“หยุดประเดี๋ยวนี้นะ...!..แม่ปิ่นนั่นเจ้าคิดจะทำกระไรนังลำดวน...ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะมีจิตใจโหดร้ายเยี่ยงนี้”
เสียงทุ้มดังกังวานที่คุ้นเคยและใครๆในเรือนนี้ต่างเกรงกลัว ทาสหนุ่มที่กำลังจับลำดวนยึดแขนยึดขาตื่นตระหนกตกใจและหวาดกลัวว่าตนเองต้องโดนทำโทษเป็นแน่ ทาสหนุ่มทั้งสองหมอบก้มลงกราบเขาผู้นั้น
“คุณหลวง...!...” เสียงอุทานพร้อมกัน
“คุณหลวง...คือๆ...นังลำดวนมันเยาะเย้ยน้องน่ะเจ้าค่ะมันดีใจที่จะได้มีลูกกับคุณหลวง นังนี่มันกิ้งก่าได้ทองลืมกำพืดของตัวเอง มันหาเรื่องน้องก่อรนะเจ้าคะ”
“จริงรึนังลำดวน?.”
“ไม่จริงเจ้าค่ะคุณหลวง ลำดวนเดินกลับเรือนคุณปิ่นมาดักรอทำร้ายลำดวนกับลูกเจ้าค่ะ”
“ไม่จริงนะคะคุณหลวง...อีไพร่ชั้นต่ำมึงกล้าโกหกคุณหลวงเชียวรึ?”
“เอาละๆ....อาจจะเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดกันก็ได้ลำดวนเอ็งย้ายขึ้นไปอยู่เรือนใหญ่แล้วให้นังซ่อนกลิ่นขึ้นไปดูแลเอ็งจนกว่าจะคลอดลูกของข้า...ไปเดินไปพร้อมก
