5 กาลครั้งหนึ่ง คิดถึงพอกรุบกริบ
1126 Words
มานอนให้ผู้ชายกอดอยู่ได้ทั้งคืน
เฮ้ออออ...แต่จะว่าไป มันก็อุ่นสบายดีเหมือนกันนะ
กรรณิการ์!.... เธอมันบ้า! เสียสติไปแล้ว
คิดถึงสาเหตุที่ตัดสินใจรับงานนี้แล้ว ก็ต้องถอนหายใจออกมาแรงๆ เธอมันบ้ารับงานอะไรมาทำก็ไม่รู้ คิดได้ไงว่าจะเข้ามาพิสูจน์รสนิยมทางเพศของเขาแป๊บเดียว โชคดีเท่าไหร่เขาไม่ข่มขืน แต่ ... เขาก็จูบเธอนะ จูบแรกของวัยสาวเสียให้เขาไปแบบไม่คาดคิด แถมยังกักเธอไว้ในห้อง และกอดเธอนอนทั้งคืน
ภูสิงห์ เจ้าของไร่ส้มภูลมและเจ้านายเธอ เอ่ยปากจ้างงานพิเศษอยากให้ช่วยแกล้งแสดงเล่นๆ ขำๆ พิสูจน์ว่าราเชนเป็นเกย์จริงหรือเปล่า แถมยังรับรองเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าเธอปลอดภัยแน่นอน
เจ้านายเกลี้ยกล่อมหลายวันซ้ำยังให้เหตุผลน่าฟังว่า เลือกเธอเพราะดูสวยสดใส น่ารัก และน่าจะแสดงได้เนียนในการหลอกล่อและพิสูจน์ความจริง เป็นใครถูกชมว่าสวยจะไม่เคลิ้มบ้างล่ะ แต่...
เธอตกลงใจรับงานนี้ เพราะสมุนไพรหายาก ของสะสมอันแสนโปรดปราณ และข้อเสนอแสนยั่วใจว่า เจ้านายจะยกให้ฟรี ๆ แถมค่าจ้างงามๆ ให้อีก งานนี้เธอไม่ต้องทำอะไรมากแค่แสดงละครนิดๆ หน่อย ๆ มีแต่ได้กับได้
เพราะคิดว่ามันง่าย ได้คำตอบแล้ว วิธีการหนีออกมาก็แค่ทำให้เขาไม่พอใจและไล่ตะเพิดเธอออกจากห้อง แค่นี้เอง ก็จะได้รับค่าจ้างงามๆ และของสะสมก็จะลอยเข้ามาอยู่ในมือเธอแล้ว ไม่น่าใช้เวลานานด้วยซ้ำ แป๊บเดียวเดี๋ยวก็เรียบร้อย
อีกอย่างเจ้านายกับบัวสวรรค์ เพื่อนสนิทเธอก็รออยู่หน้าห้อง ไม่น่ามีปัญหาอะไร เกิดอะไรขึ้นเธอจะร้องให้ดังทั่วไร่ แต่ที่ไหนได้ไม่ทันไรเธอก็ต้องใช้ตัวเองเป็นบทพิสูจน์ เกือบเสียตัวให้ผู้ชายแล้วไหมล่ะ
กรรณิการ์ขยับตัวพยายามให้เบาที่สุด มือเอื้อมไปจับแขนเขายกออกจากตัวเธอ กำลังจะลุกขึ้น ก้าวเท้าลงจากเตียง แต่ขาเจ้ากรรมดันไปเกี่ยวเอาผ้าห่มที่เธอวางกองไว้ ทำให้สะดุดล้มลงไปนอนข้างเขาอีกครั้ง แต่โชคร้ายสุดคือ มือเธอนี่แหละดันไปคว้าจับน้องชายของเขาเต็มมือ บอกได้คำเดียวว่า ช็อค ทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะเอามือตัวเองออกมาจากตรงนั้นได้ยังไง
ราเชนขยับตัวหันมาตวัดแขนโอบเอวเธอ และดึงเข้าไปกอดนอนราวกับเธอคือหมอนข้างของเขา กรรณิการ์ได้สติรีบปล่อยมือออก และหันมาแกะแขนเขาออกจากเอวเธอจนสำเร็จ ก่อนจะค่อย ๆ ย่องออกมา และคว้าเอาผ้าเช็ดตัวของเขาติดมือมาด้วย ก็ชุดของเธอมันบางจนต้องหาอะไรมาคลุมไว้
จากแผนการคิดว่าดีที่สุด เข้ามาพิสูจน์และออกไปไม่เกินสามสิบนาที ใครจะไปคิดว่าเธอจะใช้เวลาอยู่ในห้องนี้ทั้งคืน โชคดีนะเช้านี้เขายังไม่ตื่น ไม่อย่างนั้นไม่รู้เธอจะทำหน้ายังไง เมื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน เขาจูบเธอ แถมยังลอกคราบเธอออกจนหมด แทบจะไม่มีความลับใด ๆ ต่อเขาแล้ว
โอ๊ย... คิดมาแล้วก็อยากจะมุดหน้าแทรกแผ่นดินหนี จากเรื่องน่าอายแบบนี้
กรรณิการ์ไม่มีทางรู้เลยว่า ชายหนุ่มที่เธอคิดว่าเขาหลับ ความจริงแล้วเขาตื่นตั้งแต่ตอนเธอพยายามขยับตัวออกจากอ้อมกอดเขาแล้ว แถมเธอยังทิ้งความทรมานไว้ให้เขาอีกนานกว่าจะสงบลงได้
หลังจากผ่านเหตุการณ์ของเช้าวันนั้น ความรู้สึกของกรรณิการ์ก็เปลี่ยนไป เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ได้เหมือนกันว่าเธอชอบเขาหรือเปล่า แค่นึกถึงใบหน้าเขา ก็จะคิดถึงจูบแรกของเธอ มันทำให้หัวใจ เต้นแรง ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
ทั้งที่คิดว่าราเชนก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งบังเอิญมาเจอกัน สุดท้ายก็ต้องแยกย้ายจากกันไป แต่สายตาเธอนี่สิ เผลอเมื่อไหร่ ก็ต้องคอยมองหาเขาทุกที อิทธิพลของจูบแรกมันช่างร้ายนัก จดจำไม่ลืม
วันฝึกงานวันสุดท้าย นายสิงห์เจ้าของไร่ใจดีจัดงานเลี้ยงส่งพวกเธอ เพื่อนทุกคนรวมทั้งรุ่นพี่ที่ทำงานต่างร่วมฉลองกินดื่มกันอย่างสนุกสนาน มีเพียงกรรณิการ์ที่ดูเปลี่ยนไป บางครั้งดูเหม่อลอยผิดปกติ ความสดใสลดน้อยลงไม่เหมือนเดิม
“พลอยแกเป็นไรหรือเปล่า หน้าตาไม่ค่อยสนุก ไม่สบายปะ” บัว หรือบัวสวรรค์ เพื่อนสนิทร่วมเอกที่มาฝึกงานด้วยกันเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“เปล่า ไม่เป็นไรสบายดี” กรรณิการ์ยิ้มออกมา เมื่อเพื่อนสนิทจ้องหน้าเธออย่างไม่เชื่อถือ
“แล้วนี่แกมองหาใคร ฉันเห็นนะ” บัวสวรรค์ ถามอีกครั้ง
“ไม่มี้!!” เสียงสูงจนน่าสงสัย
“พลอย … ฉันว่าจะถามแกหลายครั้งแล้วแต่ก็ลืม คราวนี้แกตอบฉันมาซะดี ๆ ว่าคืนนั้นพี่สุดหล่อเขาทำไรแกปะ แล้วทำไมแกไม่ออกมาจากห้อง ฉันนี่นั่งรอตั้งนานจนนายสิงห์บอกว่าให้กลับไปก่อน แก...บอกมาให้หมด... เล่ามา!”
บัวสวรรค์เอ่ยปากถาม พร้อมจ้องหน้าเพื่อนอย่างบังคับในทีว่าต้องตอบ ถ้าไม่ตอบก็จะไม่เลิกรา
“ไม่มีอะไร ฉันก็แค่คุยกับเขาจนดึกแล้วก็เผลอหลับในห้องเขา ไม่มีไรเกิดขึ้นทั้งนั้น”
“แกมีพิรุธ...นี่ใคร...บัวเพื่อนแก อย่าคิดจะมาหลอกนะยะ”
“พี่เขาไม่ได้ทำไรจริง ๆ ก็แค่... เอ่อ... จูบ แค่นั้น” น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาแผ่วเบา ใบหน้าขึ้นสีแดง ระเรื่อเมื่อเอ่ยถึงจูบแรก ที่คอยหลอกหลอนเธอมาหลายวัน
“จูบ!! ไอ้พลอย..แกชอบเขา”
“เปล่า!!”
“อย่ามาแหล หน้าตาแกมันออกชัดเลยว่าแกชอบเขา”
กรรณิการ์ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากุมแก้มตัวเอง รู้สึกร้อนวูบวาบเห่อร้อนไปทั้งหน้า นี่แค่พูดถึงไม่ได้เจอตัวเป็นๆ ยังรู้สึกขนาดนี้
“บ้าเหรอ เพิ่งเจอกันแค่ครั้งเดียวเอง”
“ครั้งเดียว แต่แกให้เค้าจูบแสดงว่าแกคิด”
“คิดไรเล่า ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่เคยเจอหน้ากันอีก” กรรณิการ์หน้าม่อยลง เมื่อพูดถึงราเชน เขาหายตัวไปไม่เคยโผล่มาให้เธอเห็นอีกเลยตั้งแต่วันนั้น
- Writer
