อ้อนรัก คุณสามีแสนดี

ตอนที่ 1 เด็กบ้านนอก รถแท็กซี่สีชมพูจอดเทียบอยู่บริเวณบันไดหินอ่อน ก่อนจะทอดสูงขึ้นไปยังตัวคฤหาสน์ตระกูล ‘อัครเดชเดชา’ ซึ่งติดอันดับหนึ่งในห้าเศรษฐีเมืองไทย ส่วนท้ายรถนั้นเด็กสาว ผมยาวมัดเป็นหางม้ากำลังแบกกระสอบป่านบรรจุข้าวสารจากข้างในรถ นำมาวางลงตรงเชิงบันได แล้วรีบวิ่งกลับไปแบกกล้วยน้ำว้าดิบสีเขียวเครือยาวมาวางไว้ข้างกัน นิ้วชี้ไล่นับเหมือนอยากให้มั่นใจว่าข้าวของทุกอย่างถูกยกลงมาครบไม่มีหลงลืม “หนูกานต์ มาถึงแล้วหรือลูก” คุณหญิงเพียงเพ็ญ ประมุขใหญ่ในบ้านหลังงาม วิ่งถลาเข้ามาสวมกอดเอวบางของสาวน้อย “คุณป้าสวัสดีค่ะ หนูแบกข้าวสารกับเอาของที่สวนมาฝากคุณป้าด้วยค่ะ” มนตกานต์ สาวน้อยเจ้าของนัยน์ตากลมโต แก้วป่อง ยกมือขึ้นมาไหว้ แล้วโน้มตัวลงไปกอดเอวของคุณหญิงเพียงเพ็ญ เป็นการทักทายที่สื่อความหมายได้ว่า หญิงสาวต่างวัยทั้งสองนั้น มีความสนิทสนมคุ้นเคยกันมากเพียงใด “แม่บอกว่าคุณป้าไม่สบาย คุณป้าหายดีแล้วหรือคะ” “ยังไม่ดีเลยลูก แค่ก แค่ก แค่ก” เพียงเพ็ญแสร้งกระแอมไอเหมือนคนเจ็บไข้ได้โรคร้ายแรง เป็นเวลาเดียวกับรถเก๋งคันใหญ่แล่นปราดเข้ามาจอดเทียบติดอยู่ตรงเชิงบันได สวนทางกับรถแท็กซี่ที่เพิ่งขับออกไป ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทหรูหราเหมือนเดินออกมาจากจอทีวี สะกดสายตาของสาวน้อยบ้านนอก แก้มขาวเปลี่ยนสีเป็นชมพูทันทีเมื่อเห็นคนหล่อ แต่พอพ่อคุณนั่นได้อ้าปากพูดเท่านั้น ยิ้มหวานกลับหุบฉับลงทันที “คุณแม่เรียกให้ผมกลับมาบ้านด่วน มีธุระอะไรอย่างนั้นหรือครับ” ภารัญ เพียงปรายหางตามองเด็กสาวแปลกหน้าที่ยืนประคองกอดเอวมารดาแล้วพอเดาอะไรต่าง ๆ ได้ ชุดเสื้อยืดกางเกงยีน รองเท้าผ้าใบไม่มียี่ห้อ อีกทั้งถุงกะปิ น้ำปลา กระสอบข้าวสาร ที่พวกแม่บ้านกำลังช่วยกันขนเข้าไปในบ้านนั้นทำให้เขาเดาได้ในทันทีว่าเด็กสาวคนนี้คงเป็น มนตกานต์ ‘คู่หมั้น’ ที่อยู่ ๆ ก็โผล่พรวดเข้ามาในชีวิตเขาอย่างกะทันหันชนิดตั้งตัวไม่ทัน “ทำไม เดี๋ยวนี้โทรตามให้ลูกกลับบ้านนี่ แม่ต้องธุระ มีเรื่องด่วนด้วยอย่างนั้นหรือ” “แต่วันนี้ผมบอกคุณแม่แล้วนี่ครับว่า ผมมีนัดกับลิตา” จบประโยคประตูรถฝั่งด้านข้างคนขับถูกผลักให้เปิดออก พร้อมกับหญิงสาวสวยราวกับนางฟ้า ก้าวลงมาจากรถ ยกมือไหว้คุณหญิงเพียงเพ็ญพร้อมด้วยรอยยิ้มหวานจน มนตกานต์มองจนตาค้าง “สวัสดีค่ะคุณแม่” “แต่แม่ก็บอกแกแล้วนี่ว่าวันนี้หนูกานต์จะมาจากต่างจังหวัด ให้แกกลับมากินข้าวบ้าน” คนถูกไหว้ยกมือขึ้นมารับไหว้อย่างลวก ๆ “แต่วันนี้เป็นวันเกิดของลิตา” “วันเกิด ?” “ใช่ค่ะคุณแม่ วันนี้ลิตาจองโรงแรม เตรียมฉลองวันเกิดเอาไว้ค่ะ อีกอย่างในงานมีเพื่อน ๆ ของพวกเรา บินมาจากต่างประเทศหลายคน” “งานวันเกิดหนูลิตา ป้าไม่ได้ว่าอะไร จะจัดยิ่งใหญ่อลังการแค่ไหนก็ตามสบายเถอะ แต่วันนี้ภารัญต้องอยู่บ้านกินข้าวกับแม่แล้วก็หนูกานต์” “คุณแม่ครับ” “อีกไม่กี่วันก็จะแต่งงานกันแล้ว แกควรมาทำความรู้จักกันไว้สิ” “แต่งงาน...คุณแม่หมายความว่ายังไงคะ” “ลืมแนะนำไปเลย นี่หนูกานต์เป็นคู่หมั้นของภารัญ อีกไม่กี่วันเขาสองคนก็จะแต่งงานกันแล้ว ภารัญไม่ได้บอกหนูเหรอ” “...!...!....!...” มนตกานต์หันซ้ายที ขวาทีเหมือนเวลาดูถ่ายทอดสดกีฬาวอลเลย์บอล เวลาลูกบอลถูกตีข้ามตาข่ายไปทางนั้นทางนี้ หัวคิ้ววิ่งเข้าหากันตามความตึงเครียดของบทสนทนา เรื่องการแต่งงานครั้งนี้ใช่ว่าเธอเองจะเต็มใจ แต่เพราะแม่บังเกิดเกล้ารบเร้า บอกว่าคุณหญิงเพียงเพ็ญป่วยหนักมาก และอยากเห็นลูกชายเพียงคนเดียวเป็นฝั่งเป็นฝา จึงขอร้องให้เธอมาเป็นเจ้าสาว รอให้เพื่อนรักสมัยเรียนอนุบาลอย่างคุณหญิงเพียงเพ็ญ อาการป่วยหายเป็นปกติเมื่อไหร่ ค่อยหย่าจากกันแล้วกลับบ้านไปช่วยแม่ทำนาเหมือนเดิม “ผมบอกคุณแม่แล้วนี่ครับ ผมไม่อยากแต่งงาน” ตาขวางมองลงมายังเด็กสาว ที่ยืนแหงนคอ มองการโต้ตอบของสองแม่ลูก และอีกหนึ่งคือคนรักของลูกชายเจ้าของบ้านตาแป๋ว “เรื่องแต่งงานของภารัญ คุณแม่ไม่ควรมาบังคับภารัญเขานะคะ คุณแม่ก็ทราบนี่คะว่า ภารัญกับลิตาเราสองคนคบหากันมานาน แล้วอยู่ ๆ คุณแม่จะมายัดเยียดให้ภารัญแต่งงานกับเด็กคนนี้ มันจะไม่เป็นการบังคับจิตใจกันมากไปอย่างนั้นหรือคะ สมัยนี้ไอ้วิธีคลุมถุงชนแบบโบร่ำโบราณ มันควรจะหมดไปได้แล้ว เพราะแบบนี้บ้านเราเมืองเรา ประเทศเรามันถึงไม่พัฒนาเสียที” คนที่ไปใช้ชีวิตอยู่ต่างประทศนานหลายปีมองค้อนไม่พอใจ ริมฝีปากสีแดงฝาดเหยียดเบะคว่ำมุม มองดูมนตกานต์ตั้งแต่หนังศีรษะจดพื้นรองเท้าผ้าใบ “เพราะว่าฉันเห็นลูกชายคบหากับเธอไง ฉันถึงอยากให้เขาแต่งงานกับคนอื่น” “คุณแม่!” “ลูกสะใภ้ฉัน ฉันเลือกของฉันเอง ตาภารัญนั้นก็ลูกชายฉัน ฉันเบ่งของฉันออกมา ถ้าแกยังไม่เห็นหัวกัน อย่างนั้นก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่ จะไปไหนก็ไป!” คุณหญิงเพียงเพ็ญทิ้งระเบิดลูกใหญ่เอาไว้ให้กับคู่รัก ที่คบหากันมานานถึงห้าปี แต่เพราะเธอนั้นผ่านร้อน ผ่านหนาวมายาวนานถึงหกสิบห้าปีแล้ว เธอมองออกว่าใครจริง ใครปลอม ลูกชายคนเดียวนั้นใช่ว่าเธอจะไม่รัก แต่เพราะรักจึงไม่อยากให้ลูกหลงผิด ถึงขนาดยอมกลายเป็นแม่ใจร้ายบังคับให้ลูกชายแต่งงานกับคนที่ไม่รู้จักกัน “คุณป้าคะ พูดอย่างนี้แล้วถ้าคุณภารัญเขาไปจริง ๆ ล่ะคะ” มนตกานต์ประคองเอวเพื่อนแม่มานั่งลงยังชุดรับรองแขกสีทองอร่ามกลางบ้าน “ถ้าตารัญเลือกผู้หญิงคนนั้นมากกว่าป้า ก็ถือว่าป้าคลอดหมา ออกมาแล้วกัน” “หื้อออออ” ตาโตเหลือกค้างหันขวับมองกลับไปยังหน้าบ้านทันที “นี่มันหมายความว่ายังไงคะภารัญ” แฟนสาวหันมาคาดคั้น “ผมไม่คิดที่จะแต่งงานกับเด็กนั่น ผมถึงไม่ได้บอกคุณ” “ไม่แต่ง แล้วคุณแม่ล่ะคะ คุณจะทำยังไงกับท่าน” “ยังพอมีเวลาอยู่ ผมจะพยายามคุยกับคุณแม่อีกที เรื่องงานแต่งงานมันไม่ได้สำคัญเลย คุณแม่จัดงานเล็ก ๆ เท่านั้น คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก บางทีผมคิดว่านี่อาจเป็นแผนที่คุณแม่อยากให้เราสองคนเลิกกันก็ได้” ภารัญมองตามเข้าไปภายในบ้าน เขารู้จักนิสัยแม่ตัวเอง และรู้ว่าคุณหญิงเพียงเพ็ญไม่ปลื้มลิตาเท่าไรนัก อาจเพราะลิตาเติบโตมาในต่างประเทศทำให้คำพูดคำจากิริยาท่าทางเอียงไปข้างฝรั่ง จึงดูกระด้างและมั่นใจในตัวเอง “แล้วคืนนี้ล่ะคะ งานวันเกิดของลิตา” มือสอดลงไปคล้องแขนคนรัก หน้าเง้าหงิกงอไม่พอใจ “คุณแม่กำลังโกรธ ถ้ายิ่งไปขวางจะไม่เป็นผลดี คุณเอารถผมไป แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยขับมาหาผมที่บริษัท” “แต่ถ้าคุณไม่ไป เพื่อน ๆ จะไม่นินทาลิตาหรือคะ” “เอาอย่างนี้สิ ช่วงที่คุณเป่าเค้ก วิดีโอคอลมาหาผมก็ได้ ผมจะอวยพรคุณต่อหน้าทุกคน แล้วเดี๋ยวผมจะพาคุณไปดินเนอร์เป็นการชดเชย ที่วันนี้ละเลยไม่ได้งานวันเกิด” “ก็ได้ค่ะ คุณสัญญากับลิตาแล้วนะคะ” แขนเรียวคล้องต้นคอแฟนหนุ่มจากนั้นเขย่งปลายเท้าจูบเบา ๆ ลงไปบนกลีบปากนุ่มนวล เมื่อเห็นว่าลูกชายเพียงคนเดียว เดินตามเข้ามาภายในบ้าน คนเป็นแม่จึงค่อยรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง อย่างน้อยภารัญยังคงหลงเหลือความเคารพยำเกรงให้กับแม่ ไม่ได้หลงใหลแฟนสาวหน้าสวยจอมร้ายกาจคนนั้น “การที่ผมยอมคุณแม่ ไม่ได้แปลว่าผมจะแต่งงานกับเด็กคนนี้นะครับ” ตาคมสะบัดมองไปยังเด็กสาวบ้านนอกที่ยังนั่งกอดเอวแม่ของเขาอยู่ “แกจะดื้อรั้นดึงดันกับแม่เรื่องอื่นนั้นแม่ไม่เคยห้าม ตั้งแต่เล็กจนโตแม่ปล่อยให้แกมีอิสระในการตัดสินใจทุกเรื่อง แต่เรื่องนี้แม่ยอมไม่ได้ ยังไงแกก็ต้องแต่งงานกับหนูกานต์” “แล้วลิตาล่ะครับ คุณแม่ก็ทราบว่าผมกับลิตาเราคบกันมาตั้งแต่ตอนผมเรียนอยู่เมืองนอก ครอบครัวของลิตาเขาก็รับรู้มาตลอด เพื่อน ๆ ของเรา คนในสังคมทุกคนรับรู้มาตลอดว่าลิตาคือคนรักของผม” “เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพอแต่งงาน ทุกคนก็จะรู้เองโดยปริยายว่าหนูกานต์คือเมียแก ขอแค่อย่างเดียว อย่าได้มีข่าวว่าแกแอบไปคบชู้ เป็นคนรักเก่าก็แล้วกัน” “คุณแม่!” “เอาละ พอแล้ววันนี้แม่กำลังมีความสุข ดีใจที่หนูกานต์มาหา แกพาน้องขึ้นไปเก็บของ แล้วก็แนะนำบ้านเราให้น้องรูด้วยว่าอะไรอยู่ตรงไหน เดี๋ยวแม่จะเข้าไปในครัว ไปดูแลให้เขาเตรียมมื้อเย็นให้หนูกานต์สักหน่อย” “คุณป้าให้หนูเข้าไปช่วยไหมคะ หนูตำน้ำพริกเก่งนะ” มนตกานต์เอียงหน้าส่งยิ้มหวานอย่างเด็กซื่อ “ไม่ต้องหรอกลูก หนูเพิ่งมาถึงให้พี่เขาพาขึ้นห้องไปอาบน้ำอาบท่าให้สบายตัว แล้วให้พี่เขาพาไปเดินเล่นในสวนรอถึงเวลามื้อค่ำค่อยมากินข้าวกับป้านะ” เพียงเพ็ญยื่นมือขึ้นมาดึงแก้มป่องของลูกสาวเพื่อนสนิทด้วยความรักใคร่เอ็นดู “นี่ห้องเธอ” ภารัญเดินนำทางคู่หมั้นฟ้าแลบมาหยุดอยู่หน้าประตูห้อง ปากบุ้ยชี้ใบ้อย่างไม่เต็มใจ มนตกานต์ยืนอ้าปากค้างตาเหลือก มองความเวอร์วังอลังการของห้องนอนใหญ่ ก่อนจะเดินไปสำรวจสิ่งนั้นสิ่งนี้ด้วยความสนใจ โดยมีสายตาแห่งความอึดอัดเบื่อหน่ายของภารัญมองตามอย่างเลื่อนลอย เพราะใจในคอยพะวงนึกห่วงไปถึงความรู้สึกของคนรัก “เดี๋ยวค่ะ คุณภารัญ” มือบางไร้ความอ่อนนุ่ม คว้าแขนว่าที่เจ้าบ่าวในอนาคตไว้ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะเดินหนีออกไปจากห้อง “อะไรของเธอ” “ไอ้อันนี้มันใช้ยังไงคะ หนูทำไม่เป็น” หน้าก้มลงไปเอียงคอมองก๊อกน้ำหน้าตาประหลาด “เฮ้อออออ อันนี้น้ำอุ่น อันนี้น้ำธรรมดา ส่วนอันนี้เป็นสตรีมสำหรับตีฟอง ส่วนในนั้นห้องอาบน้ำ นี่ประตูทะลุไปห้องแต่งตัว พวกของใช้พวกแชมพู ครีมอาบน้ำจะเก็บอยู่ในนี้ แม่บ้านจะเอามาเติมให้” ลูกชายเจ้าของบ้านเดินหน้าหงิก หน้างอ ไปสาธยายอธิบายทุกอย่างให้ฟัง “คุณคงอยากไปงานแฮปปีเบิร์ทเดย์แฟนคุณใช่ไหมคะ” มนตกานต์กอดอกจ้องหน้าคนที่ตั้งแต่เดินมาด้วยกัน ถอนหายใจดัง ๆ อย่างนี้มาสิบกว่ารอบแล้ว “ใช่ ฉันไม่อยากอยู่กับเธอ” “เหมือนกันเลยค่ะ หนูก็ไม่อยากอยู่กับคุณ” “นี่ !” “ไม่ใช่แค่คุณคนเดียวที่ถูกคุณป้าบังคับ หนูก็โดนแม่บังคับมาเหมือนกัน เลี้ยงควายอยู่บ้านดี ๆ ต้องมาแต่งงาน มีผัว ดวงซวยจริง ๆ เลย” “เธอว่าอะไรนะ ถ้าเธอไม่อยากแต่งแล้วเธอมาที่นี่ทำไม” “ก็หนูเป็นลูกที่ดี มีความกตัญญูกตเวทิตา รู้จักตอบแทนบุญคุณคนที่เลี้ยงดูหนูมา ทั้งแม่ ทั้งคุณป้า ต่างทั้งรักและปรารถนาดีต่อหนูมาตลอด ท่านเดือดร้อนไม่สบายใจ หนูมีอะไรที่พอช่วยได้หนูก็ช่วย หนูไม่ได้เป็นลูกทรพีอย่างคุณนี่คะ แม่ป่วยไม่สบายนอนโรงพยาบาล แต่คุณกลับพาแฟนไปเที่ยวอย่างสบายใจ ลงไอจีสตอรี่หวานฉ่ำ รักเรานิรันดร์ตลอดไป เธอสำคัญที่สุด เชอะ!” “ฉันไม่ได้.....” เมื่อเดือนก่อนตอนที่แม่ของเขาบอกว่าจะไปเยี่ยมเพื่อนที่ต่างจังหวัด ภารัญให้คนขับรถไปส่งแม่จนถึงที่พักแต่เพราะอายุที่มากขึ้น การเดินทางด้วยการนั่งรถนาน ๆ ทำให้โรคความดันคุณหญิงเพียงเพ็ญกำเริบ จนต้องเข้าโรงพยาบาล ระหว่างนั้นเป็นช่วงที่ภารัญสัญญากับลิตาว่า จะพาหล่อนไปล่องเรือ เพื่อฉลองที่ทั้งสองคบหากันมาครบห้าปี และเมื่อโทรสอบถามกับทางทีมแพทย์และโรงพยาบาล ภารัญได้รับการยืนยันว่าอาการของแม่ ไม่ได้หนักหนาอะไรมากนัก ทั้งเขาและลิตาจึงไม่ได้ยกเลิกโปรแกรมหวาน โดยไม่คิดว่านั่นจะทำให้แม่โกรธเคือง จนถึงขนาดหาเรื่องอุปโลกน์คู่หมั้นปลอม ให้เขาจำยอมแต่งงานด้วยในครั้งนี้ “ฉันไม่อยากคุยกับเธอแล้ว อาบน้ำเสร็จแล้ว อยากไปเดินเล่นตรงไหนก็ไป” “ทำอย่างกับหนูอยากคุยกับคุณงั้นแหละ จะไปไหนก็ไปเลย ชิ่ว ชิ่ว” มือสะบัดทำท่าไล่ “ว่ายังไงจ๊ะหนูลิตา โทรมาหาลูกชายของฉันมีอะไรอย่างนั้นหรือ” เพียงเพ็ญยิ้มให้กับโทรศัพท์มือถือที่ลูกชายลืมทิ้งวางเอาไว้ยังห้องรับรอง เพราะเมื่อครู่สองมือนั้นช่วยยก ช่วยหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าของว่าลูกสะใภ้เดินขึ้นไปบนห้อง “ภารัญอยู่ไหนคะ เขาบอกว่า ถ้าได้ลิตาจะเป่าเค้กวันเกิด ให้ วิดีโอคอลหา เขาจะอวยพรวันเกิดให้กับลิตา” “ภารัญอยู่กับหนูกานต์ในห้องนอน คงกำลังทำความรู้จักกันอยู่ ถ้าเธออยากได้รับคำอวยพรจากเขา เดี๋ยวฉันจะเอาโทรศัพท์ไปให้ รอสักครู่นะ” เพียงเพ็ญยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับกล้องมือถือของลูกชาย เมื่อหลายปีก่อนตอนที่ภารัญพาสาวสวยคนนี้มาทำความรู้จักกับตน แรกทีเดียวเพียงเพ็ญรู้สึกเอ็นดู ชื่นชอบในหน้าตา ชาติตระกูลของลิตาอยู่ไม่น้อย เพียงแต่ยิ่งเวลาผ่านไปนาน เพียงเพ็ญกลับยิ่งพบว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้น่ารัก น่าเอ็นดูหรือควรคู่กับภารัญลูกชายเธอ ยิ่งเมื่อภารัญแสดงออกชัดเจนว่าจริงจังกับลิตามากเท่าไร สาวสวยคนนี้ก็ยิ่งเหมือนได้ใจจนเกือบไม่เห็นหัวเธอผู้เป็นแม่ แม้แต่คนใช้ คนงาน พนักงานในบริษัทลูกชายล้วนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าลิตาคนนี้วางอำนาจ ก้าวก่ายเรื่องทั้งเล็ก ทั้งใหญ่ในบริษัทไปทั่ว ทั้งในสตอรี่ไอจี หรือช่องทางสื่อออนไลน์ หรือก็ออกตัวแสดงความเป็นเจ้าของ ใช้ถ้อยคำเหมือนภารัญนั้นเป็นทาสรักของหล่อนเสมอ “โอ๊ย คุณภารัญทำเบา ๆ สิคะ หนูเจ็บนะ” เสียงดังลอดออกมาจากจากหลังบานประตูไม้ซึ่งเป็นส่วนของห้องน้ำ “นี่ฉันทำเบาที่สุดแล้วนะ” “ทำเบายังไงคะ หนูช้ำไปทั้งตัวแล้ว ดูสิเนี่ย ทั้งเปียก ทั้งแฉะไปหมดเลย หนูจะฟ้องคุณป้า” “เธอเปียกคนเดียวเสียเมื่อไหร่ ดูหัวฉันสิเนี่ย เปียกเยิ้มไปหมดแล้ว” “โอ๊ย หนูบอกให้เบา ๆ คุณทำหนูเจ็บแบบนี้ หนูไม่แต่งงานกับคุณแล้ว” มือบางกำโทรศัพท์แน่น ตาโตมองค้างขึ้นไปยังหน้าจอโพรเจกเตอร์ขนาดหนึ่งร้อยยี่สิบนิ้ว ที่ทางโรงแรมติดตั้งเอาไว้ให้และมันถูกใช้เชื่อมต่อกับสัญญาณโทรศัพท์มือถือ เธอเพียงต้องการอวดให้เพื่อน ๆ และคนที่มาร่วมงานฉลองวันเกิดครบยี่สิบเจ็ดขวบปีของเธอได้อิจฉาในความคลั่งรักของภารัญ หากแต่ใครเลยจะรู้ว่าภาพบนจอนั้นจะทำให้ลิตาถึงกับพูดไม่ออก “อะไรกัน ไหนคุณแม่ชมเธอนักหนาว่า เป็นคนมีความอดทนสูง เจ็บแค่นี้ ทำเป็นทนไม่ได้เชียวหรือ คุณแม่เคยบอกฉันว่า ตอนผู้หญิงคลอดลูกเจ็บยิ่งกว่านี้อีก ฉันทำเธอเจ็บเท่านี้บอกทนไม่ได้ แล้วเธอจะมาเป็นสะใภ้ มาเป็นเมียฉันได้ยังไง” เสียงของภารัญแฟนหนุ่มดังชัดออกมาผ่านเครื่องขยายเสียง “มันเหมือนกันเสียที่ไหนเล่า คุณออกไปเลย ไม่ต้องมายุ่งกับหนูแล้ว” “เห็นทีเธอคงจะไม่ได้รับคำอวยพรจากภารัญแล้วละ เพราะเขาคงไม่ว่าง เอาอย่างนี้ฉันจะอวยพรให้เธอเอง ขอให้เธอมีความสุข และสามารถหาคู่ชีวิต ที่เหมาะสมกับเธอได้ในเร็ววัน” คุณหญิงเพียงเพ็ญหมุนกล้องหันกลับมาทางตัวเองแล้วอวยพรให้กับ ‘อดีตคนรัก’ ของลูกชาย “ไม่จริง ลิตาไม่เชื่อคุณแม่อย่ามาใช้มุกนี้นะคะ ภารัญไม่มีทางนอกใจลิตาเด็ดขาด” “เธอมีสิทธิ์ที่จะไม่เชื่อ แต่ฉันในฐานะแม่ก็มีสิทธิ์ที่จะแจ้ง เอาละทุกคนในฐานะที่ฉันเป็นแม่ของภารัญ ฉันขอถือโอกาสนี้เชิญทุกคนมาร่วมงานมงคลสมรสของภารัญกับหนูมนตกานต์สัปดาห์หน้านี้ด้วยนะจ๊ะ ขอโทษทุกคนด้วยนะที่บอกกะทันหัน” เสียงการคุยโทรศัพท์พึมพำทำให้ภารัญและมนตกานต์ที่กำลังทะเลาะกันต้องหยุดมือ ลางสังหรณ์หยุดมือคนที่พยายามใช้ฝักบัวฉีดใส่แม่สาวน้อยฝีปากจัด มือผลักบานประตูห้องน้ำออกมาทั้งที่เสื้อผ้าเนื้อตัวเปียกโชก โดยไม่รู้เลยว่าการปรากฏตัวของเขามีประจักษ์พยานว่าคุณหญิงเพียงเพ็ญนั้นไม่ได้จัดฉากสร้างเรื่องเท็จ “ภารัญ” “เอ่อ คุณแม่...ลิตา” “ว้ายยยย!” สาวน้อยที่วิ่งพรวดออกมาในสภาพตัวเปียกมะล่อกมะแล่กคว้าเอาแผ่นหลังของคู่หมั้นมากำบังตัว “นี่มันอะไรกันลิตา ไหนเธอบอกว่ากลับมาจากอเมริกาครั้งนี้ ภารัญกับเธอจะแต่งงานกันไม่ใช่หรือ” เพื่อนสนิทคนหนึ่งเดินมายืนเคียงข้าง หน้าจอโพรเจกเตอร์ใหญ่นั้นเวลานี้ตัดเป็นภาพพักหน้าจอของเธอกับแฟนหนุ่มยืนคู่ด้วยกันแทนภาพจากวิดีโอคอล “สองวันก่อน คุณแม่บอกกับฉันว่า คุณหญิงเพียงเพ็ญไปที่สมาคม ป่าวประกาศว่าลูกชายจะแต่งงาน ฉันยังนึกอิจฉาเธอ ตกลงเจ้าสาวที่คุณภารัญจะแต่งงานด้วย ไม่ใช่เธอหรอกหรือลิตา” “เจ้าสาวของภารัญต้องเป็นฉันคนเดียวอยู่แล้ว ภารัญไม่มีวันยอมแต่งงานกับอีเด็กบ้านนอกนั่นหรอก”