“ข้ารักเจ้าเหลือเกินแม่ดอกปีบกลิ่นกายของเจ้าทำให้ข้าหลงไหลยิ่งนัก”
ผ้าพันกายและผ้าคลุมไหล่ได้ปลดเปลื้องออกไปอย่างง่ายดาย ดอกปีบมิได้ขัดขืน เพราะในหัวใจของเธอก็ต้องการให้เขาทำเช่นนี้อยู่แล้ว แต่ดอกปีบก็กังวลว่าชายหนุ่มจะดูแคลนและเหยียดหยามหากว่าจะยอมเขาง่ายๆ
“ดอกปีบว่า...พอแค่นี้นะท่านดอกปีบกลัว”
“กลัวอะไรหรือเจ้า?...กลัวเจ็บรึ?”
“มิใช่เช่นนั้น...ดอกปีบกลัวว่าท่านจักทิ้งข้าหากว่าท่านได้เชยชมข้าแล้ว”
“มิมีวันดอกเจ้าข้าจะยิ่งรักเจ้ามากขึ้นล่ะสิไม่ว่า...ข้าสัญญาว่าจักไม่มีวันทิ้งเจ้า พระองค์ชัยภัทรเคยตรัสกับข้าไว้ว่าหากว่าข้าหมายตาผู้หญิงนางใดพระองค์จะไปขอให้กับข้าและเจ้าคือผู้หญิงคนนั้นในวันพรุ่งข้าจักทูลขอคำสัญญากับพระองค์”
เขมราชชายหนุ่มร่างกายแข็งแรงเขาอุ้มร่างบางเล็กอรชรที่ไร้ซึ่งอาภรเพราะเขาเองได้จัดการปลดเปลื้องมันกองไว้กับโขดหินที่มันโจ่งแจ้งเกินไป ข้างล่างที่มีซอกหินใกล้กับลำธาร
