ด้านมะเขือเดินยิ้มเข้ามาในห้องนอนใหญ่ของตัวเอง ห้องนอนที่แสนจะสุขสบาย เขาเดินไปถอดนาฬิกาไว้ที่โต๊ะเครื่องแป้ง ปากก็ยิ้มไม่หุบเมื่อคิดถึงสาวอ้วนที่เพิ่งจากมา แค่คิดถึงใบหน้ากลม ๆ ใหญ่ ๆ ของบุญป่วง เขาก็ยิ้มได้แล้ว แต่แล้วก็ต้องหุบยิ้มเมื่อเสียงสั่นเตือนของเครื่องมือสื่อสารทันสมัยของเขาดังขึ้นแทรก จนเขาต้องพับแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นถึงข้อศอกลวก ๆ แล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์มาเพื่อจะกดรับ แต่พอเห็นชื่อที่โชว์บนหน้าจอโทรศัพท์เขาก็ต้องหน้าตึงแล้วกดรับสาย
"เฮ้อ!"
ถอนหายใจออกมาอย่างรำคาญปลายสาย แต่ก็แสร้งถามกลับไปด้วยน้ำเสียงสุภาพ
“มีอะไรรึเปล่าพิณ”
“เขือมากรุงเทพฯ ทำไมไม่บอกพิณบ้างเลยคะ” หล่อนส่งเสียงมีมารยา ตัดพ้อมาตามสาย
“ผมไม่ได้บอกพิณ แล้วพิณรู้ได้ยังไงว่าผมมากรุงเทพฯ”
“แหม! มีอะไรบ้างที่เป็นเรื่องของเขือ พิณจะไม่รู้คะ พรุ่งนี้ไปกินข้าวด้วยกันได้ไหมเขือ”
“พรุ่งนี้เห็นทีจะไม่ได้ เขือต้องไปรับไปส่
