-องศา-
"...ขอโทษนะครับที่ผมทำให้คุณลุงกับคุณป้าไม่สบายใจ" ผมตามของขวัญที่เดินออกมาจากตรงนั้นพร้อมกับพ่อแม่และใช้จังหวะที่พวกเราออกห่างจากคนอื่นๆ พอประมาณเพื่อพูดในสิ่งที่คิดว่าควรพูด
มาถึงตอนนี้คนตัวเล็กที่ก่อนหน้านี้ยิ้มเก่งและตามติดชีวิตผมเก่งมากไม่มองหน้าผมด้วยซ้ำ
ของขวัญทำเหมือนปวดหัวจริงๆ และทำเหมือนอยากไปจากตรงนี้เร็วๆ
"ถ้าของขวัญยังอยากอยู่ต่อ ผมสัญญาว่าผมจะดูแลน้องให้ดีกว่านี้ครับ"
"ก่อนหน้านี้องศาดูแลน้องไม่ดีงั้นเหรอ?" คนที่ประคองลูกสาวไว้ในอ้อมแขนมองหน้าผมนิ่งมาก แต่มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอึดอัดเหมือนกับใครบางคนที่ผมรู้ว่าเธอกำลังน้อยใจที่คิดว่าผมนอกใจ
"น้องขวัญอยากอยู่ต่อไหมลูก"
"หนูอยากกลับบ้านค่ะ เรากลับกันเลยได้ไหมคะ" เจ้าของคำตอบน้ำตาคลอเบ้า หลังมือขาวๆ พยายามเช็ดคราบน้ำตาออกจากตาครั้งแล้วครั้งเล่า จนวินาทีนี้ของขวัญก็ไม่มองหน้าผมอยู่ดี
"คุณพาลูกไปรอที่รถก่อนได้ไหมค
