ชะตาส่งนางร้ายเยี่ยงข้ามาเป็นทาส

แป้งหอมในร่างของซ่อนกลิ่น

“แป้ง...ตื่นสิลูก...แป้งอย่าตายนะ”

แป้งหอมตื่นขึ้นมาด้วยอาการเจ็บปวดไปทั่วตัวเธอนอนในลักษณะคว่ำหน้า กลิ่นหอมของสมุนไพรคล้ายๆกับที่เธอเคยไปนอนขัดผิวอบตัวด้วยสมุนไพรกับแม่ที่สปาแห่งหนึ่ง แต่ที่เธอจำได้คือแป้งหอมนอนหลับอยู่ในห้องที่บ้านของเธอเองแล้วจะมาโผล่อยู่ที่สปานี้ได้อย่างไรกัน

“นี่ชั้นฝันไปใช่ไหมเนี่ย?...แต่ทำไมชั้นเจ็บจังเลยใครทำอะไรชั้น?ถ้าเจ็บก็คงไม่ได้ฝันแล้วใครพาชั้นมาที่นี่แม่เหรอ...ใครมาเล่นตลกอะไรกับชั้น?”

คำถามผุดขึ้นมาในหัวของแป้งหอมเมื่อเธอตื่นมาอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นตา ทั้งร่างกายที่บาดเจ็บปางตายจนแทบจะกระดุกกระดิกตัวไม่ได้ ผู้หญิงในชุดไทยโบราณที่มีผ้าผืนเล็กพันอกกับผ้านุ่งโจงกระเบน ยิ่งทำให้แป้งหอมรู้สึกฉงน งง งวย

“นังซ่อนกลิ่นเอ็งฝื้นแล้วรึ?...ข้าเอายามาให้แล้วก็นี่ข้าวต้มรีบกินซะจะได้กินยาต้มที่ข้าต้มมาให้”

“ชั้นไม่ได้ชื่อซ่อนกลิ่นนี่เธอทำอะไรกับชั้น...หรือว่าเธอจับตัวชั้นมาทรมาน พวกโรคจิตใช่ไหม?..ใช่แล้วไอ้พวกนักเลงคีบอร์ทโรคประสาทพวกนั้นแน่ๆลักพาตัวชั้นมาใช่มั๊ย?”

“เอ็งเป็นกระไรไปนังซ่อนกลิ่น...พพูดกระไรมิรู้ความจำข้าได้ไหมข้าลำดวนพี่สาวของเอ็งเยี่ยงไรล่ะ”

“โกหก...อย่ามาโกหก...แกล้งกันใช่มั๊ย?...ชั้นจะแจ้งตำรวจมาจับให้หมดเลยปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ”

“นังซ่อนกลิ่นเอ้ย...เอ็งคงวิปลาสไปแล้วเป็นแน่แท้เพราะเรามันเป็นเพียงทาสที่ต้องคอยรองรับอารมณ์ของนายหญิงทั้งหลาย ข้าเวทนาเอ็งยิ่งนักซ่อนกลิ่น”

หญิงสาวที่อ้างตัวว่าเป็นพี่ของแป้งหอมแต่เธอผู้นั้นเรียกแป้งหอมว่าซ่อนกลิ่น นั่งร่ำไห้มองแป้งหอมด้วยสายตาที่สงสารและเวทนาแป้งหอม

“ชั้นไม่รู้หรอกนะว่าเธอเป็นอะไร เป็นคนบ้าหรือโรคจิตที่จับตัวชั้นมาแต่ปล่อยชั้นไปเถอะนะทำไมชั้นขยับตัวไม่ได้เลยทำไมชั้นรู้สึกเจ็บเหลือเกิน”

“เอ็งโดนคุณปิ่นท่านสั่งเฆี่ยนอย่างไรล่ะสลบไปถถึงสามวันเลยนะเอ็งครั้งนี้สาหัสนัก”

แป้งหอมสื่อสารอะไรกับหญิงที่ชื่อลำดวนคนนี้ไม่ได้เลยคุยกันไม่รู้เรื่องจนแป้งหอมเริ่มเหนื่อยกับการค้นหาคำตอบแล้วทั้งเจ็บทั้งหิว

“เอ็งหิวแล้วใช่หรือไม่ข้าจักป้อนข้าวให้เอ็งนะจะได้มีแรง”

ด้วยความหิวและกระหายทำให้แป้งหอมกินข้าวต้มธรรมดาจนหมดอย่างเอร็ดอร่อยเธอหวลนึกถึงอาหารที่เธอมีปัญหากับพนักงานเสริฟคนนั้น แล้วกลืนน้ำลาย คนเราเมื่อหิวมากอะไรก็ทำให้อร่อยได้แม้แต่ข้าวต้มที่ปรุงรสเพียงแค่เกลือ

“อิ่มแล้วล่ะสิกินยานี่ซะ”

“ไม่เอาอะไรมาให้ชั้นกินยาพิษหรือเปล่าก็ไม่รู้ขอน้ำหน่อย”

ลำดวนตักน้ำมาให้แป้งหอมด้วยกระบวยที่ทำด้วยกะลามะพร้าว พร้อมทั้งกระชุที่ตักน้ำมาเพื่อเช็ดตัวให้แต่เมื่อแป้งหอมชะเง้อมองลงไปในกระชุใบนั้นที่มีน้ำอยู่เธอต้องปิดตากรีดร้องด้วยความตกใจ

“เอ็งเป็นกระไร?นังซ่อนกลิ่น”

“มี...มีผีผู้หญิงอยู่ในนั้น”

“ไหน?...ไมเห็นมีกระไรไหนเอ็งมองดูอีกที”

“นั่น...ๆๆๆไง”

“นั่นมันเงาของเอ็งไง...โถ่เอ้ย...นังซ่อนกลิ่นข้าล่ะสงสารเอ็งเหลือเกิน...หลับไปหลายวันคงทำให้จิตของเอ็งไม่อยู่กับร่องกับรอย”

“ไม่ใช่เป็นไปไม่ได้...ไม่ชั้นต้องกลับบ้านนี่มันเรื่องอะไร?ขอกระจกให้ชั้นดูหน้าตัวเองชัดๆได้ไหมถภาพลวงตาแน่ๆหรือว่าฝันไป...โอ๊ย...”

“อย่าขยับตัวสินังซ่อนกลิ่น”

“ชั้นบอกว่าชั้นไม่ได้ชื่อซ่อนกลิ่นชั้นชื่อแป้งหอม ขอร้องขอกระจกให้ชั้นหน่อย”

“ข้าไม่เข้าใจที่เอ็งพูดมาหรอกกระจกอะไรนั่นข้าก็ไม่เคยเห็นไม่เคยรู้จักมาก่อนเลิกโวยวายแล้วนอนเฉยๆข้าจักเช็ดตัวให้ เสร็จแล้วข้าต้องพอกยาให้เอ็งอีกครั้งจะได้หาย”

แป้งหอมนอนทนความเจ็บที่ตัวเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าบาดแผลนี้เธอได้มันมาอย่างไรเจ็บเหมือนร่างจะขาดเป็นเสี่ยงๆขยับตัวเพียงนิดก็ปวดร้าวไปทั้งร่าง

“ข้าพอกยาให้เสร็จแล้วเอ็งนอนพักซะนะถ้าข้าได้พบกับคุณหลวงข้าจักขอความเมตตาท่านมิให้เอ็งขึ้นไปที่เรือนใหญ่อีกแล้วไม่เยี่ยงนั้นคุณแพรบุตรสาวของคุณปิ่นหาเรื่องเอ็งอีกเป็นแน่ รายนั้นก็ร้ายเหมือนแม่ไม่มีผิดข้าไปก่อนแล้วนะเดี๋ยวจะมาอีกช่วงหลังเพล”

ทั้งภาษาพูดและการแต่งกายแป้งหอมไม่คุ้นตาเลยสิ่งที่เกิดขึ้นเธอไม่ได้ฝันไปแต่เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?

“หรือว่าเราตายไปแล้วไม่จริงนะเราจะตายได้อย่างไรเราแค่กินยานอนหลับไปแค่สองเม็ดเองไม่น่าจึงตายได้แต่ว่าหรือว่าเราจะแพ้ยาจนตายใช่แน่ๆเราแพ้ยาแต่ถถถ้าตายแล้วทำไมเราไม่ไปนรกหรือสวรรค์อย่างกับในหนัง ในละคร เรามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? หรือว่า เหมือนในละคนดังๆที่วิญญาณของนางเอกย้อนไปในยุคโบราณ...ใช่แล้วใช่แน่ๆ...แม่จ๋าช่วยแป้งด้วยแป้งอยากกลับบ้านแป้งไม่อยากอยู่ที่นี่ เป็นเพราะตัวชั้นเองที่ทำตัวไม่ดีพระเจ้าคงลงโทษลูกใช่ไหมคะ?...ลูกสำนึกผิดแล้วช่วยส่งลูกกลับบ้านทีเถอะไม่อย่ากอยู่ที่นี่ไม่อยากเป็นทาส”

แป้งหอมเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไปหลายอย่างตั้งแต่เธอจำความได้เธอไม่เคยเป็นเด็กที่น่ารักเหมือนคนอื่นๆเอาแต่ใจอารวาดใครทำอะไรไม่พอใจก็ลงไม้ลงมือทำร้ายร่างกายทั้งพนักงานที่บริษัทและคนรับใช้ในบ้านเป็นที่น่าเอือมละอากับผู้ที่ใกล้ชิด แป้งหอมร้องไห้สำนึกผิดจนหลับไป ในห้วงฝันที่มีแต่ความมืดเสียงเสียงหนึ่งที่คุ้นเคยได้ตะโกนเรียกแป้งหอม

“แป้งๆๆๆ...ตื่นได้แล้วลูก...แป้ง”

“ที่แท้เราก็ฝันไปน่ะเอง...หากเราลืมตาตื่นขึ้นมาเราก็คงได้เจอกับแม่แล้ว”

แป้งหอมค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น...แต่...ภาพเบื้องหน้ายังคงเหมือนเดิม เรือนไม้ไผ่กับกลิ่นสมุนไพรที่เอาไว้พอกรักษาแผล แป้งหอมเริ่มร้องไห้อีกครั้งคิดถึงบ้านแทบขาดใจเธอได้แต่คิดว่าจะอยู่ในที่แบบนี้ได้อย่างไรกัน หลายอาทิตย์ผ่านไปแผลของแป้งหอมในร่างของซ่อนกลิ่นน้องสาวของลำดวนหายเป็นปกติแล้ว แป้งหอมยอมรับชะตากรรมที่เธอต้องรับและได้แต่ภาวนาว่าเธอจะได้กลับไปยังโลกที่เธออยู่ในสักวันหนึ่ง

“ซ่อนกลิ่นเอ็งหายดีแล้วเอ็งต้องไปช่วยป้าผินทำงานในโรงครัวจะได้ไม่ต้องพบเจอกับคุณปิ่นและแพรอีก”

ซ่อนกลิ่นเดินไปเรื่อยเพื่อหาโรงครัวที่ว่าแต่เพราะว่าเธอไม่ใช่ซ่อนกลิ่นแต่เธอคือแป้งหอมเธอจึงจำทางไปโรงครัวไม่ได้ ป้าผินซึ่งพึ่งกลับมาจากตลาดก็เดินมาทักทายตามประสาคนคุ้นเคยแต่สายตาที่ซ่อนกลิ่นมองป้าผินเหมือนคนไม่เคยรู้จักกัน

“ป้าครัวไปทางไหน?”

“นังซ่อนกลิ่นเอ็งเกิดที่นี่อยู่ที่นี่จะไม่รู้ได้เยี่ยงไรว่าครัวอยู่ที่ไหนมาตามข้ามานี่ พี่สาวเอ็งคงให้มาช่วยข้าทำครัวสินะดีแล้วหลบเลี่ยงไว้เอ็งจะได้ไม่ต้องเจ็บตัวอีก”

ซ่อนกลิ่นเดินตามป้าผินไปอย่างว่าง่าย ส่วนลำดวนที่ต้องขึ้นไปทำงานบนเรือนแทนซ่อนกลิ่นน้องสาวที่มีอายุได้เพียงไม่ถึงสิบห้า ขณะที่เธอกำลังปัดกวาดเช็ดถูอยู่ภายในห้องของคุณหลวงเทพเจ้าของเรือนและเป็นเจ้านายของลำดวนรวมถึงบ่าวไพร่ทุกคนที่นี่

“ลำดวนใช่หรือไม่ข้ามิได้เห็นหน้าเอ็งเสียตั้งนานโตเป็นสาวขึ้นมิใช่น้อยเสร็จแล้วเอ็งไปอาบน้ำลงเครื่องหอมแล้วขึ้นมารับใช้ข้า...”

สายตาเจ้าชู้ของคุณหลวงเทพลำดวนเด็กสาวแรกรุ่นอายุสิบแปดปียังคงไร้เดียงสารู้ไม่เท่าทันกับความต้องการในที่อยู่ภายในใจ ลำดวนทำตามที่คุณหลวงสั่งโดยมิได้ฉุกคิดอะไรเลย ลำดวนกลับมาอีกครั้ง เด็กสาวแรกรุ่นเนื้อหนังเต่งตึงหน้าอกที่ล้นทะลักออกมาจากผ้าพันรอบอก