มืออุ่นสวมกอดจากทางด้านหลัง ระรินสะดุ้งตกใจ ไม่ต้องเห็นหน้าแค่สัมผัสอบอุ่นคุ้นเคยนั้นเธอก็รู้ว่าเป็นใคร ร่างใหญ่พลิกร่างบางมาเผชิญหน้า กลิ่นแอลกอฮอล์ บางเบาจาก คนร่างใหญ่ กลิ่นหอมอย่างประหลาด คนตัวใหญ่ กดริมฝีปากอุ่นลงบนริมฝีปากบาง เนิ่นนาน ระรินดิ้นรน ปัดป้อง ริมฝีปากอุ่นถอนออกจากริมฝีปากสวยอย่างอ้อยอิ่ง
“ปล่อยเพค่ะ มาทำไม ทำไมไม่อยู่ในตำหนักคืนนี้เป็นคืนเข้าหอ” เสียงหัวเราะเบาๆ
“หึง..หรืออย่างไร”
“ใครบอก หม่อมฉันไม่ได้เป็นอะไรกับพระองค์สักหน่อย”
“เป็นสิ เดี๋ยวจะทำให้เป็น ยั่วโมโหดีนักจูบหน่อยก็ไม่ได้ คิดถึงก็ไม่ให้มาหา” ว่าแล้วก็ช้อนร่างบางไว้ในอ้อมแขน ระรินดิ้นรน เอาตัวรอดร่างบึกบึน เดินลิ่ว ไม่สนใจการดิ้นรนก่อนจะวางร่างบางลงบนเตียงหนานุ่ม
“ปล่อยเพค่ะองค์ชาย เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”
ไม่มีใครมาเห็น มัวแต่ไปอารักขาทางนู้นหมด ฉันคาดการณ์ไว้แล้วข้างล่างแทบไม่มีใคร ไม่ได้ทำอะไรหุนหันไม่
