02 อุบัติเหตุ 2

1369 Words

02 อุบัติเหตุ ญาณิสาที่อาสาตามหาอลินดาช่วยเปมิกากำลังวิ่งหน้าตั้งไปหาเปมิกาเพื่อบอกกับเปมิกาว่าเธอเห็นอลินดาแล้ว “พี่ปริมคะ พี่ปริม ไหมเจอพี่อันดาแล้วค่ะ พี่อันดานอนพักผ่อนอยู่ด้านโน้นค่ะ” ญาณิสาบอกกับเปมิกาเสียงดัง “ขอบใจหนูไหมมากนะไว้พี่จะมาเลี้ยงไอติมนะ” เปมิกาพูดจบก็วิ่งออกไปทันที “หนูขอไอติมสิบแท่งนะคะ อย่าลืมนะคะ” ญาณิสาตะโกนตามหลังเปมิกาไป เปมิกาได้ยินก็ทำมือโอเคเป็นสัญลักษณ์บอกว่าเธอตกลงตามนั้น ......................................................................................................... เปมิการีบวิ่งอย่างรวดเร็วมาหาอลินดาทันทีที่เธอมาถึงเธอก็เห็นอลินดากำลังนอนพักผ่อนอย่างเงียบอยู่คนเดียว “อันดา อยู่นี่เองรู้มั้ยปริมตามหาที่รักแทบแย่แล้วเนี่ย” เปมิกาทำเสียงออดอ้อนเธอเพื่อกลบเกลื่อนความผิดของตนเอง “ปริมมาได้ยังไงใครบอกปริม” อลินถามปริมออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ปริมมาตามหัวใจที่มันเรียกหาแต่อันดาไงคะ” เปมิกาหยอดคำหวานไม่หยุด “คบกันมาตั้งนานหัวใจพึ่งจะมาเรียกหาเอาวันนี้มันไม่นานไปหน่อยเหรอปริม” อลินดาตอบกลับเปมิกาด้วยท่าทีที่เคร่งขรึมบ่งบอกว่าอลินดาโกรธเธอหนักกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา “ปริมอันขอเวลาส่วนตัวนะ” อลินดาพูดจบก็ลุกเดินออกไปจากตรงนั้น เปมิกาเดินตามอลินดาไปไม่ห่างแต่อลินดาก็ตะคอกไล่ให้ปริมกลับไปอย่างเสียงดังทำให้ผู้คนที่อยู่บริเวณนั้นหันมามองพร้อมกัน “ปริมอันขอล่ะ อันอยากอยู่เงียบ ๆ คนเดียว ได้โปรดถอยออกไป” อลินดาย้ำด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นอย่างช้า ๆ ชัด ๆ “ถ้าอย่างนั้นอันรับของขวัญวันเกิดจากปริมก่อนได้ไหมแล้วปริมจะถอยไป” อลินดายืนหันหลังให้เปมิกาหลั่งน้ำตาออกมาเป็นสายน้ำเธอไม่ได้รู้สึกดีเลยที่เปมิกามอบของขวัญให้เธอ อลินดาคิดว่าเปมิกาแค่อยากง้อให้เธอหายโกรธแค่นั้นพอเธอยอมคืนดีเปมิกาก็จะกลับมาเป็นคนเดิมอยู่ดี “รับไว้เถอะนะอัน ปริมขอร้อง” เปมิกาเดินไปกอดอลินดาจากข้างหลังไว้แน่น เปมิกากอดเธอราวกับว่าจะไม่ได้กอดเธออีก อลินดายืนนิ่งปล่อยให้เปมิกากอดเธอไว้อย่างนั้น อลินดาอยากเอ่ยคำว่า ‘เลิกกันเถอะ’ เธอยังไม่กล้าเอ่ยมันออกมาอยู่ดี เปมิกากอดอลินดาไว้สักพัก อลินดารับของขวัญกล่องเล็ก ๆ ที่ปริมตั้งใจนำมันมาให้เธอก่อนที่จะแกะมือของเปมิกาออกแล้วเดินจากไป เปมิกาไม่อยากตอแยอลินดามากเกินไปเธอรู้ว่าอลินดากำลังโกรธเธอมากเพราะฉะนั้นแล้วเธอต้องรอให้อลินดาใจเย็นลงเสียก่อน เปมิกาเปิดห้องเพื่อนอนพักเธอจะง้ออลินดาจนกว่าเธอจะยอมยกโทษให้ด้วยความง่วงเปมิกาจึงเผลอหลับไปจนเวลาล่วงเลยไป เข็มยาวของนาฬิกาชี้ไปที่เลขเจ็ดบ่งบอกว่าเธอนอนหลับเป็นเวลาหลายชั่วโมงแล้ว เมื่อเปมิกาตื่นขึ้นเธอรู้สึกหิวจึงอาบน้ำแต่งตัวเพื่อออกไปหาอะไรทานทางด้านอลินดานั้นเธออยากรู้ว่าเปมิกาให้อะไรเธอเป็นของขวัญเธอจึงแกะดูพอเธอเปิดกล่องเล็ก ๆ นั้นออกมาเธอก็ต้องตกใจกับแหวนเพชรที่เปมิกานำมันมามอบให้เธอ อลินดาร้องไห้ออกมาอีกครั้งไม่รู้ว่าเธอดีใจหรือเสียใจกันแน่ที่เห็นแหวนวงนี้ ถ้าแหวนวงนี้มัยมาเร็วกว่านี้เธอก็คงจะดีใจไม่น้อยแต่เวลานี้มันเหมือนจะสายเกินไปสำหรับเปมิกา เปมิกาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินลงมาข้างล่างก็เจอกับญาณิสาเข้า ญาณิสาจึงชวนเธอออกไปหาอะไรดื่มแก้เครียด “พี่ปริม ๆ มาพอดีเลยไหมกำลังหาเพื่อนไปทานข้าวอยู่พอดีเลย” ญาณิสาพูดออกมาหน้าตาระรื่น “พี่ก็กำลังจะไปหาอะไรทานเหมือนกัน” เปมิกาบอกญาณิสาพร้อมกับชี้มือว่าไปทางนี้กัน อลินดากำลังออกตามหาเปมิกาเพื่อที่จะได้นำแหวนไปคืนส่วนเปมิกาตอนนี้กำลังนั่งทานข้าวกับญาณิสาอย่างเอร็ดอร่อยไม่รู้ด้วยความหิวหรือเพราะได้จิบเบียร์เย็น ๆ ไปด้วย “พี่ปริมคะ แล้วพี่อันดาล่ะคะไม่เห็นมาทานข้าวด้วยกันเลย” ญาณิสาถามด้วยความอยากรู้เพราะคนเป็นแฟนกันน่าจะต้องมากินข้างด้วยกัน “พี่อันดากำลังงอนพี่อยู่ค่ะ” เปมิกาบอกกับญาณิสาก่อนจะตักกุ้งเข้าปากเต็มคำ เปมิกานั่งทานข้าวไปใจก็คิดถึงอลินดาเมื่อไรเธอจะหายโกรธก็ไม่รู้ “พี่ปริมคะ อิ่มหรือยังคะ ถ้าอิ่มแล้วพาไหมไปนั่งดื่มชิลล์ ๆ กันที่ร้านริมหาดหน่อยสิคะ” ญาณิสาบอกกับเปมิกาดวงตาของเธอลุกวาวด้วยความอยากลอง “นี่เรา แม่จะไม่ว่าหรือไง” เปมิกาถามเพราะกลัวญาณิสาโดนแม่ดุ “ไม่ว่าหรอกค่ะ วันนี้แม่กับพ่อไปกินเลี้ยงไม่รู้จะกลับเมื่อไหร่ ไหมเที่ยวถึงเช้ายังได้เลยค่ะ” ญาณิสายักคิ้วโชว์เหนือเพราะเธอวางแผนเอาไว้หมดแล้ว ญาณิสาชวนถูกคนเสียด้วยมีหรือเสืออย่างเปมิกาจะไม่ไป “ไปนั่งแค่แป๊บเดียวนะถ้าพี่อันดามาเห็นจะหาว่าพี่ไม่สำนึก ” เปมิกายังมีความรู้สึกผิดต่ออลินดาอยู่บ้าง เปมิกาพาญาณิสาไปนั่งชิลล์ที่ร้าน ๆ หนึ่งอย่างสบายอารมณ์ ญาณิสาสั่งเครื่องดื่มมาเหมือนมาห้าคน “นี่สั่งอะไรเยอะขนาดนี้ไหม” เปมิกาเห็นเครื่องดื่มที่พนักงานมาเสิร์ฟเธอถึงกับตกใจถ้าตอนนี้อลินดาไม่งอนเธอก็ว่าไปอย่าง “นั่งชิลล์กินไปเรื่อย ๆ กินไม่หมดก็หาเพื่อนดื่มด้วยสิคะ พี่อันดาไงพี่ปริม ชวนพี่อันดามานั่งชิลล์ด้วยกันไง” ญาณิสานึกถึงอลินดาทันที “อันดาเขาไม่มานั่งดื่มแบบนี้หรอกไหม พี่อันดาเขาแพ้แอลกอฮอล์เลยไม่ชอบออกมาดื่มแบบพี่” เปมิกายิ่งพูดยิ่งรู้สึกผิดที่ตนทำตัวไม่ดีต่ออลินดามานับครั้งไม่ถ้วน “ก็สมควรแล้วล่ะที่อันดาจะโกรธจะเกลียดพี่” เปมิกาเริ่มมีอาการมึนเมาเพราะเธอดื่มเข้าไปค่อนข้างมาก “ไม่หรอกค่ะ ไหมว่าพี่อันดาไม่ได้เกลียดพี่หรอกค่ะ” ญาณิสาพูดปลอบใจคนที่เป็นดั่งพี่สาวของเธอ เปมิกากับยาณิสาชนแก้วกันแก้วแก้วเล่าแต่เรื่องดื่มที่ใยไหมนึกสนุกสั่งมาก็ไม่มีท่าทีจะลดลงสักนิดด้วยความเมาญาณิสาจึงเดินไปเรียกเด็กเสิร์ฟหน้าตานางหนึ่งมานั่งดื่มเป็นเพื่อนและบังเอิญสาวคนนั้นกลับถูกชะตาถูกใจหน้าตาของเปมิกาพอดื่มกันไปได้สักพักเธอก็เริ่มออดอ้อนเปมิกา ทั้งลูบแขนกอดแขนทำยิ่งกว่าแฟนเสียอีกถ้าสิงร่างได้คงสิงไปแล้วแน่ ๆ ส่วนญาณิสาไม่ต้องไปพูดถึงเมาคอพับคาโต๊ะไปเรียบร้อย “ที่รักขาดื่มพอหรือยังคะ ไปต่อที่หนิงดีมั้ยคะ” สาวเสิร์ฟหน้าตาดีพอใช้ได้หลอกล่อเธอไปที่ห้อง “นี่อย่ามาพูดมั่ว ๆ นะใครที่รักเธอ ที่รักของฉันมีแค่อันดาเท่านั้น” เปมิกาพูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำแต่คำพูนั้นมันดังไม่ถึงหูของอลินดาเธอเห็นเพียงแค่ภาพที่บาดตาบาดใจเธอเท่านั้น

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more