ฟุบ!
มาเฟียหนุ่มหน้านิ่วคิ้วขมวดกระแทกตัวนั่งบนเก้าอี้ทำงานพลางเอ็นหลังพิงพนักเก้าอี้ มองเพดานนิ่ง ๆ ภาพชายหญิงในร้านกาแฟยังติดตา ชวนให้ภายในอกรู้สึกร้อนรุ่มกระวนกระวายใจอย่างแปลกประหลาด
“เป็นบ้าอะไรของมึงวะ!” เด้งตัวนั่งตรงพลางก้มหน้ากุมขมับกลัดกลุ้มกับความรู้สึกของตัวเอง ที่เอาแต่ว้าวุ่นสับสนอย่างไม่ควรจะเป็น
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
บานประตูห้องทำงานถูกผลักเข้ามาตามมารยาท ทำให้ภาคินหลุดออกจากอารมณ์ขุ่นมัวกลับมานั่งหลังตรง ในขณะที่ลูกน้องคนสนิทกำลังโค้งศีรษะทำความเคารพ แล้วเดินนำกาแฟร้อนวางบนโต๊ะทำงานให้เจ้านาย
“กาแฟดำครับนาย”
ภาคินดันปลายลิ้นเข้าหากระพุ้งแก้มย้ำ ๆ พลางกลอกตาขึ้นมองลูกน้องคนสนิท ที่ยังยืนมองอยู่เงียบ ๆ
“มีอะไร?”
“ผู้ชายที่อยู่ในร้านกาแฟกับยัยเด็กแสบเป็นพี่รหัสของเธอ แล้วก็เป็นลูกชายเจ้าของบริษัทมัลติมีเดีย ที่จะมาคุยรายละเอียดงานของเราวันนี้ครับ”
“กูไม่ได้ถาม” เจ้าของ
