจ้าของหลายๆ ทีก่อนถามออกมา
"คุยอะไรกันนานสองนานไม่ยอมขึ้นมาสักทีคะ" ทำไมถึงได้ปล่อยให้เขาทนคิดถึงนานสองนานขนาดนี้
รู้ว่าเขาถามถึงเรื่องอะไร ก็เรื่องที่เธอยืนคุยกับอาร์ตไง "ไม่ได้คุยกันนานสักหน่อยค่ะ แค่คุยเรื่องไปกินข้าวตอนเที่ยงแค่นี้เอง" นิชาดาบอกยิ้มๆ
"นาน พี่มองว่ามันนาน" เขาไม่อยากห่างเธอสักวินาทีเดียว คลั่งรักเหรอวะ หรือเขากำลังหลงเมีย ไม่รู้ล่ะ ไม่อยากห่างคือไม่อยากห่างไง อยากอยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน
"ยังไม่ถึงสิบนาทีเลยค่ะ" เขาก็พูดเว่อร์ไป
"แล้วสรุปเที่ยงนี้พี่ต้องกินข้าวคนเดียวใช่มั้ยคะ"
นิชาดาพยักหน้าหงึกๆ "นิดขอวันหนึ่งนะคะ นิดอยากรีบเคลียร์อะไรต่างๆ" เธอเองก็อยากโล่งอกเหมือนกัน เพราะตอนนี้
