"เป็นอะไรหรือเปล่า" พี่องศา ตรงเข้ามาดึงแขนของฉันเข้าไปดูก่อนที่นิ้วยาวเหยียดจะแตะลงที่ใบหน้าของฉันบริเวณรอยแดง
"แม่งเอ๊ย เหี้ยฉิบหาย!" คนตัวโตขบกรามแน่น ตาคมมองริ้วรอยแดงบนแขนฉันและมองซีกแก้มที่ฉันรู้สึกเจ็บเพราะโดนกระแทกโดยไม่รู้ตัวว่ามันเป็นริ้วรอยแดงแบบเห็นได้ชัด
"หนูไม่เป็นอะไรพี่ดูแลตัวเองเถอะ" พี่องศาดันลิ้นเข้ากับกระพุ้งแก้ม รอยแตกช้ำบนคิ้วและปากของเขาทำฉันน้ำตาคลอ
"เรื่องที่ไอ้เวรนั่นพูด เค้กแค่ลืมของไว้บนรถพี่แค่เอาไปส่งและกินข้าวที่นั่นแค่นั้น"
"หนูไม่ได้อยากรู้" ฉันเบือนหน้าหนีเพราะอยู่ดีๆ น้ำตามันก็ไหล
ข้าวมื้อนั้นมันคงเป็นมื้อที่พิเศษสำหรับพวกเขา พวกเขามีความสุขดีในขณะที่ฉันแทบกินอะไรไม่ลง มันเครียดจนพ่อกับแม่เครียดตาม มันแย่ชะมัดเลย!
"ไปกับพี่ พี่ว่าเราควรเปิดใจคุยกันดีๆ" มือของฉันถูกดึงอีกครั้งก่อนที่พี่องศาจะพาไปที่รถ
ฉันไม่ได้อยากไป แต่เป็นเพราะฉันเห็นว่าเขายังเจ็
