หนุ่มเมืองฟ้า
1052 Words
รถยนต์คันหรูจอดอยู่ทางเข้าหมู่บ้านดงเย็น เป็นหมู่บ้านชนบทแห่งหนึ่ง อะไรน่ะเหรอ อะไรทำให้หนุ่มผู้ดีอย่างเขาต้องมาจอดอยู่ปากทางเข้าหมู่บ้านแห่งนี้ มองไปมีแต่โคลนตม ถนนลูกรังมีแต่หลุมบ่อ รู้อย่างนี้ เขาไม่น่าจะขับรถมาเองเลย แต่เพราะไม่รู้อีกนั้นแหละถึงได้ขับรถมาเอง แทนที่จะให้รถทางสถานีอนามัยไปรับ แล้วเป็นไงล่ะ ลูกชายสุดหล่อมาลำบากติดดินโคลนเปื้อนสกปรกไปหมด แต่ก็ต้องขับเข้าไป แล้วนั่นไง รถยนต์ราคาแพงของเขาไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อมาวิ่งบนถนนแบบนี้ แต่นี่เรียกว่าถนนเหรอ?
บรื๊ด! บรื๊ด! บรื๊ด!
แล้วรถของเขาก็ติดหล่ม ขยับไม่ได้จนเขาต้องลงมาดูว่ารถของเขาติดหล่มลึกแค่ไหน และก็ลึกจริง ๆ ครึ่งล้อเลย หันซ้ายหันขวาเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ก็เงียบไร้วี่แววของผู้คนผ่านไปมา
“ให้ตายเถอะคุณมะเขือ โธ่เว้ย!"
แล้วก็สบถออกออกมาอย่างหัวเสียง เมื่อรองเท้าสุดหรูจมโคลนตม ระหว่างนายแพทย์หนุ่มนามว่ามะเขือ เรือพ่วง หรือ เขือ วัย 35 ปี กำลังหัวเสียอยู่นั้นก็มีเสียงสวรรค์ร้องเรียก นั่นแหละแสดงว่ามีคนผ่านมาแล้ว และจะช่วยเขาได้ แต่พอหันไปตามต้นเสียงก็เห็นผู้หญิงตัวอ้วนดำ มีผ้าขาวม้าคลุมหน้า และจักรยานเก่า ๆ จอดอยู่ห่างไม่ถึงสิบก้าวเดิม
“มีอะไรให้ช่วยไหมจ๊ะคุณ” หญิงอ้วนร่างท้วมจอดจักรยานแล้วเดินมาหาเขา
เอาวะ! ต้องขอให้เธอช่วย บอกกับตัวเอง ก่อนจะยิ้มแห้ง ๆ ตอบสาวเจ้า
“มีครับ รถผมติดหล่ม พอดีว่าผมเป็นหมอที่จะย้ายมาประจำที่สถานีอนามัยบ้านดงเย็นน่ะครับ” เขาแนะนำตัวเองด้วยน้ำเสียงสุภาพพร้อมส่งสายตาสำรวจร่างอ้วนท้วมที่หยุดอยู่ตรงหน้าตนเอง
“หูย! ติดหล่มลึกขนาดนี้ ป่วงว่าป่วงว่าเราไปให้ชาวบ้านมาช่วยดีกว่าค่ะ คุณหมอไปพร้อมป่วงก็ได้ค่ะ”
บุญป่วงพูดพร้อมกับจ้องมองสำรวจหมอรูปร่างสูงโปร่งขาวชะลูด หล่อนแอบกลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อยเมื่อเห็นลูกกระเดือกของชายหนุ่มเคลื่อนไหวตามจังหวะการหายใจเข้าออกของบุรุษ
หมออย่างแซ่บ! หล่อน่ากินเป็นบ้า ผิวก็ขาวอย่างกับหยวกกล้วย อุ้ย! อ่า!
แม้จะไม่สวยแต่ความเป็นหญิงยุคใหม่ไฟแรงสูง เห็นผู้ชายหล่อตามแบบในฝัน เป็นต้องเคลิ้มบ้างแหละน่า.....
“ขอบคุณครับ ว่าแต่...” พูดพร้อมกับชี้มือไปทางจักรยานที่หล่อนจอดทิ้งไว้
“ใช่ค่ะ ฉันจะปั่นจักรยาน แล้วคุณเดินตาม ถ้าจะให้นั่งด้วยกันเห็นทีจะไม่ได้ เพราะน้ำหนักป่วงก็เกือบร้อยโลแล้ว สงสารไอ้แก่มันน่ะค่ะ” เธอพูดยิ้ม ๆ และเขินอาย เมื่อได้สบตาคมทรงเสน่ห์ของหมอหนุ่ม
หล่อนคิดได้ยังไงจะให้เขาเดินตามหล่อนแล้วหล่อนปั่นจักรยาน หล่อนโง่รึเปล่านี่ สงสัยที่อ้วนน่ะอ้วนไขมันแน่เลย สมองคงถูกไขมันเบียดตกขอบหมดแล้วมั้ง มองร่างอ้วน ๆ ของเธอแล้วก็อดคิดไม่ได้
“ผมว่าคุณไปตามคนมาช่วยดีกว่าครับ คุณ....”
“ป่วงค่ะ เรียกฉันว่าป่วงค่ะหมอ” เธอรีบพูดแทรกบอกชื่อชายหนุ่ม
“ครับคุณป่วง คุณไปตามคนมาช่วย ส่วนผมจะรอตรงนี้ ผมเป็นห่วงรถครับ”
“อุ๊ย! จริงด้วยป่วงลืมคิดไปเลยค่ะว่าคุณหมอจะต้องห่วงรถ สบายมาก รออยู่ตรงนี้นะคะ ไม่ถึงยี่สิบนาทีป่วงมาพร้อมกับชาวบ้านจ้ะ” สาวร่างอ้วนบอกอย่างคนอารมณ์ดี ก่อนจะหมุนตัวเดินไปยังรถจักรยานคันเก่าของตน โดยไม่คิดจะฟังหรือพูดอะไรกับคู่สนทนาอีก
"หึหึ มีอะไรที่ซวยไปกว่านี้อีกไหมคุณมะเขือ”
ว่าแล้วก็เปิดประตูเข้าไปในรถเพื่อเอาโทรศัพท์ออกมาเพื่อจะกดต่อสายหาบุพการี แต่แบตฯ หมด เขาอยากจะบ้าตาย!
“เอาให้พอ เอาให้เต็มที่เลยครับผม”
แทบอยากปาโทรศัพท์ในมือทิ้ง แต่ก็ทำได้แค่กำไว้แน่น เมื่อเขายังจำเป็นต้องพึ่งมันอยู่ เพราะถ้าปาทิ้งตอนนี้จะเอาที่ไหนติดต่อคุณหญิงแม่ที่รักที่เฝ้ารอข่าวอยู่ที่เมืองกรุงเล่า ไม่น่าเลย ไม่น่าทำตามใจตัวเอง อยากทำงานเพื่อชาติ อยากเป็นส่วนหนึ่งของประเทศ เขาจึงมาเป็นแพทย์อนามัยแบบนี้ แทนที่จะไปดูแลโรงพยาบาลของครอบครัวกับน้องชายอย่างที่พ่อกับแม่คาดหวัง เพราะดื้อ เพราะมีความเป็นตัวของตัวเองสูงถึงได้มาลำบากอยู่บ้านอกแบบนี้ไงล่ะ คิดแล้วอยากลาออกจากข้าราชการเหลือเกิน แต่แค่ความคิดชั่ววูบเท่านั้นแหละ เพราะเป็นทุกครั้งที่เขาต้องย้ายไปประจำในที่ทุรกันดาร และตอนนี้มะเขือก็กำลังเป็น
เวลาผ่านไปยี่สิบนาทีอย่างที่หญิงร่างอ้วนบอก เธอก็มาพร้อมกับรถไถคันใหญ่ที่จะมาลากรถของเขาขึ้น และชาวบ้านอีกเจ็ดคน
“คุณหมอคะ ป่วงพาคนมาช่วยแล้วค่ะ”
เมื่อทำหน้าที่ของตัวเองสำเร็จเธอก็ไม่คิดจะอยู่รอ เพราะเธอต้องไปขายของที่ตลาด ป่านนี้แม่ของเธอคงรอนานแล้ว บุญป่วง เสนารักษ์ หรือป่วง วัย 20 ปี รูปร่างอ้วนท้วมดำ แต่มีใบหน้าจิ้มลิ้มน่าเอ็นดู ปากหวาน ใจดี เอาอกเอาใจเก่งเป็นที่รักของผู้คนในหมู่บ้าน หล่อนเป็นลูกสาวของผู้ใหญ่สนองกับแม่จำปี แม่ของเธอจะไปขายผักสดในตลาดของหมู่บ้านประจำ เป็นผักสวนครัวที่เธอกับแม่ช่วยกันปลูก บุญป่วงจะกลับมาบ้านทุกครั้งที่ปิดเทอม และตอนนี้ก็ปิดเทอมใหญ่ เธอเรียนอยู่ปีสองสาขาสาธารณสุข
“ขอบคุณครับ” มะเขือขอบคุณหญิงสาวผู้มีน้ำใจต่อตน ก่อนจะหันไปพูดคุยกับชาวบ้านและรถไถที่จะมาดึงลากรถยนต์คันหรูของตนขึ้นจากหล่ม
- Writer
