วันต่อมา
@โรงพยาบาล เค
แกร๊ก
มิลนิกส์ผลักประตูห้องพักฟื้นผู้ป่วยพิเศษเข้าไปพร้อมกับถุงขนมและถุงผลไม้ในมือเล็กทั้งสองข้าง เสียงทุ้มของพี่ชายก็ดังขึ้นมาถามทันทีที่เจอหน้ากัน
“ไม่ไปทำงานเหรอมิล?”
“มิลขอหยุดน่ะ” ตอบพี่ชายพลางสาวเท้าเดินบนรองส้นสูงสีครีมห้านิ้วไปวางถุงขนมและถุงผลไม้บนโต๊ะอาหาร จากนั้นก็เดินไปช่วยประคองพี่ชายซึ่งป่วยเพราะถูกพิษไข้เล่นงานอย่างหนักเมื่อวันก่อนลุกขึ้นนั่ง และ จัดระเบียบหมอนรองหลังให้อย่างเอาใจใส่
“เป็นยังไงบ้างดีขึ้นยังคะ?”
“ไม่เป็นอะไรแล้ว พรุ่งนี้ก็ออกโรงพยาบาล ว่าแต่เราเถอะนึกยังไงถึงใส่เสื้อทั้งหนาทั้งมิดชิดอย่างเนี่ย ปกติขี้ร้อนจะตาย” กระโปรงทรงเอลายสก็อตสั้นถึงต้นขาไม่เท่าไหร่ ทว่าเสื้อแขนยาวไหมพรมคอเต่าสูงถึงปลายคางเรียวสีครีมบนกายน้องสาวนี่สิที่ดูผิดปกติ
“เสื้อตัวใหม่อยากลองใส่ดู” มิลนิกส์หลุบตามองเสื้อตัวเองก่อนตอบพี่ชายออกไปอย่างไม่ต้องคิดมากอะไร
