พัง

เริ่มต้นใหม่

พ่อพี่ทีพยักหน้าเบา ๆ

"หนู บ้านหนูอยู่ไหนล่ะ" พ่อพี่ทีถามฉันเรียบ ๆ ท่านดูนิ่ง สุขุม น่าเกรงขาม...

"อยู่ โคราชค่ะ" ท่านทำท่านึกคิด... ก่อนจะถอนหายใจออกมา

"ฉันเคยไปนานแล้ว... จำไม่ได้ว่าเป็นยังไง" ฉันยิ้มเบา ๆ ไม่กล้าตอบอะไรต่อ

"ผมคงต้องบอกยายเมย์เรื่องนี้..." ฉันหันไปมองพี่ทีทันที ก่อนที่จะเอื้อมมือไปจับแขนเขาไว้แน่น

ไม่บอกได้ไหม... ไม่บอกยายได้ไหม

"พี่ที... อย่าบอกยายเมย์ได้ไหม... เมย์ไม่อยากให้ยายเครียด ยายเป็นโรคหัวใจ..." พี่ทีถอนหายใจออกมา

"หนู... ยังไงก็ต้องบอก ที... ไปคุยกับแม่เอาแล้วกัน" อยู่ ๆ พ่อพี่ทีก็ลุกขึ้น... แล้วเดินหายไปอีกฝั่ง

ฉันนั่งพิงโซฟา และถอนหายใจออก... เห้ออออ ชีวิต เมย์ลิน... ทำไมมันเครียดแบบนี้...

"เมย์ ต่อไปนี้เมย์มาอยู่บ้านพี่นะ ที่นี่คนอยู่เยอะ เมย์จะได้ไม่เหงา พี่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง"

ฉันจะอยู่ได้ไหมไม่รู้... ดูเหมือนแม่พี่ทีท่านโกรธอยู่...

"เมย์..." พี่ทีจับมือฉันอีกครั้ง

"พี่ก็อยู่นี่ เมย์ไม่ต้องกลัวหรอก" ฉันมองหน้าพี่ที เพื่อความแน่ใจ จนเขาพยักหน้ายืนยันเบา ๆ

พอมองบ้านนี้รอบ ๆ ฉันรู้สึกว่า... มันใหญ่จริง ๆ ถ้าอยู่ที่นี่ฉันคงเดินหลงสักวัน ฉันเห็นแม่บ้าน คนใช้ แอบมองฉันอยู่ไกล ๆ บ้างก็ได้ยินเสียงซุบซิบเข้าหูมาบ้างเบา ๆ ฉันจับใจความไม่ได้... ดีแล้ว ฉันไม่อยากเครียดไปมากกว่านี้

แต่ก็เครียดอยู่ดี... เห้อ... ฉันต้องเจออะไรอีกเนี่ย!

ให้เมย์ลินคนนี้ เจอสิ่งดี ๆ กับเขาบ้างได้มั้ย?

สักพักพี่ทีก็ขับรถมาส่งฉันที่คอนโด และออกไปทำธุระต่อ... ส่วนฉันเองก็เริ่มเก็บข้าวของ เครื่องใช้ส่วนตัว เตรียมย้ายออกไปอยู่บ้านเขา

‘กริ้ง~’

ใครมา...

"ค่ะ…" ฉันเดินไปเปิดประตู กลับเห็นผู้ชายข้างห้อง ยืนอยู่...

เขามาทำอะไร?

"เธอ! เสื้อฉันซักไม่ออก… วันนั้นที่เธอล้ม เห็นมั้ยว่าเครื่องสำอางเธอติด" ฉันดึงเสื้อเชิ้ตในมือเขามาดู…

จริงด้วย… รอยเครื่องสำอาง และลิปสติกฉัน

"โทษที เดี๋ยวฉันเอาไปซักให้ เอาที่อยู่มาสิ ฉันจะส่งให้ทีหลัง" เขาขมวดคิ้ว ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา...

"ฮ่า ๆ ห้องข้าง ๆ กัน จะส่งมาทำไม"

ฉันกรอกตามองบน… นึกอยากจะโยนเสื้อเชิ้ตเขาลงพื้นให้มันจบ ๆ

"ฉันจะย้ายออกคืนนี้แล้ว" เขาหยุดหัวเราะทันที...

"พอดีที่อยู่ฉัน… ไม่แน่นอน เธอเอาไลน์มาสิยัยผี ฉันจะได้ส่งให้ทีหลัง" เขาหยิบมือถือมาเปิดแอปไลน์

ฉันถอนหายใจ รำคาญเขา… ก่อนจะหยิบมือถือตัวเองขึ้นมา กดคิวอาร์โค้ดไลน์ให้เขาสแกน...

‘ติ้ง~’ ขึ้นแล้ว

"นายอย่าลืมส่งมานะ ไม่งั้นฉันจะเอาไปใส่ให้หมา" เขาหัวเราะเบา ๆ

"ที่จริง จะเอาไปใส่เองล่ะสิ" อะไรของเขา?

"อะไรของนาย? พูดอะไร" เขายักคิ้วขึ้นข้างนึง ก่อนจะตั้งท่าหันหลังเดินกลับไปห้องตัวเอง

"ยัยบื้อ~" เขาพูดทั้งที่ยังเดินหันหลังให้ฉันอยู่!

"ว่าใคร…!" ฉันตะโกนถามกลับไป อะไรเนี่ย! มาแค่นี้ยังจะกวนประสาทฉันอีก

"ว่าหมา..." ใครหมา

"ใครหมา?" เขาหยุดยืนที่ประตูห้องตัวเอง ก่อนจะหันมามองหน้าฉัน แล้วเค้นหัวเราะออกมาเบา ๆ

"เหอะ ๆ นี่เธอซื่อบื้อ... หรือเธอโง่"

"ไอ้บ้า!" ฉันโมโห ตั้งท่าจะโยนเสื้อเขาลงพื้น

"นี่ นี่ แพงนะ... จะโยนทิ้งก็ช่วยซื้อมาใช้ด้วย" ฉันกำเสื้อเชิ้ตเขาแน่น ก่อนจะเดินโมโหเข้าห้องปิดประตูเสียงดัง... ทั้งน่ารำคาญ ทั้งกวนประสาท!

‘กริ้ง~’ อะไรอีก!

ฉันเดินกระทืบเท้าไปเปิดประตู...

"อะไรอีก! อะ… อ้าว" คนที่มากดกริ่ง กลับเป็นพี่ที...

"พี่ลืมคีย์การ์ด เมย์เก็บของเสร็จยัง" ฉันพยักหน้าเบา ๆ พี่ทีเดินเข้ามาในห้อง ก่อนที่จะเดินไปหยุดที่เสื้อเชิ้ตตัวนั้น

"เสื้อใคร?" ฉันรีบหยิบมันขึ้นมาใส่ถุงไว้

"อ๋อ ผู้ชายที่พักที่นี่ วันนั้นเมย์จะล้มที่ป้ายรถเมล์ เขาช่วยไว้ แล้วเมย์ไปทำเสื้อเขาเลอะ เขาเลยเอามาให้เมย์ซัก" พี่ทีมองเสื้อในถุงด้วยหางตา...

"เอาไปคืนเขา ไม่ต้องซัก ซื้อใหม่ ไม่ก็ให้เงินเขาไป" ฉันพยักหน้า แต่พอพี่ทีเผลอ… ฉันก็รีบยัดใส่กระเป๋าทันที...

เขาบอกว่าตัวนี้แพง ฉันไม่มีเงินซื้อคืนเขาหรอก!

พี่ทียกกระเป๋าฉันออกมาจากห้อง... ก่อนที่จะตรงดิ่งไปที่รถ แล้วขับมาจนถึงบ้านเขา…

มาถึง… พ่อแม่พี่ทีก็นั่งทานข้าวกันอยู่...

"มาสิ... มาทานข้าว" พ่อพี่ทีเอ่ยปากชวน แต่แม่พี่ทียังนั่งเงียบ...

พี่ทีจับมือฉันมาที่โต๊ะอาหาร นั่งลงข้าง ๆ เขา

แม่บ้านข้างหลังเริ่มเดินมาตักข้าวให้ฉัน…

"ขอบคุณค่ะ" ฉันยิ้มขอบคุณเบา ๆ รู้สึกเก้ ๆ กัง ๆ ยังไงไม่รู้

"หนูเมย์… แม่ถามตรง ๆ นะ" ฉันจับช้อนแน่น รอฟังคำถามจากแม่พี่ที...

ท่านจะถามว่าอะไร...

"ค่ะ..." ฉันยิ้มตอบ

"หนูพลาด... หรือตั้งใจ" ฉันนั่งนิ่ง... เหมือนหยุดหายใจไปชั่วขณะ... จนอกข้างซ้าย… มันรู้สึกหน่วงขึ้นมา